امام زمان در آينه روايات(2)
امام حسن مجتبي عليه السلام و ظهور موعود
عمير گفت: چنين زماني چه ارزشي دارد؟
امام عليه السلام فرمود:
همه ي خيرها در آن زمان است؛ زيرا قائم ما قيام مي کند و اين نادرستي ها را از ميان مي برد.(1)
و در جاي ديگر فرمودند:
در زمان او درندگان با يکديگر سازش مي کنند و زمين گياهش را مي روياند و آسمان برکاتش را فرو مي فرستد و گنج هاي نهفته ي زمين ظاهر مي شود و شرق و غرب به سيطره ي او در مي آيد. خوشا به حال کسي که روزگارش را درک کند و به فرمانش تن دهد.(2)
امام حسين عليه السلام و امام غايب عليه السلام
هنوز به دنيا نيامده است. اگر روزگار او را درک کنم، همه ي عمر به خدمتش کمر همت مي بندم. (3)
روايتي با همين عبارت از امام صادق عليه السلام نيز نقل شده است.
در روايتي ديگر از امام حسين عليه السلام پرسيدند که آيا مهدي موعود شماييد؟ امام فرمود:
من نيستم. او کسي است که از مردم کناره مي گيرد و به سرزمين هاي دور دست مي رود و خون پدرش بر زمين مي ماند و از عمويش پنهان مي شود. آن گاه شمشير مي کشد وتا هشت ماه بر زمين نمي گذارد. (4)
حارث بن مغيره مي گويد: محضر امام حسين عليه السلام شرفياب شدم و عرض کردم: حضرت مهدي عليه السلام را با چه نشانه هايي بشناسيم؟ فرمود:
با شناخت احکام و معارف و نياز همگان به او و بي نيازي اش از همه .(5)
امام سجاد عليه السلام و امام زمان عليه السلام
اي اباخالد! براي شما فتنه هايي چون پاره هاي شب يلدا پيش خواهد آمد. از اين فتنه ها نمي رهند جز کساني که خداوند از آنان پيمان گرفته است و آنان، مشعل هاي هدايت و سرچشمه هاي دانش و فضيلت هستند. خداوند آدمي را به وسيله ي آنان از هر فتنه ي ظلماني نجات مي دهد. گويي موعود شما مي بينيم که پشت کوفه با سيصد و سيزده نفر در سرزمين نجف حرکت مي کند و جبرئيل در سوي راست او و ميکاييل در سوي چپش و اسرافيل در پيشاپيش او حرکت مي کنند. پرچم رسول الله صل الله عليه و آله با او است. چون پرچم به اهتزاز درآيد، به هر قومي هجوم برند، خداي تبارک و تعالي آن قوم را هلاک مي کند. (6)
باز از آن حضرت چنين نقل شده است:
هر کس هنگام غيبت قائم ما بر دوستي ما استوار بماند، خداوند به او پاداش هزار شهيد از شهيدان بدر عطا مي فرمايد. (7)
و در جاي ديگر چنين فرمودند:
- قائم ما را شش نشانه از شش پيامبر است: نشاني از نوح و نشاني از ابراهيم و نشاني از موسي و نشاني از عيسي و نشاني از ايوب و نشاني از حضرت محمد که درود خداوند بر آنها باد. نشانه ي او از نوح عمر طولاني او است و نشانه ي او از ابراهيم تولد پنهاني و کناره گيري از مردم است و نشانه اش از موسي ترس و بيم و غيبت او است و نشانه اش از عيسي اختلاف مردم درباره ي او است و نشانه اش از ايوب فرج بعد از شدت او است و نشانه اش از حضرت محمد صلي الله عليه و آله قيام به شمشير اوست.(8)
امام باقر عليه السلام و امام مهدي عليه السلام
هر کس بميردو امامش را نشاسد، به مرگ روزگار جاهليت مرده است و هر کس بميرد و امامش را شناسد، به او آسيبي نمي رسد خواه که امر ظهور زود باشد يا دير چون کسي که با شناخت امام از دنيا برود، همانند کسي است که در خيمه ي فرماندهي قائم عليه السلام است. (9)
حضرتش باز فرمودند:
چون قائم قيام کند، رهسپار کوفه مي شود و چهار مسجد را ويران مي کند و هر مسجدي را که بناي بلند دارد، خراب مي کند و هموار مي سازد. راه اصلي را توسعه مي دهد و سايبان ها را برمي دارد که به خيابان ها سرکشيده اند و نمي گذارد سايبان و ناوداني رو به کوچه باشد.(10)
و در جاي ديگر قائم ما را با ترس و هراسي که در دل دشمنان مي اندازد، ياري مي فرمايد. نصرت خداوندي پشتوانه اوست. به هر جاي زمين که بخواهد، بي درنگ مي رسد و گنجينه هاي نهفته در خاک بر او آشکار مي شوند. سلطنتش به شرق و غرب مي رسد و خداوند دين خويش را به دست او بر ديگران پيروزي مي بخشد، هر چند مشرکان را خوش نيايد. در زمين جاي ويراني نمي ماند که آن آباد نسازد. عيسي روح الله از آسمان فرود مي آيد و در پشت سر او نماز مي گزارد.
آن گاه نشانه هاي ظهور را بيان کرده و مي فرمايد:
او هنگامي ظهور مي کند که مردان، خويش را مانند زنان بيارايند و زنان، خويش را مانند مردان کنند و مرد به مرد بسنده کند و زن به زن کام دهد و زنان بر زين ها نشينند و مردان گواهي دروغ بپذيرند و گواهي راست را برنتابند. خون آدم سبک شود و زنا بسيار گردد و ربا خواري رواج يابد و مردمان، اشرار را از ترس زبانشان احترام کنند. سپاه سفياني در «در بيداء»(11) سر به نيست شود. « نفس زکيه» ( جواني از آل پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بين رکن و مقام کشته شود که نام او محمد بن حسن نفس زکيه است) را مردم ميان رکن و مقام بکشند و صيحه آسماني به گوش رسدکه «حق با او( حضرت قائم)است و با شيعيان او »در اين هنگامه است که قائم امت ظهورمي کند و پشت به کعبه مي زند و سيصد و سيزده نفر گردش آيند و نخستين سخن که بر زبان مي آورد، اين است( بقيه الله خير لکم ان کنتم مؤمنين) آن گاه مي گويد منم تنها بازمانده حجت هاي خدا. منم خليفه خدا در ميان شما و هر کس بر زمين است، به او سلام مي گويد. چون ده هزار تن به ياري اش بر مي خيزند، ديگر بتي بر زمين نمي ماند مگر طعمه حريق مي شود... (12)
امام پنجم عليه السلام فرمود:
اموال دنيا، از درون و برون زمين، در خدمتش گرد مي آيند و به مردم مي فرمايد: بياييد و برگيريد آن چيزها را که برايش، پيوند خويشاوندي را بريديد و خون همديگر را ريختيد و به حرام الهي دست آلوديد.(13)
امام پنجم عليه السلام فرمود:
هنگامي که جدم حسين عليه السلام کشته شد، فرشتگان گريستند و به درگاه خداوند عزوجل عرضه داشتند:«بارالها! صاحب اختيارا! آيا رها کرده اي کسي را که برگزيده ي تو و فرزند برگزيده ات و بهترين مخلوقات تو است تا او را به شهادت برسانند» خداوند متعال وحي کرد:« اي فرشتگان من! آرام باشيد. به عزت و جلالم سوگند که حتي اگر زمان ها( عصرها و دوره ها) بگذرد، از آنها انتقام خواهم کشيد» آن گاه، خداوند، به قدرت خود، پرده از روزگار آينده برداشت و فرشتگان، فرزندان آينده ي حسين عليه السلام را ديدند. خوشحال شدند و يکي از آنان را ديدند که ايستاده نماز مي خواند. خداوند فرمود:« با اين قائم است که از قاتلان حسين عليه السلام انتقام مي کشم.(14)»
امام محمد باقر عليه السلام در وصف زيبايي پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله وسلم فرموده است:
پيامبر خدا رخسارش سپيد آميخته به سرخي و چشمانش سياه و ابروانش به هم پيوسته و دست هايش درشت و ستبر بود؛ گويي طلا بر انگشتانش ريخته بودند. چهارشانه بود. چون به کسي روي مي کرد، از روي فروتني، با همه ي بدن رو مي کرد. يک رشته مود از گودي گلو تا نافش بود؛ همچون نقره ي خالص. گردن و شانه هايش مانند ابريق سيمين بود. بيني کشيده اي داشت... هنگام راه رفتن، محکم قدم برمي داشت که به سرازيري فرود مي آمد. از هر حيث کسي مثل او نبوده است.(15)
از روايت بالا، مي توانيم سيماي مبارک حضرت مهدي عليه السلام را تجسم کنيم؛ چرا که در حديثي پيش ازاين گذشت که او شبيه ترين مردم به پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله است.
از امام باقر عليه السلام نقل است که فرمود:
هر گاه قائم ما به پاخيزد، خداوند متعال دستش را بر سر بندگان مي نهد و عقل هايشان را جمع مي کند و حلم و بردباريشان را کامل مي سازد.(16)
پي نوشت :
1. بشاره الاسلام، ص 81.
2. بحارالانوار، ج 52، ص 375.
3. عقد الدرر، ص 160.
4. کمال الدين، ص 318.
5. منتخب الاثر، ص 309.
6. بحارالانوار، ج 51، ص135.
7. اعلام الوري، ص 402.
8. المحجه البيضاء، ج 4، ص 338.
9. اصول کافي، ج 1،ص 303.
10. اعلام الوري، ص 432.
11. نام بياباني ميان مکه و مدينه.
12. بحارالانوار ج 52، ص 191.
13. همان ، ج 52، ص 351.
14. علل الشرائع، ص 160.
15. کافي ، ج 1،ص 433.
16. کمال الدين، ج 2، ص 67؛ کافي، ج 1، ص 25.
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله
