اواسط خرداد ماه، وقتی نفس تهران و شهرهای جنوبی از گرما بند آمده، دربعضی مناطق ایران، بهار، تازه از راه می رسد. برف ها آب شده و زمین، پراز رنگ و نقش می شود.

اگر می خواهید چشم اندازی از یک دشت سراسر سرخ پیش چشمتان باشد و چندان هم از پایتخت دور نباشید، دشت شقایق لار در خرداد ماه، همان منطقه ایده آل است. اواخر بهار که

خیلی وقت ها آدم دلش می خواهد برود یک جایی که اصلاً شبیه این جایی که الان هست نباشد؛ هم آدم هایش فرق کنند، هم هوایش، هم سبک زندگی اش و هم اینکه در آن از تکنولوژی

مازندرانی ها اینجا را خوب می شناسند و داستان هایش را خوب بلدند؛ همان داستان ها و روایاتی که دهان به دهان گشته و به آنها رسیده و بعضی هم روی کاغذ آمده. می گویند وقتی

آبشاری بلند که از صخره سنگ بزرگ پوشیده از درختی سرازیر شده و صدای شره آب اش تمامی ندارد، می شود زیر قطرات ریز این آبشار رفت و به تماشای درخت و سرسبزی و کوه نشست.

از کوچه هایش که بالا بروی، سقف خانه های قبلی می شود پیاده رو تا خودت را در میان خانه هایی ببینی که شانه روی شانه هم بالا رفته اند. انگار وقتی وارد «ماسوله» می شوی،

تاریخ را در جنوب غربی ایران که فهرست کنید، مرودشت و تخت جمشیدش اولین هایی هستند که به ذهن می رسند. اما استان فارس غیر از اینها، تاریخ و محوطه باستان زیاد دارد.

حدود 4 برابر ایران امروزی، با مساحتی نزدیک به 7 میلیون کیلومتر مربع، شاهنشاهی هخامنشی نخستین و گسترده ترین امپراطوری جهانی در تاریخ بود. شاهنشاهی بزرگی که با همت کورش،

اینکه جوامع اولیه بشر در کنار تالاب ها شکل گرفته، به تنهایی اهمیت اکوسیستمی را در کره زمین نشان می دهد که در نوع خود منحصربه فرد است؛ اکوسیستمی غنی از مواد غذایی،

کوله پشتی در سفرهای طبیعت گردی که خود رویی در کار نیست، خانه شماست ونباید آن را با وسایل کم استفاده پر کنید . ظرف غذای شخصی ، قمقمه، یک کیسه خواب و مناسب فصل، لباس گرم،