یکی از مناسک حجّ، وقوف در عرفات، مشعر و مِنی می باشد. وقوف به معنای درنگ است و همچنان که در حجّ، در مواضعی چون: طواف، سعی بین صفا و مروه، کوچ از مکّه به عرفات،

یکی از اصول مدیریت حج، و عمره، آشنایی با حقیقت حجّ و شناخت یک الگوی تمام عیار و یک نمونه ی واقعی حجّ گذار و حاجی (قصد کننده) به سوی خدا است، چرا که

مبنای حجّ بر دو عنصر حیاتی توحید و ولایت استوار است. در جای جای جغرافیایی سرزمین وحی، نمادها و نمونه های خداپرستی و خداپرستان وجود دارد و در

بر اساس فرهنگ قرآن و اهل بیت (ع) برای هر مسلمان و بلکه هر انسانی پنج پدر معنوی وجود دارد.

قال علی (ع): (إنَّ الدّنیا دارُ صدقٍ لِمَن صَدَقَها... وَ مَتجَرُ أولیاء اللهِ، إکتَسَبُوا فیهاالرَّحمهَ و رَبِحُوا فیها الجَنَّهَ...)(1)

حجّ در فرهنگ اسلام و قرآن عامل مهمی برای تربیت است و به همین دلیل یکی از آموزه های بنیادین آن، تقویت معادباوری و آماده سازی انسانها برای تعمیق باور نیست به مسأله قیامت است.

قال رسول الله (ص): (ماءُ زَمزَمَ شِفاءٌ لِما شُرِبَ لَهُ.) (1) «آب زمزم برای دردی که به خاطرش نوشیده می شود شفاست.»

یکی از اصول مهم در ارتباط با خداوند، خصوصاً در ایّام حجّ، آشنایی با آداب درخواست و دعا بر اساس آموزشهای اهلبیت (ع) و پرهیز از تصمیم گیری ها و دعاهای سلیقه ای می باشد

علّت مُعِدّه و زمینه ساز تولّد ملکی انسان، پدر و مادرند و علّت معدّه و زمینه ساز تولد ملکوتی انسان، پیامبر (ص) و امامان (ع) هستند، ما به خاطر ولادت مُلکی خود، مدیون پدر و مادر

یکی از نیازهای انسان، نیاز به شناخت خدا و استخراج و استحصال (1) وجود خود، با خود بودن و ایجاد مناسبات عرفانی بین خویش و خداست؛ معمولاً لازمه ی این امر