با کمک رفتار و اعمال جسمی می‌توان زندگی بدن انسان را حس کرد ولی همان‌طور که استانیسلاوسکی می‌گوید نمی‌توان فقط با اجرای رفتار و اعمال جسمی پایه و اساس هنر روی صحنه را که چیره شدن بر زندگی درون نقش است...

اگر ما به رفتار و اعمال ظاهری نقش مسلّط شویم بر احساس نقش و بر ایمان به رفتار و اعمالمان دست یافته‌ایم و کم‌کم به دایره‌ی زندگی درون نقش که به سختی در دسترس قرار می‌گیرد نفوذ می‌کنیم.

استانیسلاوسکی هنرپیشگان جوان را از نشان دادن احساسات بی‌اندازه و غیر منطقی روی صحنه منع و برحذر می‌دارد و به جای آن آنها را به یک راه محکم که به آفرینش نقش منتهی می‌شود هدایت می‌کند. راهی که تحت تسلط هنرپیشه...

در هنر نمایش، زندگی نقش، توسط نویسنده آفریده می‌شود. وظیفه‌ی هنرپیشه و تکنیک هنری او این است که ‌این زندگی غریب را در وجود خود آورد و زندگی خود نماید، برای رسیدن به ‌این هدف هنرپیشه باید «چشم‌ها، گوش‌ها...

تنها چیزی که آدم احتیاج دارد این است که اسمش روی پوستر باشد، همین‌طور یک تالار پر از تماشاگر و بازیگرانی که دست به دست هم بدهند: هر عبارت و هر کلمه را درست ادا کنند و از کار دربیاورند و به خودشان اجازه...

چخوف پس از گشایش نمایش «سه خواهر»، در نامه‌ای خطاب به همسرش (7 مارس 1901) نوشت: «نمایش‌نامه بعدی من کاملاً سرگرم کننده خواهد بود، حداقل از نظر مفهوم». او به عنوان نویسنده این مفهوم را در طرحی برای

پدر تیمساری مشهور است، تصویرها دلپذیر و مبلمان گرانبهاست او می‌میرد، دخترهایش تحصیلات خوبی دارند، اما ظاهری شلخته دارند، کتاب نمی‌خوانند، به اسب سواری می‌روند، کسل کننده‌اند.

بی‌تردید غیر قابل تحمل‌ترین چیزها، وحشتناک به معنای واقعی کلمه، زندگی بدون عادت‌هاست، زندگی که همواره طالب فی‌البداهگی است.

پرسیدم برای این که نمایش‌نامه‌ای برای تئاتر مناسب باشد، ضروری‌ترین شرط چیست؟ گوته پاسخ داد: این که هر رویدادی معنای خاص خود را داشته باشد و در عین حال به طور طبیعی بیننده را به چیزی مهم‌تر هدایت کند.

چخوف روزگاری نوشت: «فرق بین نمایش‌نامه‌ی بلند و نمایش‌نامه‌ی تک‌پرده‌ای صرفاً کمّی است.» (از نامه به سوورین، 14 اکتبر 1888). اصطلاحی کلی که او به کار می برد وودویل (Vaudeville) یعنی نمایش‌نامه یا کمدی...