نتيجه اهانت به قرآن

آيت اللَّه مجتبى قزوينى، رحمة اللَّه عليه، عارف و استاد بزرگ اخلاق و معنويت، فرمودند : از صحن مبارك حضرت رضا، عليه السّلام، عبور مى‏كردم، شخصى را ديدم كه در يكى از غرفه هاى اطراف صحن، مشغول تلاوت قرآن بود، شخصى به او نزديك شد و با پايش به دست او زد، قرآن به روى زمين پرت شد و با پرخاش گفت : اين چيست كه خودت را به آن سرگرم كرده‏اى؟ من از اين حادثه خيلى ناراحت شدم و ناگهان آيه‏اى به قلبم خطور كرد و ديدم كه آن مرد، در همان لحظه، دلش درد گرفت و ناله‏اش بلند شد. من به آن شخص نزديك شدم و به او گفتم : آيه‏اى از قرآن كريم در نظرم آمد و تو را اين گونه دردمند و عاجز كرده است. آيا اين دليل بر حقانيّت قرآن نيست؟ آن شخص شروع به التماس كرد تا او را از آن حالت جانكاه به در آورم. برايش دعا كردم و حالش خوب شد. مدّتى از اين ماجرا سپرى شد تا اين كه يك روز، شخصى با ظاهرى خدا پسند، نزد من آمد و گفت : آيا مرا مى‏شناسى؟ گفتم : خير. گفت : من همان فردى هستم كه آن حادثه برايم پيش آمد و از آن روز به بعد، به بركت نفس قدس و قرآنى شما، در طريق هدايت قرار گرفتم و زندگيم كاملاً دگرگون شده است.