کمی بعید به نظر می رسد یک راسته خیابان که محل رفت و آمد اتومبیل های دودزا و رهگذران عجول است، یک اثر تاریخی باشد. اما سال 1387 سازمان میراث فرهنگی استان قزوین، یک خیابان شلوغ را اثری تاریخی اعلام و در

کوچه های پلکانی و خانه های کاهگلی و آجری اش که پشت به پشت هم تمام دره را پر کرده اند، آبستن ساختن خاطرات دلپذیراند؛ خاطراتی که در آن خانه ها، پنجره هایشان رو به سوی کوهستان و شاخه های خمیده درختان به بار

از کنار بساط هر کدامشان که رد شوید، عطر چای و گرمای زغال می زند توی صورت تان و دعوت تان می کنند به نشستن در کنار سماورهای غول پیکر تا با نوشیدن یک استکان چای دیشلمه، مهمان سقفی صدها ساله شوید؛ سقفی که

شاه عباس دل دلیری داشت که هوس میدان نویی کرد و نقش جهانش را ساخت؛ والاهر میدانی نمی توانست از عهده میدان کهنه بربیاید و هر مسجدی هم مسجد جامع نبود. رتق و فتق امور اصفهان همیشه در دست 2 میدان این شهر بوده.

شاید اغراق نباشد که بگوییم، این روزها گم نخواهید شد، اگر موقعیت یاب یا «جی پی اس» داشته باشید. برای آنها که اهل طبیعت گردی یا کوه نوردی در مناطق خاص و بکر هستند،

سکوت کنید، اینجا پر از آرامش است؛ قرن هاست که ساکنان« لزور» روزها و شب هایشان را آرام پشت سر می گذارند و مهمان تازه ای نباید آسودگی شان را برهم بزند. لزور با وجود آنکه

از پله ها که پایین بروی، هیاهوی بازار هم فروکش می کند. از هشتی گچ بری شده که بگذری، ایوان روبه رو و کتیبه ای کاشی اش را می بینی و کمی بعد، صدای شرشر آرام آب

امامزاده روستا آن قدر محبوب مردم روستا و ساکنان آبادی های همسایه بود که کم کم اسم روستا هم تغییر کرد. کسی نمی داند که دقیقاً از چه زمانی «زیارت» جای اسم

بعد از زمین لرزه 7 سال پیش بود که غار «زرین رود» دهان باز کرد و روستاییان محلی کشف کردند. از همان اول، این چاله ای که از زمین سر در آورده بود، به «دودزا» معروف شد؛

هوا که گرم می شود، آب تنی پر طرفدارترین تفریح می شود و ساحل دریای خزر در شمال ایران در دسترس ترین انتخاب. حالا اگر در کنار این دریای تابستانی بتوان سبزی جنگل را هم