می دمد صبح و کِلّه بست سحاب

1.صبح زیبای یک روز بهاری آغاز شده و ابر بر آسمان خیمه زده است؛ پس ای دوستان همدل!شراب صبحگاهی را بیاورید و از آن بنوشید تا خماری و دردسر دیشب از بین برود و دوباره پر نشاط شوید.
2.در این بامداد با صفا که شبنم بر چهره ی لاله می افتد، ای دوستان!شراب بنوشید و شتاب کنید.
3.نسیم خوشبوی بهشت، از سوی چمن سرسبز می وزد.هان ای دوستان!دم به دم از شراب خالص عشق بنوشید.
4.اکنون که گل در سبزه زار مانند سلطانی بر تخت زمردین نشسته است، تو نیز به گلزاری برو و از شراب سرخ آتشین که انسان را گرم و مست می کند، بنوش و فرصت را غنیمت بدان.
5.در این فصل عیش و مستی، نمی دانم چرا در میخانه ها را بسته اند و عاشقان را از عیش محروم کرده اند؟!ای گشاینده ی درها!در میخانه را بگشای.ای معشوق!باب عشق و مستی را دوباره بر عاشقان و سرمستان باز کن.
6.ای معشوق!جان ها و سینه هایی که در آتش عشق تو کباب شده اند، نمک پرورده ی لب و دندان نمکین تواند.
7.شگفتا در این فصل -که همه ی طبیعت و موجودات در شادی و نشاط به سر می برند -در میخانه ها را به شتاب بسته اند و عاشقان را از این نعمت محروم کرده اند!همه جهان در حال سرمستی و نشاط است.ولی دشمنان عشق و عرفان، عاشقان را از نعمت مستی محروم ساخته اند.
8.ای دوست!تو نیز هم چون حافظ به سلامتی چهره ی زیبای معشوق از شراب عشق بنوش.