شعر
معلّمی که نور را می‌آوری به ارمغان
چه خوب می‌دهی نشان
همیشه راه و چاه را
پر از بهار می‌کنی
تمام سال و ماه را
شعر
فرش کوچه ها
پاره پاره شد
چتر یک درخت
چون رسیده بود
روزهای سخت
شعر
ما چه‌قدر چون تو بوده‌ایم؟
تو امام اوّلی برای ما
ما به تو همیشه افتخارکرده‌ایم
گفته‌ایم،
تو شجاع
گفته‌ایم،
تو همیشه مهربان
گفته‌ایم،
اهل بخشش و گذشت
شعر
سیر و سلوک...
باید دوباره برخاست
از خواب ِتوت، شیرین
همراه ِکرم ها رفت
تا عُمقِ سیب، پایین
-compressed.jpg "روی ابر و باد")
شعر
روی ابر و باد
با قلم نی مثل روز پیش
خوشنویسی میکند بابا
روی ابر و باد یک کاغذ
مینویسد: «حضرت زهرا»
شعر
ماه
پشت پنجره شب نشسته است
تکه تکه ماه کی شکسته است ؟
شعر
دریا شدن...
اندیشه‌ی دریا شدن... در ذهن رودهاست... برفی که روی کوه نشسته... تا آب می‌شود
شعر
مباد که روزی از چشمان تو بیفتم
از وقتی ثانیه‌های خسته‌ی من... از چشمان زیبای تو افتاده اند؛ بد جور از پا افتاده‌اند!
حالا به هردری می‌زنم... که لحظه‌هایم به چشم بیایند...
شعر
ایمان گل...
ایمان گل کم بود... یک شاخه‌اش خشکید... گلبرگ خوش رنگش... در جای خود پوسید...
شعر
او به گل سلام میکند
مهربان، عبور می‌کنی... از کنار سنگ‌های سخت... می‌روی میان خاک گرم... می‌رسی به ریشه‌ی درخت...