واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند

تفسیر عرفانی
1.واعظان که با رعایت تمام آداب نماز در محراب می ایستند و در بالای منبر از پندار و کردار نیک سخن می گویند و تظاهر به تقوی و پرهیزکاری می کنند، وقتی به خلوت و دور از چشم دیگران می روند، کارهایی را که خلاف شرع و پرهیزکاری است، انجام می دهند.
2.مشکل و مسئله برایم پیش آمده است، آن را از دانشمند و عالِم مجلس بپرس و آن این است که:چرا کسانی که مردم را به انجام کارهای شایسته امر و از انجام گناهان نهی می کنند و به توبه کردن فرمان می دهند، خودشان کمتر توبه می کنند؟
3.انگار واعظان ریاکار روز قیامت را که روز حسابرسی و داوری پروردگار است، قبول ندارند که این همه نیرنگ و تقلّب در کار خدا می کنند.
4.خدایا!این تازه به دوران رسیده ها را که تازه به جاه و مقامی رسیده و به اَستر سواری شاهانه و فخر فروشی رسیده اند و به داشتن غلام و استر می نازند، به جای اول خود که خری ساده و بی قراول داشتند، بازگردان.
5.ای کسی که در کوی خانقاه، گدای بی ارج و قرب هستی!اگر جویای فرج و فتوحی از این خانقاهی، برخیز و به سرعت به دیر مغان بیا که در آنجا شراب شفابخشی می دهند که به مدد آن دل حقیر و فقیر تو توانگر و بی نیاز می شود.
6.حُسن و زیبایی بی نهایت معشوق -که همان تجلّی جمال الهی است، هر چقدر که عاشقان بسیاری در او فنا می شوند و از پای در می آیند، باز هم عاشقان دیگری از غیب می آیند و جای آنها را می گیرد و راه عشق او را در پیش می گیرند.
7.ای فرشته!بر در میخانه ی عشق که کارگاه آفرینش انسان است، ذکر خدا را بگو و تنزیه و تقدیس به جای آور و بر کمال قدرت خداوند بر چنین مخلوقی سجده نما؛ زیرا اینجا مکانی است که وجود خاکی آدم را با شراب عشق خمیر می کنند و به قالب می زنند.
8.هنگام صبح بانگ و فریادی از عرش اعلی به گوش می رسید.عقل گفت:گویا فرشتگان عالم ملکوت و اولیاء الله نیز شعر حافظ را از بر می کنند و به خاطر می سپارند.