معرفی داروی Aprepitant
تهوع و استفراغ اغلب به عنوان شایعترین اثر جانبی شیمی درمانی مطرح می گردد. بیش از 75% افراد مبتلا به سرطان تهوع ناشی از شیمی درمانی را تجربه می کنند که با توجه به داروی مورد مصرف،جنس زن،سن بالای 50 سال و سابقه تهوع و استفراغ(بارداری،بیماری حرکت) این میزان افزایش می یابد.
معرفی داروهای ضد استفراغ در دهه 1990 موجب بهبود کنترل میزان تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی(CINV) گردید. با این حال CINV تاخیری که 24 ساعت پس از مصرف داروی شیمی درمانی رخ می دهد، یکی از مشکلاتی که به خصوص در رژیم های Emetogenic مانند رژیم های دارویی حاوی سیس پلاتین وجود دارد.
Aprepitant(با نام تجاری Emend) اولین داروی ضد استفراغ است که به خصوص برای CINV تاخیری در سال 2003 توسط FDA تایید شد.
Aprepitant، آنتاگونیست Substance P در رسپتورنوروکینین (NK-1) می باشد که از سدخونی-مغزی عبور کرده و اثرات ضد استفراغ خود را اعمال می کند. Substance P یکی از نوروپپتیدهای مهم دخیل در مکانیسم استفراغ می باشد که به میزان فراوان در سیستم عصبی مرکزی پستانداران یافت می شود. این نوروپپتید جزء خانواده Tachykinin بوده و پس از اتصال به رسپتور NK-1، که به صورت محیطی و در ساقه مغز نیز حضور دارد، موجب تحریک رفلکس استفراغ می گردد. این دارو به صورت رقابتی با رسپتور NK-1 باند شده و پس از بلاک اتصال Substance P، از انتقال پیام جلوگیری می کند. اولین دسته دارویی است که جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ حاد و تاخیری ناشی از شیمی درمانی (CINV) مورد تایید قرار گرفت و موجب تقویت اثرات ضد استفراغ کورتیکواستروئیدها(دگزامتازون) و آنتاگونیست های رسپتور سرتونین -HT35 (اوندانسترون) می شود.مطالعات بالینی اولیه نشان می دد که درمان ترکیبی با درمان های استاندارد ( کورتیکواستروئیدها و آنتاگونیست های رسپتور سرتونین، (-HT35 Aprepitant خوراکی 125mg روز اول و سپس 80mg در روز 2 و 3)، اثرات ضد استفراغ بهتر و موثرتری در افرادی که داروی شیمی درمانی مصرف می کنند، ایجاد می کند و به خوبی تحمل می شود. همچنین تک دوز خوراکی Aprepitant 40mg قبل از اعمال جراحی شکم ، جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی (PONV) موثر می باشد.
فراهمی زیستی فرم خوراکیAprepitant، 65% می باشد. پیش داروی Fosaprepitant، Aprepitant بوده که در فرآورده تزریقی آن که به شکل وریدی تجویز می شود موجود می باشد. بعد از مصرف خوراکی حداکثر غلظت پلاسمایی پس از 4 ساعت حاصل می گردد. جذب این دارو تحت تاثیر غذا نمی باشد. میزان اتصال به پروتئین پلاسما بیش از 95 درصد و حجم ظاهری انتشار 70 لیتر می باشد. نیمه عمر Aprepitant ،13-9 ساعت می باشد و تجویز یک بار در روز آن توصیه می شود. مهمترین مسیر حذف این دارو متابولیزه شدن توسط ایزوآنزیم های سیتوکروم P450، به ویژه CYP3A4 می باشد که این ایزوآنزیم به میزان فراوان در کبد و روده کوچک حضور دارد. علاوه بر اینکه Aprepitant سوبسترا آنزیم CYP3A4 می باشد، موجب مهار CYP3A4 و القاء خفیف CYP2C9 نیز می گردد. از این رو احتمال ایجاد تداخلات دارویی با دیگر داروهایی که توسط ایزو آنزیم های سیتوکروم کبدی متابولیزه می شوند، وجود دارد.
معمولترین اثرات جانبی این دارو در آزمایشات بالینی ضعف و خستگی می باشد. دیگر اثرات جانبی در دریافت کنندگان Aprepitant شامل بی اشتهایی، یبوست،اسهال،تهوع(بعد از روز 5 مطالعه) و سکسکه می باشد.
منبع:ماهنامه علمی تخصصی مرکز ملی اطلاع رسانی داروها و سموم/شماره دوم/آذرماه و دیماه 1390
ارسال توسط کاربر محترم سایت :saeedkeykha
معرفی داروهای ضد استفراغ در دهه 1990 موجب بهبود کنترل میزان تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی(CINV) گردید. با این حال CINV تاخیری که 24 ساعت پس از مصرف داروی شیمی درمانی رخ می دهد، یکی از مشکلاتی که به خصوص در رژیم های Emetogenic مانند رژیم های دارویی حاوی سیس پلاتین وجود دارد.
Aprepitant(با نام تجاری Emend) اولین داروی ضد استفراغ است که به خصوص برای CINV تاخیری در سال 2003 توسط FDA تایید شد.
Aprepitant، آنتاگونیست Substance P در رسپتورنوروکینین (NK-1) می باشد که از سدخونی-مغزی عبور کرده و اثرات ضد استفراغ خود را اعمال می کند. Substance P یکی از نوروپپتیدهای مهم دخیل در مکانیسم استفراغ می باشد که به میزان فراوان در سیستم عصبی مرکزی پستانداران یافت می شود. این نوروپپتید جزء خانواده Tachykinin بوده و پس از اتصال به رسپتور NK-1، که به صورت محیطی و در ساقه مغز نیز حضور دارد، موجب تحریک رفلکس استفراغ می گردد. این دارو به صورت رقابتی با رسپتور NK-1 باند شده و پس از بلاک اتصال Substance P، از انتقال پیام جلوگیری می کند. اولین دسته دارویی است که جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ حاد و تاخیری ناشی از شیمی درمانی (CINV) مورد تایید قرار گرفت و موجب تقویت اثرات ضد استفراغ کورتیکواستروئیدها(دگزامتازون) و آنتاگونیست های رسپتور سرتونین -HT35 (اوندانسترون) می شود.مطالعات بالینی اولیه نشان می دد که درمان ترکیبی با درمان های استاندارد ( کورتیکواستروئیدها و آنتاگونیست های رسپتور سرتونین، (-HT35 Aprepitant خوراکی 125mg روز اول و سپس 80mg در روز 2 و 3)، اثرات ضد استفراغ بهتر و موثرتری در افرادی که داروی شیمی درمانی مصرف می کنند، ایجاد می کند و به خوبی تحمل می شود. همچنین تک دوز خوراکی Aprepitant 40mg قبل از اعمال جراحی شکم ، جهت جلوگیری از تهوع و استفراغ بعد از جراحی (PONV) موثر می باشد.
فراهمی زیستی فرم خوراکیAprepitant، 65% می باشد. پیش داروی Fosaprepitant، Aprepitant بوده که در فرآورده تزریقی آن که به شکل وریدی تجویز می شود موجود می باشد. بعد از مصرف خوراکی حداکثر غلظت پلاسمایی پس از 4 ساعت حاصل می گردد. جذب این دارو تحت تاثیر غذا نمی باشد. میزان اتصال به پروتئین پلاسما بیش از 95 درصد و حجم ظاهری انتشار 70 لیتر می باشد. نیمه عمر Aprepitant ،13-9 ساعت می باشد و تجویز یک بار در روز آن توصیه می شود. مهمترین مسیر حذف این دارو متابولیزه شدن توسط ایزوآنزیم های سیتوکروم P450، به ویژه CYP3A4 می باشد که این ایزوآنزیم به میزان فراوان در کبد و روده کوچک حضور دارد. علاوه بر اینکه Aprepitant سوبسترا آنزیم CYP3A4 می باشد، موجب مهار CYP3A4 و القاء خفیف CYP2C9 نیز می گردد. از این رو احتمال ایجاد تداخلات دارویی با دیگر داروهایی که توسط ایزو آنزیم های سیتوکروم کبدی متابولیزه می شوند، وجود دارد.
معمولترین اثرات جانبی این دارو در آزمایشات بالینی ضعف و خستگی می باشد. دیگر اثرات جانبی در دریافت کنندگان Aprepitant شامل بی اشتهایی، یبوست،اسهال،تهوع(بعد از روز 5 مطالعه) و سکسکه می باشد.
منبع:ماهنامه علمی تخصصی مرکز ملی اطلاع رسانی داروها و سموم/شماره دوم/آذرماه و دیماه 1390
ارسال توسط کاربر محترم سایت :saeedkeykha
/ج
