سبک‌های معماری مختلف

معماری به عنوان یک مهارت، امروزه با فراز و نشیب‌هایش در حال رشد است. از روزگاران گذشته تا به امروز، سبک‌های معماری تغییرات زیادی را تجربه کرده‌اند. وقتی کسی جنبه‌های مختلف آن را بررسی کند می‌تواند نوع خلاقیتی را که از زمان‌های قدیم وجود داشته است درک کند.

معماران مدرن اغلب به سبک‌های قدیمی نگاهی می‌اندازند که این سبک‌ها به الهام بخشی به افراد ماهر در طراحی‌ و عملی شدن آنها تا به امروز ادامه داده‌اند. امروزه، می‌توان نرم افزارهای طراحی مدرن را پیدا کرد که کارها را برای معماران آسان‌تر کرده‌اند. این برنامه‌ها به نشان دادن طراحی‌ها حتی به شکل سه بعدی کمک می‌کنند.
 

سبک‌های معماری مختلف با توضیح :

آدام :

  سبک آدام به طراحی‌های خلق شده توسط روبرت آدام اشاره می‌کند. این سبک بخشی از معماری نئو کلاسیک است.

آدیرون داک :

 
معماری آدیرون داک به خاطر پرداخت کاری زمخت و ناهموار قابل تشخیص است. پایه‌ی این سبک برای کابینه‌های کشتی، آشپزخانه‌های روستایی، خانه‌های قایقی و غیره به کار می‌رود. آن به ویژه به محل‌هایی در کوهستان‌های آدیرون داک در نیویورک اشاره می‌کند.

مستعمرات آمریکایی :

 
این سبک به طراحی‌هایی که در طول دوران استعمار در آمریکا دیده می‌شوند اشاره می‌کند. (مستعمرات فرانسوی، مستعمرات اسپانیایی و غیره)

چهار ضلعی آمریکایی :

 
این سبک به سازه‌های اواخر دهه‌ی 1930 اشاره می‌کند. آن بیانگر یک طراحی چهار گوش ساده، پشت بام سراشیبی با اتاق‌های رایج و عموماً 4 اتاق در هر طبقه است.

سبک مکتب آمستردام :

 
این سبک در مورد نماهای خارجی گرد و کاربرد عناصر تزیینی است. این سبک در اوایل دوران قرن بیستم برجسته بود و در هلند دیده شده بود.

مصر باستانی :

  معماری باستانی مصری در مورد کاربرد عمده آجرهای گلی و سنگها برای ساختن سازه‌ها است. معابد و اهرام زیبای مصری برخی نمونه‌های این سبک هستند.

یونان باستان :

  معماری یونان باستان می‌تواند با عناصر ویژه‌ای چون ساختمان‌های مستطیلی و ستون‌های بزرگ متمایز شود.

آنگلو – ساکسون :

  این سبک به ساختمان‌های ساخته شده در بریتانیا اشاره می‌کند. این سبک ساده است و از اواسط قرن پنجم تا دوره‌ی نرمان دیده شده است.

هنر دکو :

  این سبک در بین سالهای 1925 تا 1939 قابل مشاهده بود. آن به سبک معماری تزیینی و ظریف که شامل تعداد زیادی از دیگر تکنیک‌های ساده معماری است، اشاره می‌کند.

هنر نوویو :

 
این سبک مخصوصاً در قرن بیستم محبوب بود. این سبک دربرگیرنده‌ی موضوع‌های هنری و مربوط به گل در سازه‌ها است. آن تماماً در مورد طراحی‌های با سبک خاص است. ساختمان های تاریخی زیادی وجود دارند که به این نوع معماری تعلق دارند.

استرالیایی :

  این سبک بعداً به دو بخش سبک‌های مسکونی و غیر مسکونی تقسیم شد. آن مستقیماً به شرایط آب و هوایی مکان و در نتیجه کاربرد مواد ویژه مربوط است.

باروک :

  این سبک در اوایل قرن هفدهم مهم بود. آن همیشه با کاربرد دراماتیک نور، نور افکنی‌های مرکزی، دکوراسیون تزیینی، گنبدهای گلابی و غیره بازی می‌کند. کارهای میشل انجل که برای آخرین ساختمان‌های رومی خلق شده بودند، به معماری باروک تعلق دارند.

باهاس :

  این عبارت بیانگر مدرسه‌ای در آلمان است که ترکیبی از هنر و صنعت را آموزش می‌دهد. این سبک چون بیشتر بر کارآیی به جای تزیین تمرکز می‌کند قابل تشخیص است.

هنرهای بیوکس :

  سبک هنرهای بیوکس ابتدا در پاریس آموزش داده می‌شد. آن در مورد کاربرد تقارن و اجرای یک سبک دقیق برای طراحی عناصر است.

بیدرمایر :

  این یک سبک ساده و ظریف است.

معماری حبابی :

  این سبک ویژه در اواسط دهه‌ی 1990 مهم و برجسته بود. آن به خاطر کاربرد شکل‌های غیر معمول حبابی شکل در سازه قابل تشحیص است.

گوتیک آجری :

  این سبک با کاربرد آجرهای قرمز رنگ پخته، مشخص می‌شود. کاربرد حداقل از اشکال وجود دارد و تأکید بیشتری بر تقسیم مناسب فضا صورت گرفته است.

بیزانتین بریستول :

  این سبک در بریستول محبوب بود. آن با طرح‌های ساده به کار رفته برای معماری و رنگ‌هایی نظیر قرمز و یا زرد مشخص می‌شود.

بیزانتین :

  این به سبکی که در طول دوران بیزانتین دیده شده بود، اشاره می‌کند. استفاده از گنبد مدور یکی از عناصر معمول معماری بیزانتین است.

چیلوتان :

  این سبک نیز در جزیره‌ی چیلوی و تمام مناطق مجاور دیده شده است. تمام خانه‌های اولیه با چوب ساخته شده بودند و توفال‌های چوبی سقفی نیز در ساختمان‌ها ترکیب شده بودند.

چینی :

  معماری چینی در مورد تعادل و تقارن در طراحی است. طراحی‌ها روی استفاده از محور افقی تأکید دارند. این سبک بر معماری در ژاپن، ویتنام و کره تأثیر گذاشته است.

مستعمرات هلندی :

  احیای این سبک معماری در دوره‌ی دوم قرن نوزدهم وجود داشت. این سبک به خاطر پشت بام‌های قناری (پشت بام‌های متقارن دو طرفه که در هر دو طرف شیب دارند) و لبه‌های خمیده متمایز و قابل تشخیص است.

احیای مصری :

  این سبک از سبک معماری که در مصر باستان به کار می‌رفت، الهام پذیرفته است. این احیا به ویژه در آمریکا قابل ملاحظه بود.

الیزابتی :

  این عبارت به سبک معماری‌ای که در دوران حکومت ملکه الیزابت اول رایج بود، اشاره می‌کند. آن واقعاً بیانگر سبک رنسانس اولیه در انگلستان است.

گوتیک انگلیسی :

  این سبک در انگلستان برجسته بود. این سبک را می‌توان از طاق‌های نوک دار، پنجره‌های خیلی بزرگ و سازه‌های مخروطی بر نوک ساختمان‌ها که به عنوان مناره‌های مخروطی شناخته می‌شوند، تشخیص داد.

تجلی گرا :

  این سبک در دهه‌های اولیه قرن بیستم در اروپا گسترش یافت. این سبک بیشتر به سمت معماری گوتیک متمایل است.

آینده گرا :

  معماری آینده گرا در دوره‌ی اولیه قرن بیستم مشاهده شده بود. این سبک تأکید بر اجرای خطوط بلند افقی در طراحی داشت.

گرجی :

  این به سبکی که از سالهای 1720 تا 1840 رایج بود، اشاره می‌کند. آن بیانگر ساختمان‌هایی است که در هر دو طرف خانه دودکش و یک ایوان در وسط پشت بام همراه با پنجره‌ی مرکزی دارند.

گوگی :

  این سبک به گروه معماری آینده گرا تعلق دارد. ویژگی‌ها شامل استفاده از شکل‌های هندسی و موادی نظیر شیشه و فلز است. در اینجا، تأکید روی طراحی‌های آینده گرا و گسترش موضوع‌هایی از جمله عصر فضا است.

گوتیک :

  این سبک در اواخر دوران قرون وسطی برجسته و مهم بود و در صومعه سنت دنیس شروع شد. ویژگی‌های مشخصی وجود دارند که به ویژه نماد معماری گوتیک هستند از جمله طاق‌های نوک دار، پنجره‌های منحصر به فرد بزرگ، طراحی‌های زرق و برق دار و تأکید بر خلق خطوط عمودی در طراحی.

احیای گوتیکی :

  این عبارت به جنبشی که در طول دهه‌ی 1740 در انگلستان شروع شد، اشاره می‌کند. افراد زیادی وجود داشتند که می‌خواستند این سبک را احیا کنند و این حرکت به ویژه در انگلستان همراه با استرالیا و آمریکا قابل ملاحظه بود.

احیای یونانی :

  این حرکت ویژه در طول نیمه‌ی دوم قرن هیجدهم و کل قرن نوزدهم بود. نهضت احیای یونانی مخصوصاً در اروپای شمالی و آمریکا دیده شده بود.

اینکا :

  شهر گمشده ماچو پیچو یک نمونه‌ی جالب از زیبایی معماری اینکا است. این سبک در آمریکای جنوبی برجسته و مهم بود. آن به خاطر استفاده از سنگ‌های شکل دار دقیق که بدون هیچ گونه ملاتی به هم دیگر چفت شده‌اند، مشهور است.

هندی :

  طراحی‌های هندی بر اساس فرهنگ عمیق هندی بنا شده‌اند و اهمیت مذهبی دارند. می‌توان شروع اولیه را از تمدن دره‌ی ایندوس عنوان کرد. معابد هندی در مسیر خود با هر منطقه‌ای که خواص مخصوص خود را دارد، منحصر به فرد هستند. از گنبدهای بودایی تا دوران استعمار، اثرات زیاد دیگری نیز از بیرون وجود دارند. معماری باستانی هندی برخی از باشکوه‌ترین اشکال و حکاکی‌ها را از الهه‌ها و خدایان هندی مختلف که به ویژه در معابد دیده شده است، دارد.

بین المللی :

  این سبک از دهه‌ی 1920 تا 1930 رایج بود. آن بر تعادل و تقارن در معماری به جای عناصر تزیینی تمرکز کرده بود.

اسلامی :

  معماری اسلامی در طول سالیان ظهور کرده است. آن شامل تمام مساجد، مقبره‌ها و کاخ‌های زیبا و برج‌ها و باروها است. اهمیت مذهبی زیادی برای این سبک وجود دارد. گنبدهای معمول، اشکال هندسی، استفاده از سبک تزیینی خطاطی اسلیمی و برج‌ها برخی از ویژگی‌های معماری اسلامی هستند.

ژاپنی :

  طراحی‌های ژاپنی شدیداً از معماری چینی تأثیر پذیرفته‌اند. برخی از اولین نمونه‌ها از سنگ ساخته شده بودند. معابد نیز بخشی از معماری ژاپنی را شکل می‌دهند.

مانوئلین :

  این سبک نیز بر اساس سبک پرتغالی بنا شده است. آن تزیینی است و از عناصری که در کشتی‌ها دیده شده است و یا حتی عناصری از دریا استفاده می‌کند. هم چنین می‌توان موضوعات گیاه شناسی و نمادهایی از مسیحیت را دید که به عنوان بخشی از معماری مانوئلین به کار رفته‌اند.

مایا :

  اهرام مایایی قابل تشخیص‌ترین سازه‌های این سبک هستند.

مرووینگیان :

  این به سبک معماری که به سلسله مرووینگیان تعلق داشته است، اشاره می‌کند. آن به ویژه از قرن پنجم تا قرن هشتم دیده شده بود. این سبک از ترکیبی از سبک کلاسیک رومی و سنن آلمانی – فرانسوی استفاده می‌کند. سازه‌ها انتزاعی هستند و کاربرد اشکال هندسی وجود دارد.

مدرن :

  این عبارت به سازه‌های ویژه‌ای که عمدتاً با کمترین استفاده از زیور آلات، طراحی ساده‌ای دارند، اشاره می‌کند. این سبک به ویژه در دهه‌ی 1920 برجسته بود.

بیزانتین نو :

  این عبارت به سبک احیایی که به ویژه در طول دهه‌ی 1840 در اروپای غربی دیده شده بود، اشاره می‌کند.

نئو کلاسیک :

  سبک نئو کلاسیک در اروپا به ویژه از دهه‌ی 1750 تا 1850 برجسته و مهم بود. پایه‌ی این سبک بر اساس خطوط معماری یونانی کلاسیک است.

نوسنگی :

  این عبارت به معماری‌ای که در طول دوره‌ی عصر حجر جدید یا نوسنگی دیده شده بود، اشاره می‌کند. این دوران آخرین مرحله از عصر حجر است.

عثمانی :

  این عبارت بیانگر سبک معماری‌ است که در دوران حکومت امپراطوری عثمانی بزرگ دیده شده بود. این سبک پایه‌ی خود را از معماری بیزانتین و کارولینگیان شکل داده است.

پالادیان :

  این سبک بر پایه‌ی طراحی‌های اندره پالادیو، معمار ایتالیایی است. آن در اواسط قرن هفتم محبوب بود. یک ویژگی معمول این سبک پنجره‌های ونیزی بزرگ است.

پومبالین :

  این سبک به یاد مارکیز پومبال نام گذاری شده بود. آن بر سادگی با کمی ظرافت و ریشه کنی تمام عناصر تزیینی تمرکز می‌کند.

پست مدرن :

  سبک پست مدرن را می‌توان در دهه‌‌ی 1950 دید و آن به الهام بخشی به معماران حتی تا به امروز ادامه داده است. کاربردی از سطوح غیر معمول وجود دارد و چیزهای ساده اغلب با ایده‌های مدرنیستی تناقض دارند.

صحرایی :

  این سبک نیز در طول قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم دیده شده بود. آن می‌تواند به خاطر پشت بام‌های مسطح ویژه و وجود یک نظم مشخص در زیور آلات سازه‌ها شناخته شود.

ملکه آنه :

  آن به ویژه در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم محبوب بود. این سبک از ویژگی‌های معماری انگلیسی استفاده می‌کند و توسط ریچارد نورمن شاو معروف و مشهور شده است.

سلطنتی :

  این سبک به ساختمان‌هایی اشاره می‌کند که در طول اوایل قرن نوزدهم در بریتانیا ساخته شده بودند. یک ارتباط ظریفی بین این سبک و سبک گرجی نئو کلاسیک در خطوط مشابه وجود دارد.

رنسانس :

  این عبارت به مقبره‌های معماری که از قرن پانزدهم تا اوایل قرن هفدهم ساخته شده بودند، اشاره می‌کند. ویژگی‌های رایج این سبک استفاده از تعادل در طراحی، اشکال هندسی، گنبدها و ستون‌های زیبا و غیره هستند.

رومی ریچاردسون :

  سبک معماری آمریکایی به طراحی‌هایی که توسط هنری هابسون ریچاردسون خلق شده بودند، اشاره می‌کند. ویژگی‌های آن طاق‌های رومی، ستون‌های کوتاه و برج‌های استوانه‌ای هستند.

روکوکو :

  این سبک به ویژه در فرانسه دیده شده بود و می‌تواند با حکاکی‌ها و تزییناتی که بر پایه‌ی موضوعات طبیعی هستند از دیگر سبک‌ها متمایز شود. کاربردی از نامتقارنی در طراحی وجود داشت.

رومیایی :

  معماری رومیایی به طور خیلی زیادی از معماری یونانی الهام پذیرفته است. استفاده از طاق‌ها و گنبدها برخی از ویژگی‌ها و مشخصه‌های این سبک هستند. معابد رومی، آمفی تئاترها، حمام‌ها، قصرهای سلطنتی و غیره بر عظمت این سبک دلالت دارند.

رومی :

  این سبک بیانگر معماری قرون وسطی در اروپا است. آن به خاطر طاق‌های گرد، برج‌های خیلی بزرگ، پاساژهای تزیینی، دیوارهای خیلی ضخیم و تقارن کلی در طراحی، شناخته شده و مشهور است.

روسی :

  معماری روسی همیشه و عمدتاً مذهبی بوده است. برخی از ویژگی‌های اساسی آن، پشت بام‌های با شیب تند، گنبدهایی که سازه را پوشش داده‌اند، مناره‌های خیمه‌ای شکل و غیره هستند.

امپراطوری ثانوی :

  این سبک به ویژه از سال 1865 تا 1880 محبوب بود. آن تماماً در مورد برج‌های مستطیلی و پشت بام‌های شیروانی با تعادل متقارن و یا غیر متقارن در طراحی است.

پرتغالی نرم :

  این سبک عناصر زیادی را از مهندسی مدرن ترکیب کرده است. آن می‌تواند در تمام ساختمانهای عمومی همانند خصوصی در پرتغال دیده شود. آن شامل عناصر زیادی از جمله مهندسی مدرن با عناصر مطبوع زیبایی شناسی از معماری باستانی پرتغالی است.

اسپانیایی :

  این سبک از دیگر انواع مختلف معماری الهام پذیرفته است. معماری اسپانیایی، سازه‌هایی را که در اسپانیا ساخته شده‌اند مشخص می‌کند. برخی از پیشرفت‌های مهم این سبک با احیای رومیایی صورت گرفته‌اند.

سبک مستعمرات اسپانیایی :

  این سبک در مستعمرات اسپانیایی آمریکا و فیلیپین برجسته و مهم بود. یکی از عناصر قابل توجه، ترکیب یک سبک ساده با الهامی از معماری باروک است.

استالینیستی :

  این سبک برای مشخص کردن سبک معماری اتحادیه جماهیر شوروی (1933 تا 1955) به کار می‌رود. در سالهای اولیه، هر کس می‌توانست شاهد ایستادگی منفرد سازه‌های مجرد باشد اما این قوانین بعداً تغییر یافتند.

سبک مدرن ساده :

  این سبک ویژه معماری، اولین سبک شامل نور الکتریکی بود. آن ویژگی‌های استفاده از خطوط افقی و الحاق شکل‌های حکاکی در طراحی را دارد.

تجلی گرایی سازه‌ای :

  هم چنین به عنوان سبک مدرن با تکنولوژی پیشرفته شناخته می‌شود. در دهه‌ی 1960 روی این سبک تمرکز شده بود. از اولین معمارانی که این سبک را اجرا کردند، نورمن فاستر بود که به خاطر طراحی‌های سبک اسکلتی خودش مشهور و شناخته شده است.

سومری :

  سومری‌ها از خاک رس، آجرهای گلی و یا آجرهای پخته برای ساختمان‌های اولیه خود استفاده کردند. در نتیجه خیلی از سازه‌های آنها شبیه اهرام بود. معماران از روش‌های ابتکاری برای ساختن دیوارهای چنین سازه‌هایی استفاده کردند که جالب به نظر می‌رسد. آن به عنوان پایه‌ای برای خیلی از سبک‌های معماری دیگر نظیر فارسی، بابلی، اسلامی و تا حدودی معماری غربی عمل کرده است.

تودور :

  این سبک به سازه‌هایی که در طول دوره‌ی تودرو از سالهای 1485 تا 1603 دیده شده بود، اشاره می‌کند. آن شامل ویژگی‌های نظیر طاق‌های تودور، پنجره‌های اوریل (در سبک احیای گوتیک دیده شده) و غیره است.

تودوربتان :

  هم چنین به عنوان سبک احیای تودور شناخته می‌شود. تأثیر این سبک به ویژه در مستعمرات انگلیسی دیده شده بود. احیای این طراحی به ویژه در اواسط قرن نوزدهم دیده شده بود.

باروک اوکراینی :

  این عبارت به سبک معماری‌ای که پایه‌ی خود را در اوکراین شکل داده بود، اشاره می‌کند. آن ویژگی‌هایی نظیر اشکال ساده و حداقل زیور آلات را دارد.

ویکتوریایی :

  این سبک به انواع زیادی از سبک‌های معماری که به این گروه تعلق داشتند، اشاره می‌کند. آن شامل احیای گوتیکی، ژاکوبتان، ملکه آنه، احیای رنسانس، رومی و غیره است. آن به سبک‌هایی که در دوران ملکه ویکتوریا دیده شده بودند، اشاره می‌کند.

امپراطوری آمریکایی :

آن به سبکی که در دوران حکومت ناپلئون سرچشمه گرفته بود، اشاره می‌کند. آن هم چنین به اثاثیه‌‌ی استادانه و ظریفی که در طول این دوران خلق شده بودند، اشاره می‌کند.

جفرسونیان :

این سبک توسط توماس جفرسون گسترش یافت. آن به ویژه در دوران اولیه‌ی آمریکایی محبوب بود. ویژگی‌های معمول طراحی‌های او استفاده از اشکال هشت ضلعی، آجرهای قرمز، استفاده از نرده‌های چینی و بالا بردن طبقه‌ی اصلی است که همیشه بالای سطح زمین است.

رپوبلاسیون :

این سبک به تمام کارهای معماری در منطقه‌ی شمالی اسپانیا که از اواخر قرن نهم تا اوایل قرن یازدهم کامل شده بودند، اشاره می‌کند. برخی ویژگی‌های معمول این سبک استفاده از ستون‌های گروهی و طاق‌های نعلی است.

در نتیجه هر کس می‌تواند سازه‌های معماری مختلف جالب را که از زمان‌های قدیم طراحی و ساخته شده بودند، ببیند. میان سازه‌های مختلف، اهرام (اهرام آزتک، اهرام مایایی، اهرام مصری و غیره) و قلعه‌ها (قلعه‌های قرون وسطایی، قلعه‌های ایرلندی، قلعه‌های هلند، قلعه‌های اسکاتلندی و غیره) تحسین شده‌ترین و مورد مطالعه‌ترین اشکال معماری هستند. چنین سازه‌های زیبا تا به امروز منبع الهام هستند.