«انزوا طلبی» و عزلتی که در آیات و روایات به آن سفارش شده و بر آن تأکید شده، به چه معناست؟

در روایات اسلامی به چه میزان به مساله اجتماع گرایی اهمیت داده شده است؟

در چه مواقعی گوشه گیری و عزلت مطلوب است؟

آیه 25 سوره انفال می فرماید: «و بترسید از فتنه ای که چون آید، تنها مخصوص ستمکاران شما نباشد [بلکه همه را فرا خواهد گرفت]»؛ آیا این قضیه با عدل خداوند در تضاد نیست؟!

خلوت نشینی در جامعه معاصر ما که مملو از دستگاه‌های پیجو، تلفن‌های همراه، رایانه‌های کیفی و دستگاه‌های دورنگار است، چیز بی ارزش و بلااستفاده‌ای شده است.

اگر آدمی متوجه حقیقت ملک خدای تعالی بشود و آن ملکیت را نسبت به خود حساب کند، می بیند که خودش ملک مطلق پروردگارش است.

گناهانی که در مورد خود انسان به وجود آمده اند، مانند اشتغال به لهو و لعب، با پشیمانی و ترک، و توبه به درگاه خداوند، امکان پذیرش دارند، و با اقدام به توبه می توان امیدوار بود که بخشش خداوند شامل حال آدمی...

شناخت راه برترینها و سپس باور کردنشان برای ما مهم است، وگرنه در عرصه رفتار، باور نادرست زخم باز می کند، چنان که در کربلا باز کرد.

زیبایی‌های معقول و معنوی از پس زیبایی‌های محسوس قابل رصد است. پیامد دیگر این روش آن است که بیان‌های قرآن درباره بطن‌هایی که دارد، جنبه مثل به خود می گیرد

اگر بخواهیم برای تمام شادمانی‌هایی که آفریدگار به ما داده تشکر کنیم، دیگر وقتی برای گله گزاری نخواهیم داشت.