شبی مجنون نمازش راشکست / بی وضو در کوچه ی لیلا نشست عشق آن شب مست مستش کرده بود / فارغ از جام الستش کرده بود سجده ای زد بر لب درگاه او / پر ز لیلا شد دل پر آه او

.

احمد بن حاج ملا مهدى يا محمد مهدى، معروف به نراقى، از اكابر دانشمندان و فقهاى اماميه قرن سيزدهم هجرى است. وى اشعار عرفانى فراوانى با تخلص «صفائى‏» سروده است. كتاب‏هاى زير به وى نسبت داده شده است:

«طاقديس‏»، مثنوى حكيمانه و پرنكته‏اى است، از عالم ربانى و خوش ذوق، مرحوم حاج ملااحمد نراقى، كه لبريز از اندرزهاى اخلاقى و مواعظ عرفانى و لطايف و ظرايف ادبى است و در قالب ماندگار شعر بيان شده است.

1- در عشق بايد از سر دو جهان گذشت: من گذشتم ز دو عالم به ره عشق و كسى اندر اين راه نباشد به سبك‏بارى من (28) 2- عشق در كتاب و مدرسه نيست: اى صفايى درس عشق از بر بخوان

شور و وجد و حال و غلبه احساسى كه عموم عارفان و واصلان به حق را فرا مى‏گرفته چنان آنان را بى‏قيد و بند دنياى اطراف خويش مى‏ساخته و چنان آنان را از ترتيب و آداب رسمى و درسى دور مى‏ساخته كه لاجرم در همه شعرها...

هست آرزوي من كه روم در جوار دوست منزل كنم كنار گل و لاله زار دوست جان را كنم ز راه محبت نثار دوست «باز آمدم به طوس، به شهر و ديار دوست» «شهر شهادت و حرم مشكبار دوست» اينجا بود محله ارفاق و بيدلان...

بهار آمد هوا چون زلف يارم باز مشكين شد زمين چون رويش از گل هاى رنگارنگ رنگين شد نگارستان چينى شد زمين از نقش گوناگون چمن رشك ختن از ياسمين وز بوى نسرين شد

به شکوفه به صنوبر به کنار سلام... به نسيم به سحر به تبسم به کوهسار سلام... به عشق به نجابت ودوستي به گذشت ولطف وايثار سلام...

ای دومین محمد و ای پنچمین امام از خلق و از خدای تعالی تو را سلام چشم و چراغ فاطمه، خورشید هفت نور روح و روان احمد و فرزند چار امام آن هفت نور روشنی چشم هفت آفتاب آن چار امام خود پدر این چهار امام