او فراتر از زمان بود

چهاردهم خرداد بهانه‏ای است كه امام (ره) را از منظر شخصیت‏ها و رسانه‏های مهم جهان نظاره كنیم:
محمد حسنین هیكل، نویسنده و روزنامه نگار معروف عرب: «گویی شخصیتی از شخصیت‏های آزمون بزرگ صدر اسلام (فتنة الكبری) با معجزه‏ای به دنیا بازگشته تا پس از پیروزی امویان و به خون غلتیدن شهیدان اهل بیت (ع)، سپاه علی (ع) را رهبری كند .»
كلیم صدیقی، رئیس وقت پارلمان مسلمانان انگلیس: «امام خمینی تجلی منحصر به فرد مبارزه‏طلبی اسلام در قبال استیلای سیاسی و اقتصادی و فرهنگی غرب بود» .
استاد شهید مرتضی مطهری: «امروز تمامی قشرها و طبقات مختلف ملت ایران در روحانیت تجسم پیدا كرده است و روحانیت در آن شخص بسیار بسیار بزرگ تاریخی كه نامش و یادش قلب مرا به لرزه می‏آورد یعنی استاد بزرگوار ما آیت‏الله العظمی آقای خمینی تجسم یافته است .»
روبین وود زورث، خبرنگار آمریكایی: «زمانی كه امام خمینی از در وارد می‏شد احساس می‏كردم كه از لابه لای آن گردبادی از نیروی معنوی وزیدن گرفت . گویا در ورای آن عبای قهوه‏ای، عمامه مشكی و ریش سفید روح زندگی جریان داشت; به طوری كه همه بینندگان را محو تماشای خود كرد . در آن هنگام حس كردم كه با حضور او همه ما كوچك شده‏ایم و گویا در سالن كسی جز او باقی نمانده است .
. زمانی كه بر روی صندلی خود نشست، احساس كردم كه نیرویی از وجودش ساطع می‏شود، نیرویی به سان یك گردباد كه اگر با دقت نگاه می‏كردی در می‏یافتی كه نوعی «آرامش مطلق‏» در درون آن نهفته است، چرا كه [امام] خمینی بسیار جدی و استوار و مسلط بود .»
نشریه پروفیل، چاپ اتریش: «پیام امام (ره) در میان مسلمانان نه فقط شیعیان (بلكه) در همه منطقه و جهان طنین افكند .»
«روبین وود زورث‏» : «او مسیح معاصر بود و دقیقا اشعه صلابت و سازش ناپذیری عیسی بن مریم - علی نبینا و آله و علیه السلام - بود» .
پروفسور ویلیام بیمان، از دانشگاه براون آمریكا: «باعقاید مذهبی كه غرب آن‏ها را كهنه و قرون وسطایی می‏دانست جهان را تكان داد» .
محمد العاصی امام جماعت مسجد واشنگتن: «شرق و غرب را لرزانید و میراثی بر جای گذاشت كه هنوز زنده و فعال است‏» .
لنسر پرفسور اتریشی: «انقلاب امام خمینی (ره) حتی سیر تطوری انسان را تغییر داد» .
محمد حسنین هیكل: «او هم چون گلوله‏ای بود كه از صدر اسلام شلیك شده و بر قلب قرن بیستم نشسته بود» .
احمد هوبر محقق سوییسی: «ایشان از گذشته آمده بود و در حال زندگی می‏كرد ولی بیانگر و نمایان‏گر آینده بود» .
میخاییل گورباچف: «او فراتر از زمان می‏اندیشید و در بعد مكان نمی‏گنجید .»
هنری پراكت، كاردار سیاسی و نظامی سفارت آمریكا در ایران (72 - 1978) : «تردیدی نمی‏باشد كه ایشان یكی از مردان بزرگ تاریخ در این قرن بود كمتر كسی را امروز می‏توان یافت كه از جاذبه و نفوذی همانند آنچه كه نه تنها در ایران بلكه در جهان اشت‏برخوردار باشد و توجه قدرت‏های بزرگ را تا این حد به خود معطوف دارد .»
هنری كسینجر، مشاور رئیس جمهوری آمریكا در دهه 70 میلادی: «آیت الله خمینی غرب را با بحران جدی برنامه‏ریزی مواجه كرد، تصمیمات او آن چنان رعدآسا بود كه مجال هر نوع تفكر و برنامه‏ریزی را از سیاست‏مداران و نظریه‏پردازان سیاسی می‏گرفت .
هیچ كس نمی‏توانست تصمیمات او را از پیش حدس بزند، او با معیارهای دیگری غیر از معیارهای شناخته شده در دنیا سخن می‏گفت و عمل می‏كرد . گویی از جای دیگر الهام می‏گرفت، دشمنی آیت الله خمینی باغرب برگفته از تعالیم الاهی او بود او در دشمنی خود نیز خلوص نیت داشت .»
نشریه نیوزویك چاپ سوئیس: «امام خمینی (ره) با چهره‏ای جدی، سمبل بنیادگرایی در ایران بود . وی كسی بود كه شاه را از تخت طاووس به زیر كشید، شیطان بزرگ را از كشور راند، آمریكائیان را در سفارتشان گروگان گرفت و فتوای قتل یك نویسنده را كه به اسلام اهانت كرده بود، صادر كرد .»
روزنامه داگلبات چاپ نروژ: «آیت‏الله خمینی (ره) شخصیتی بود استوار و در سختیها به آرامی تصمیم می‏گرفت، وی مطمئن بود كه همیشه خدا با اوست . سخن وی قانون بود و قانون او قرآن .»
تلویزیون نروژ: «آیت‏الله خمینی (ره) رهبر و شخصیتی بود كه طی ده سال بارها آمریكا را تحقیر كرد و آبروی آن كشور را برد .»
آبزرور: «ثبات رای و فسادناپذیری این روحانی صالح اندیش و مصمم، موجب حیثیت، پیام وی برای مردم جهان، خلوص عقیده و پیروی از سادگی در مقابل پیچیدگیها و آلودگیهای غرب بود و این رمز توفیق وی و احساس افتخار پیروان اوست .»
آرموند اروبن پونته، خبرنگار آرژانتینی: «امام خمینی (ره) یك بار دیگر اسلام را در جهان به حركت درآورد و همین امر نیز باعث وحشت رهبران غرب از ایشان شده بود .»
گئوركی سانیكیدزه: «دفاع از مستضعفان و محرومان در سرلوحه سیاست امام خمینی (ره) قرار داشت و بحث‏های سیاسی ایشان بر این اصل مهم استوار بودند و همین امر با موعظه‏های صرفا اخلاقی اكثر رهبران مذهبی مغایرت داشت . بدینسان تمام افرادی كه قربانی نظام امپریالیستی بودند و در فقر و فلاكت زندگی می‏كردند، در اشتغالات فكری و بحث‏های نظری حاكمان و دیگر مسؤولان حكومتی دوباره عزت نخستین را به دست آوردند و این یك تغییر اساسی در فلسفه حكومت محسوب می‏شود.