اگر گفته شود که شيعه معناي امامت را نمي دانسته است ؟

ممکن است کسي بگويد : طائفه ي اماميه ، مفهوم و معناي امامت را نمي دانستند، و گمان مي کردند که امامت، مجرد سلسله نسبي و وراثتي است ؟ !
پاسخ : اين اشکال برخلاف شرط ها و نشانه هاي امامت است که به صورت متواتر يا مستفيض، از اميرالمؤمنين عليه السلام تا امام رضا عليه السلام به جامعه شيعه رسيده است . شيعه ي اماميه قائل به امامت کسي است که معصوم از گناه، اشتباه و خطا بوده و از همه ي افراد امت خود داناتر باشد . همچنين لازم است که بر امامت او تصريح شده باشد . اين شرط ها با دليل عقلي و نقلي قطعي ثابت شده است .
هشام بن سالم مي گويد : به امام صادق عليه السلام عرض کردم : آيا ممکن است که در يک عصر و زمان دو نفر امام باشند ؟ حضرت فرمود : « لا ، الا أن يکون احدهما صامتا مأموما لصاحبه و الآخر ناطقا اماماً لصاحبه. و امام أن يکونا امامين ناطقين في وقت واحد فلا », « خير ، ممگر اين يکي از آن دو ساکت و مأموم ديگري باشد و آن ديگري ناطق و امام او، امام اين که هر دو همزمان امام ناطق باشند امکان ندارد. »
هشام مي گويد : باز به حضرت عليه السلام عرض کردم : آيا ممکن است که امامت بعد از حسن و حسين عليهماالسلام، در دو برادر محقق گردد ؟ حضرت فرمود : « هرگز ...»(1)
از اين روايت و روايات ديگر به خوبي استفاده مي شود که شيعيان، اهميت فراواني براي « امامت » قائل بودند و همواره درباره ي خصوصيات و شرايط آن، از امامان خود سؤال مي کردند .

پی نوشت:

1- بحارالأنوار، ج 25، ص 249 و 250.

منبع:کتاب امامت در سنين کودکي