مسیر جاری :
غذاي ايرانيان قديم
زمينه ي اصلي خوراک گوشتي ايرانيان را در وهله ي اول گوسفند و بعد گاو، اعم از نر و ماده تشکيل مي داد(و مي دهد). گوشت اين حيوانات همچنين به صورت نمک سود(به ايراني آچار، به عربي قديم) مصرف مي شد
ورزش هاي نظامي در ايران کهن
آمادگي جنگي که در ايران در طول قرنها(مانند مناطق ديگر) تداوم يافت، بدان نياز داشت که براي خدمات نظامي، نيروي بدني و جسماني افراد دسته هاي مصمم و کارآمد سپاه نيز مرتباً پرورش يابد. بدين سان در زندگاني روزمره...
اسيران دولت اسلامي
اسيران جنگي براي مسلمانان به منزله غنايم جنگي بودند(که از آن يک پنجم طبق قوانين مذهبي به خليفه تعلق داشت و چهار پنجم ديگر براي تقسيم بين سربازان منظور مي شد
استحکامات نظامي مسلمانان
تعداد بناهاي دفاعي در ايران بسيار زياد بود، زيرا اماکن کوهستاني براي احداث همه نوع استحکامات مناسب است. ايجاد اين بناها اغلب به زمان ساسانيان و يا حتي به قبل از آن بازمي گشت. در مورد فارس اطلاع داريم که...
شيوه هاي جنگي مسلمانان
از آنجايي که بنابر عقايد اسلامي برخوردهاي جنگي فقط ممکن است با غير مسلمانان صورت بگيرد (آنچه که به زودي به صورت نظريه اي درآمد)، مقررات حقوقي جنگ نيز فقط براي نبرد با پيروان ديگر اديان وضع شده بود. قبل...
اسلحه هاي اسلامي
تسليحات سپاهيان در نخستين قرون اسلامي، در چهارچوب متداول آن حفظ شد. سلاح اصلي، شمشير و نيزه بود که راجع به آنها به علت معمولي بود نشان فقط به ندرت(1) صحبت شده است، علاوه بر آن تير(اغلب از چوب: نشّاب)(2)...
سپاهيان ايراني
سپاهياني که در ايران در دوران استيلا و در دهه هاي نخستين پس از آن در نبرد بودند، اختلافي اساسي با نيروهايي که اعراب در بخشهاي ديگر مناطق فتح شده به کار مي گماردند، نداشتند. بنابراين، نظري کلي از اوضاع...
تقويم در ايران اسلامي
مسايل کشاورزي و کار گردآوري ماليات بستگي نزديک با تنظيم تقويم دارد، اما سال اسلامي به عنوان سال قمري خالص، براي تعيين دقيق زماني، که به تغييرات جوّي و فصول مربوط مي شود، به کار نمي آمد. از اين رو ضروري...
رفاه اجتماعي در ايران کهن
برداشتها و ضوابط نسبتاً انساني که در قلمرو حکومت اسلامي در برابر قشرهاي تحت فشار و افراد غير آزاد، حاکم بود، وضع ناگوار بردگان و به طور کلي اختلافات و تشنجات اجتماعي و طبقاتي را تا حدود زيادي در مباينت...
کشتيراني در ايران اسلامي
علاوه بر وسايل ارتباط زميني، کشتيراني در رودخانه، در ايران نقش کم اهميتي را ايفاء مي کرد. بسياري از ولايات، مانند جبال، ديلم، طبرستان و در جنوب، کرمان فاقد هرگونه رودخانه هاي قابل کشتيراني بود.