دور نیستی من حضور روشن تو را پشت پلک­ های بسته­ ام درک می­ کنم سالهاست پای سفره­ ات نشسته ­ام میزبان تو هستی و میهمان منم

منظم کنار هم چیده شده­ اند یازده تایشان همدم نقاشی­ هایمان شده ­اند و ما چه بی ­توجه، آسمان و گل و دشت و آدمک می­ کشیم بدون آنکه از تنهایی و بی­ کسی رنگ سفید با خبر باشیم

با ابرها بگو دامن بگسترند بر دشت بی بهار با باد رهگذر

کاش در لحظه زیبا شدنت من باشم ای گل ناز خدا حس زیبای شکفتن داری؟

اسفند ! ای قاصد بهار! ای در تو آب و آینه و سبزه بی شمار با ما بگو بهار چرا دیر کرده است؟!

دلم گرفته است امروز برای یک پرنده ی شاد برای آن درخت دانش که میوه ی امید می داد

چه اتفاق قشنگی برای باغ افتاد تو آمدی و نهال جوان ما گل داد تو با بهار تو با عطر یاس های سپید... تو با طراوت باران تو با ترانه ی عید ، تو از حوالی اردیبهشت آمده ای

باران بی بهانه ی اسفند یک چند بارید بر نگاه مه آلود کوچه ها از روشنی سرود...

این منم که گاه با نسیم می شکوفم از حریر دامنم رشته ی طلای آفتاب دور گردنم گاه سکه سکه می چکم از درخت

باز، زنگ کلاس باران خورد ما همه وارد کلاس شدیم روی تخته نوشته بود : بهار باز هم غرق بوی یاس شدیم