بدترين رئيسان جمهور تاريخ آمريکا از نگاه کارشناسان تايمز
نظرسنجى به عمل آمده از مورخان آمريکايى حاکى از آن است که ناکامى "جيمز بيوکانن" در جلوگيرى از وقوع جنگ داخلى در آمريکا، بزرگترين اشتباهى بوده که يک رييس جمهور در دوران تصدى‌اش در کاخ سفيد مى‌توانسته مرتکب شود. اين در حاليست که هياتى از کارشناسان روزنامه تايمز -چاپ انگليس- نيز با اين نظر موافق بوده و وى را بدترين رييس جمهور تاريخ آمريکا خوانده‌اند.
روزنامه تايمز در مقدمه نوشته است: "جيمز بيوکانن" به رغم آنکه اهل شمال آمريکا بود اما به شدت به اصول و ارزشهاى ايالت‌هاى جنوبى پايبند بود و در بحبوحه‌ى نگرانى‌هاى ايالت‌هاى جنوبى، در خصوص نيل به آزادى در جهت برقرارى و حفظ صلح متزلزل در اين مناطق کوشش کرد. زمانى که وى کاخ سفيد را ترک کرد، حزب متبوعش يعنى حزب دموکرات دو شقه شده بود؛ هفت ايالت برده‌دار سر به طغيان نهاده بودند و کشور در چنبره‌ى جنگ داخلى گرفتار بود.
فرانکلين پييرس (1853 تا 1857) از حزب دموکرات: پييرس يکى از معدود روساى جمهورى بود که پس از يک دوره زمامدارى توسط حزب خودش مطرود شد. وى به خاطر امضاى قانون کانزاس – نبراسکا که به عنوان قرارداد مصالحه ميان ايالت‌هاى شمالى و جنوبى امضا شد اما به نوعى تمکين در برابر برده‌دارى به شمار مى‌رفت، مورد نفرت همگان قرار گرفت. اعتبار اين رييس جمهور دموکرات در پى وضع "مانيفست اوستند" که حامى الحاق کوبا به ايالات متحده بود به شدت مخدوش شد و بسيارى در جهان اين سياستمدار را به خاطر طرح چنين مانيفستى مورد تمسخر قرار دادند.
مارتين وان بيورن (1837 تا 1841) از حزب دموکرات: اين سياستمدار به عنوان معاونت پرزيدنت آندرو جکسون در کاخ سفيد خدمت کرد و آشکارا از درخواستش مبنى بر تداوم بسيارى از سياست‌هاى خلفش از جمله اخراج سرخ پوستان از سرزمين مادريشان سخن گفت. پرزيدنت جکسون قانون اخراج سرخپوستان را وضع کرد، اما اين قانون تحت دوره زمامدارى وان بورن با وحشى‌گرى به مرحله‌ى اجرا در آمد.
ويليام هريسون (8841) از حزب ليبرال (whig): هريسون تنها به مدت 32 روز در منصب رياست جمهورى دوام داشت، لذا هيات کارشناسان روزنامه تايمز اين سياستمدار آمريکايى را به علت کم بودن مدت زمان دوره تصدى‌اش در جايگاه بالاترى قرار داده‌اند. هريسون در دو انتخابات رياست جمهورى قبل از پيروزى‌اش به عنوان کانديداى حزب ليبرال با شکست مواجه شد و سرانجام در انتخابات سوم در سن 68 سالگى به عنوان پيرترين رييس جمهور تاريخ آمريکا قبل از روى کار آمدن ريگان، به کاخ سفيد راه يافت.
ريچارد نيکسون (1969 تا 1974) از حزب جمهورى خواه: شروع دراماتيک و پايان جنگ ويتنام به رهبرى نيکسون و هم چنين موفقيت آميز بودن فعاليت‌هاى ديپلماتيک واشنگتن در چين و اتحاد جماهير شوروى سابق همگى از پيروزى قاطعانه‌اش در انتخابات رياست جمهورى پس از يکسال زمامدارى‌اش در کاخ سفيد حکايت داشت؛ اما دو سال بعد پس از افشاى رسوايى واترگيت، شرمسارانه از مقام رياست جمهورى استعفا کرد.
جورج دبليو بوش (2001 تا 2009) از حزب جمهورى خواه: در فهرست بدترين رييس جمهور‌هاى تاريخ آمريکا بين بوش پسر و ريچارد نيکسون رقابت داغى وجود داشت. حملات تروريستى 11 سپتامبر 2001 که درست هشت ماه پس از تصدى بوش در پست رييس جمهور آمريکا به وقوع پيوست، به مغناطيسى تبديل شد که دوام دولت بوش را براى دور دوم رياست جمهورى‌اش ضمانت کرد. بوش با صدور فرمان حمله به عراق و افغانستان در راستاى بخشى از دکترين تخاصم پيش دستانه‌اش به اين حمله واکنش نشان داد. در حوزه‌ى داخلى نيز بوش طرح کاهش مالياتى و برنامه فدرال آموزشى "No child left behind" را به مرحله‌ى اجرا گذاشت که اتفاقا به دليل ناکامى‌ها در اجراى آن مورد انتقاد شديد قرار گرفت. بوش به واسطه‌ى ناکامى در رفع مشکلات ناشى از طوفان کاترينا و فروپاشى بازار بوس وال استريت نيز در مظان اتهام قرار گرفته است.
هربرت هوور (1929 تا 1933) از حزب جمهورى خواه: روزنامه تايمز نوشته است که علت قرار گرفتن نام هوور در اين ليست سياه چيست؟ بدبيارى به لحاظ زمانى يا سوء مديريت در سطح کلان.
هيات کارشناسان تايمز گزينه دوم را انتخاب مى‌کند. هوور در سال 1929 درست زمانى به کاخ سفيد راه يافت که اقتصاد آمريکا دوران رونق را مى‌گذراند؛ اما ناگهان ظرف چند ماه وال استريت فروپاشيد و اين فروپاشى حاکى از آن بود که وى به ناچار بايد سال‌ها رنج و مشقت دوران رکود اقتصادى Great Depression را به جان بخرد.
وارن هاردينگ (1921 تا 1923) از حزب جمهورى خواه: هاردينگ که پس از دو سال زمامدارى به طور ناگهانى و غير منتظره فوت کرد، سياستمدار محبوبى بود اما پس از مرگش سلسله رسوايى‌هاى بجاى مانده از او به تدريج افشا شد. خودکشى‌ها، پرونده‌هاى سياسى در دادگاه‌ها، تقلب و صدور حکم‌هاى طولانى مدت زندان، وجهه‌ى بجاى مانده از او را تحت الشعاع خود قرار داد.
جرارد بيگر از تحليل‌گران آمريکايى معتقد است: هاردينگ رياست يکى از فاسد‌ترين دولت‌هاى تاريخ آمريکا را بر عهده داشت.
جيمز گارفيلد (1881) از حزب جمهورى خواه: گارفيلد پس از ويليام هريسون که تنها 32 روز بر مسند قدرت بود، به عنوان دومين سياستمدارى است که کمتر از ديگر روساى جمهور تاريخ آمريکا در کاخ سفيد دوام داشته است. گارفيلد توسط چارلز گوتيه از سياستمداران ناراضى و قدرت طلب به ضرب گلوله کشته شد.
ميلارد فيلمور (1850 تا 1853) از حزب ليبرال: فيلمور به دليل ناکامى محض در حل بحران بره‌دارى در آمريکا در انتهاى جدول 10 رييس جمهور بى‌وجهه تاريخ ايالات متحده قرار گرفته است.
روزنامه تايمز در مقدمه نوشته است: "جيمز بيوکانن" به رغم آنکه اهل شمال آمريکا بود اما به شدت به اصول و ارزشهاى ايالت‌هاى جنوبى پايبند بود و در بحبوحه‌ى نگرانى‌هاى ايالت‌هاى جنوبى، در خصوص نيل به آزادى در جهت برقرارى و حفظ صلح متزلزل در اين مناطق کوشش کرد. زمانى که وى کاخ سفيد را ترک کرد، حزب متبوعش يعنى حزب دموکرات دو شقه شده بود؛ هفت ايالت برده‌دار سر به طغيان نهاده بودند و کشور در چنبره‌ى جنگ داخلى گرفتار بود.
فرانکلين پييرس (1853 تا 1857) از حزب دموکرات: پييرس يکى از معدود روساى جمهورى بود که پس از يک دوره زمامدارى توسط حزب خودش مطرود شد. وى به خاطر امضاى قانون کانزاس – نبراسکا که به عنوان قرارداد مصالحه ميان ايالت‌هاى شمالى و جنوبى امضا شد اما به نوعى تمکين در برابر برده‌دارى به شمار مى‌رفت، مورد نفرت همگان قرار گرفت. اعتبار اين رييس جمهور دموکرات در پى وضع "مانيفست اوستند" که حامى الحاق کوبا به ايالات متحده بود به شدت مخدوش شد و بسيارى در جهان اين سياستمدار را به خاطر طرح چنين مانيفستى مورد تمسخر قرار دادند.
مارتين وان بيورن (1837 تا 1841) از حزب دموکرات: اين سياستمدار به عنوان معاونت پرزيدنت آندرو جکسون در کاخ سفيد خدمت کرد و آشکارا از درخواستش مبنى بر تداوم بسيارى از سياست‌هاى خلفش از جمله اخراج سرخ پوستان از سرزمين مادريشان سخن گفت. پرزيدنت جکسون قانون اخراج سرخپوستان را وضع کرد، اما اين قانون تحت دوره زمامدارى وان بورن با وحشى‌گرى به مرحله‌ى اجرا در آمد.
ويليام هريسون (8841) از حزب ليبرال (whig): هريسون تنها به مدت 32 روز در منصب رياست جمهورى دوام داشت، لذا هيات کارشناسان روزنامه تايمز اين سياستمدار آمريکايى را به علت کم بودن مدت زمان دوره تصدى‌اش در جايگاه بالاترى قرار داده‌اند. هريسون در دو انتخابات رياست جمهورى قبل از پيروزى‌اش به عنوان کانديداى حزب ليبرال با شکست مواجه شد و سرانجام در انتخابات سوم در سن 68 سالگى به عنوان پيرترين رييس جمهور تاريخ آمريکا قبل از روى کار آمدن ريگان، به کاخ سفيد راه يافت.
ريچارد نيکسون (1969 تا 1974) از حزب جمهورى خواه: شروع دراماتيک و پايان جنگ ويتنام به رهبرى نيکسون و هم چنين موفقيت آميز بودن فعاليت‌هاى ديپلماتيک واشنگتن در چين و اتحاد جماهير شوروى سابق همگى از پيروزى قاطعانه‌اش در انتخابات رياست جمهورى پس از يکسال زمامدارى‌اش در کاخ سفيد حکايت داشت؛ اما دو سال بعد پس از افشاى رسوايى واترگيت، شرمسارانه از مقام رياست جمهورى استعفا کرد.
جورج دبليو بوش (2001 تا 2009) از حزب جمهورى خواه: در فهرست بدترين رييس جمهور‌هاى تاريخ آمريکا بين بوش پسر و ريچارد نيکسون رقابت داغى وجود داشت. حملات تروريستى 11 سپتامبر 2001 که درست هشت ماه پس از تصدى بوش در پست رييس جمهور آمريکا به وقوع پيوست، به مغناطيسى تبديل شد که دوام دولت بوش را براى دور دوم رياست جمهورى‌اش ضمانت کرد. بوش با صدور فرمان حمله به عراق و افغانستان در راستاى بخشى از دکترين تخاصم پيش دستانه‌اش به اين حمله واکنش نشان داد. در حوزه‌ى داخلى نيز بوش طرح کاهش مالياتى و برنامه فدرال آموزشى "No child left behind" را به مرحله‌ى اجرا گذاشت که اتفاقا به دليل ناکامى‌ها در اجراى آن مورد انتقاد شديد قرار گرفت. بوش به واسطه‌ى ناکامى در رفع مشکلات ناشى از طوفان کاترينا و فروپاشى بازار بوس وال استريت نيز در مظان اتهام قرار گرفته است.
هربرت هوور (1929 تا 1933) از حزب جمهورى خواه: روزنامه تايمز نوشته است که علت قرار گرفتن نام هوور در اين ليست سياه چيست؟ بدبيارى به لحاظ زمانى يا سوء مديريت در سطح کلان.
هيات کارشناسان تايمز گزينه دوم را انتخاب مى‌کند. هوور در سال 1929 درست زمانى به کاخ سفيد راه يافت که اقتصاد آمريکا دوران رونق را مى‌گذراند؛ اما ناگهان ظرف چند ماه وال استريت فروپاشيد و اين فروپاشى حاکى از آن بود که وى به ناچار بايد سال‌ها رنج و مشقت دوران رکود اقتصادى Great Depression را به جان بخرد.
وارن هاردينگ (1921 تا 1923) از حزب جمهورى خواه: هاردينگ که پس از دو سال زمامدارى به طور ناگهانى و غير منتظره فوت کرد، سياستمدار محبوبى بود اما پس از مرگش سلسله رسوايى‌هاى بجاى مانده از او به تدريج افشا شد. خودکشى‌ها، پرونده‌هاى سياسى در دادگاه‌ها، تقلب و صدور حکم‌هاى طولانى مدت زندان، وجهه‌ى بجاى مانده از او را تحت الشعاع خود قرار داد.
جرارد بيگر از تحليل‌گران آمريکايى معتقد است: هاردينگ رياست يکى از فاسد‌ترين دولت‌هاى تاريخ آمريکا را بر عهده داشت.
جيمز گارفيلد (1881) از حزب جمهورى خواه: گارفيلد پس از ويليام هريسون که تنها 32 روز بر مسند قدرت بود، به عنوان دومين سياستمدارى است که کمتر از ديگر روساى جمهور تاريخ آمريکا در کاخ سفيد دوام داشته است. گارفيلد توسط چارلز گوتيه از سياستمداران ناراضى و قدرت طلب به ضرب گلوله کشته شد.
ميلارد فيلمور (1850 تا 1853) از حزب ليبرال: فيلمور به دليل ناکامى محض در حل بحران بره‌دارى در آمريکا در انتهاى جدول 10 رييس جمهور بى‌وجهه تاريخ ايالات متحده قرار گرفته است.
