لبخند، بال و پر زنان روی لبهای ابیطالب نشست خوب یادم هست که قنداقه‌ای داشت غرق بوسه می‌شد روی دست بر زمین بال فرشته پهن بود آسمان، شعر امامت می‌سرود غنچه‌ای در قلب کعبه می‌شکفت

بی اثر شده این دعای ما روز و شب تو را

آفریدگار پاک آفریده انسان را بعد از آن به آن داده عقل و دین و ایمان را

می­ شود امروز خانه دادگاه خانواده می­ شوم من قاضی آن مهربان و صاف و ساده

در خیالم می‌روم با بچه‌ها در عبور کوچه‌های بچگی بازهم انگار کودک می‌شوم بی‌خیال از های و هوی زندگی

ماه شیشه­ ی پنجره را می­ شوید مهتاب، تاریکی را مادرم بوی شالیزار را به خانه می ­آورد نمناک

مثل یک کبوتر سفید گوشه‌ی ضریح تو نشسته‌ام دخیل بسته‌ام ای امام آفتاب !

امروز هم شکستند بال کبوتری را سم ریخت باغبانی دیشب به روی گل‌ها

بوی بنفشه دارد هر تار گیسوانت گرم است خانه‌ی ما از چشم مهربانت

زخم و تیغ و تیر مرد و انتخاب حمله و هجوم نیزه‌ها و مشک آب