همي‌دويد به گردون بر آفتاب طلب ز آفتاب جدا بود ماه چندين شب نزار گشته ز عشق و گداخته ز تعب خميده گشته ز هجران و زرد گشته ز غم نشاط کرد و طرب کرد و بود جاي طرب چو آفتاب طلب نزد آفتاب رسيد

لعبگر گشت و لعبهاش عجب باغ ديبا رخ پرند سلب گاهي از آب لاله را مرکب گه دهد آب را ز گل خلعت گه سپهري شود پر از کوکب گه بهشتي شود پر از حورا

باغ بنوشت مفرش ديبا نيلگون پرده برکشيد هوا و آسمان گشت سيمگون سيما آبدان گشت نيلگون رخسار گر براندازي آب را به هوا چون بلور شکسته، بسته شود

چو راي عاشقان گردان چو طبع بيدلان شيدا برآمد پيلگون ابري ز روي نيلگون دريا چو گردان گردباد تندگردي تيره اندروا چو گردان گشته سيلابي ميان آب آسوده چو پيلان پراکنده ميان آبگون صحرا بباريد و ز هم بگسست...