صلاح کار کجا و من خراب کجا؟

1.من در راه عشق، مصلحت اندیشی نمی کنم و صلاح کار و زندگی خود را در نظر نمی گیرم و مستِ جمال یار شده ام.ببینید که تفاوت این راه ها از کجاست تا به کجا؟ راه عاشقی و راه عاقلی، راه مستی و راه هوشیاری!آری اینجاست که حساب مست و هشیار و عاشق و عاقل از یکدیگر جدا می شود.
2.دلم از زاهدان صومعه نشین و از اعمال و خرقه ی ریایی آنها گرفته است.دیر مغان کجاست که در آن تشنگان و مشتاقان راه دوست از شراب حقیقی می نوشند و از ریا و تزویر به دور هستند؟ من هم می خواهم از آن شراب بنوشم و دور از ظاهر سازی و ریاکاری های زاهدان باشم.
3.رند عالم سوز و کسی را که همه خواسته ها و اختیارات خود را زیر پا نهاده و خواسته ی دوست، مورد نظرش است، با مصلحت اندیشی چه کار؟ دعوت واعظ به پرهیز و صلاح بینی کجا و نغمه های جانفزای دوست که از در و دیوار عالم، هر لحظه به گوش عاشقان می رسد، کجا؟
4.آنان که از لذات عرفان محرومند و ما را همیشه به خاطر شیفتگی به دوست سرزنش می کنند، هرگز لذت دیدار و هم صحبتی با معشوق را درک نکرده و نمی کنند؛ همان طور که یک شمع خاموش از شعله ی آفتاب، نوری نمی گیرد، آنان نیز از روی جانان بهره ای نمی برند.
5.ای دوست!خاک آستان تو را سرمه ی چشم خود کرده ایم تا همیشه روشن از نور معنویت باشد؛ پس با این وجود، از این درگاه به کجا رویم؟ ما از همان آغاز زندگی که چشم باز کرده ایم، خود را در درگاه تو دیده ایم و تا روز مرگ نیز بنده ی درگاه توییم.
6.روزگار خوش وصال دوست به پایان رسید.روزگاری که یادش خوش است؛ روزگاری که از یک سر همراه با ناز و عشوه های معشوق بود و از سوی دیگر همراه با سرزنش های محبت آمیز او.
7.ای دل!در راه عشق، سختی ها و بلایا و امتحانات فراوانی است که معشوق برای امتحان تو گسترده است.معشوق گاهی نعمت ها و لطف های خود را به شکل سختی نشان می دهد و گاهی آنها را در لباس نعمت و راحتی به عاشقان می چشاند؛ بنابراین باید با تأمل حرکت کرد.
8.ای دوست!از من عاشق، انتظار قرار و صبر و خواب و استراحت نداشته باش؛ زیرا در راه عشق، قرار و صبر و آرامش، مفهومی ندارد و عاشق واقعی به واسطه ی دوری از معشوق، همیشه در اندوه و غم و اضطراب است؛ در مذهب عشق، صبر و قرار و سکون، شرک است.