کعبه‎ی عشق و امیدم

 

شاعر: سید رضا مؤید

 

ای کربلا کعبه‎ی عشق و امیدم

بعد از جدایی‎ها به دیدارت رسیدم

ای کربلا آغوش بگشا زینب آمد

من زینبم کز رنج دوری‎ها خمیدم

هر روز دیدم کربلای تازه‎ای را

ای کربلا تا بر سر کویت رسیدم

منزل به منزل داغ بر داغم فزون شد

جان کَنده‎ام تا رخت در اینجا کشیدم

از بهر انجام رسالت زنده ماندم

گر زنده‎ام من زنده هر دم شهیدم

ای کاروان سالار زینب، دیده بگشا

تا گویمت با دیده‎ی گریان چه دیدم

با آن که با دستت به قلبم صبر دادی

چندان که در هر جا شهامت آفریدم

اما دو جا دست غمم از پا در آورد

بی خود ز خود گشتم گریبان بر دریدم

یک جا که دشمن بر لبانت چوب می‎زد

یک جا سرت چون بر فراز نیزه دیدم

بشنیده بودم صوت قرآنت بسی لیک

نشنیده بودم من زِ نی، کآنهم شنیدم

داغ دل من کمتر از زخم تنت نیست

این را گواهی می‎دهد موی سپیدم