برشی از من قاتل پسرتان هستم
نويسنده:فائزه شکیبا
به کتابفروشی که سر می زنی فرصت کو تاهی داری برای پیدا کردن کتاب مورد علاقه، نویسنده مورد علاقه، نگاه کردن قیمت پشت جلد و...
ستون کتابدار این فرصت را به شما می دهد. کتاب مورد نظرتان را ورق بزنید و چند صفحه ای را بخوانید؛ بی آنکه نگاه بی حوصله فروشنده هی سر بخورد روی صفحات کتاب و صورت شما...
من قاتل پسرتان هستم
نوشته احمد دهقان
انتشارات افق
ـ آقا، آقا ... فرامرز
سر برمی گردانم و لحظه ای خوب نگاش می کنم. « اِ بیابانی توئی؟!»
بیابائی آن طرف جوی پر از لجن ایستاده، لخت می آید این طرف انگار کمی گوشت اضافه آویزان کرده‌اند به بدنش بالاپوش بلند خاکی رنگ پوشیده. ریشش جوگندمی شده. به سر و گردنم می چسبد و می بوسدم.
رمضان بیابائی را در سال های جنگ می شناختم. کارمند ساده ای که کمی به خل وضعی می زد. عاشق جبهه بود عاشق جنگ و تیر. نه ،عاشق بچه های جبهه بود. با داشتن زن و چهار بچه قد و نیم قد اعزام می شد به جبهه در هر اعزام بجای سه ماه مدت اعزام نیروهای داوطلب 7، 8 ماه می ماند. عضو دسته و گروهانی نبود. می گذاشتندش تا مواظب چادرها و وسایل باشد.
ـ تاکسی ... تاکسی مستقیم. ماشین مسافرکش جلوتر می ایستد. پابه پا می کنم: «بیابانی کاری نداری، راستی توام می آیی» بی آنکه کلامی بگوید پشت سرم راه می افتد. صندلی عقب پر است می چپیم جلو، من بغل دست راننده، بیابانی کنار در و پاکت پول روی زانوانم. می پرسم: «حالا کجا کار می کنی بیابانی؟» می گوید:« حکم تعلیق برام زدن بیکارم» ماشین توی راهبندان می ماند می پرسم: «چرا؟» انگار منتظر همین یک کلمه باشد. سر دلش باز می شود «می دونید آقا فرامرز، من 29 سال سابقه کار دارم، یه روز خواهرم اومد اداره گفت آشنا دارم و می توانم برای همه تلویزیون زیرقیمت بگیرم. با کارمندها صحبت کرد آخه بیشتر کارمندهای اداره ما زن هستن مردای اونا منم و چند تادیگه به اعتبار من اعتماد کردن. یک ماه بعد تلویزیون ها را تحویل گرفتن توی هر تلویزیون هم 20، 30 هزارتومن سود کردن». یک راهبندان دیگر. خوب شد همین یکدانه بلیت ته جیبم مانده مجبور نیستم بروم آن طرف میدان بلیت بگیرم وقتی رسیدیم به میدان سوار اتوبوس شرکت واحد می شویم.
خواهرم دوباره اومد شرکت. کارمندا همون طوری پولاشون رو تحویل دادند. چند نفرم پولاشونو دادن من برسونم، خجالت کشیدم بگم از عید به این طرف خانه شان نرفتم. رفتم پولهارو تحویل دادم خندید. بغلم کرد. گفت «مرسی داداش» درست 73 نفر پول داده بودند بعد یکی دو ماه، کارمندها اومدن سراغم گفتند از خواهرت چه خبر؟ یک روز رفتم در خانه شان وقتی سراغ خواهرمو گرفتم شوهرش با غیظ و تشر گفت«خبر ندارم دو هفته است که رفته» فهمیدم پولارو برداشته و رفته از دستم شکایت کردند به جرم شراکت در کلاهبرداری سه ماه زندان شدم می دانستند بی گناهم به عنوان طعمه نگهم داشتند.» از تو آینه نگاهش می کنم. گریه می کند، مثل همان وقتی که خبر شهادت بچه ها را می شنید «وثیقه گذاشتند اومدم بیرون. بعد هم حکم تعلیق برام زدن. یک سال و سه ماهه که بیکارم هم وسایل خونه رو فروختم بیش همه دست دراز کردم می دونی الان از کجا می یام؟ از پیش عباس کیان»
داشتم نعره می زدیم و جلو می رفتیم یکی از نیروهای دشمن توی خندقی موضع گرفته بود. نارنجکی پرت کرد طرفمان فریاد عباس بلند شد، ترکش خورده بود به سر عباس کیان سرش را باندپیچی کردم گفتم ماندنی نیست. در همان هیر و بیر رمضان بیابانی را دیدم اولین بار بود آورده بودنش عملیات. افسار یک قاطر را داده بودند دستش.
«میدونی عباس کیان را انداختم پشت قاطر. گفتم زودتر برسانش عقب وسط راه قاطر ترکش خورد. کیان را خودم کول کردم هیچ جا را بلد نبودم از سر شب تا سحر راه رفتم وقتی رسیدم بیمارستان دکتر گفت اگر نیم ساعت دیرتر می رسید...
رفتم پیش کیان گفت چی شده؟ گفم 100 هزار تومان قرض بده. دراومد که وضع بازار خوب نیست کساده و آخر سر 2 هزار تومان داد گفت نمی خواد برگردونی مال خودت، پسش دادم»
اشک می ریزد با همان دستی که پاکت پول را گرفته ام سقلمه اش می زنم که صدایش را بیاورد پایین. آرام می گوید: «یعنی جونش 100 هزارتومان، 50 هزار تومان، حتی 20 هزار تومان ارزش نداشت اگه من اون شب ...» می رسیم به میدان به راننده می گویم پیاده می شوم. بیابانی در گوشم نجوا می کند:«اگه را دستت هست، یعنی ... فقط قرض ... ایشالا... وقتی برگشتم سر کار...
نگاهم به آن طرف خیابان است اتوبوس پر شده...
ـ آره حتما تلفن که داری، به ات زنگ می زنم همین فردا یا فوقش پس فردا. جیبهایم را می گردم کاغذی پیدا نمی کنم می گم بیا پشت این بلیت بنویس. اتوبوس شرکت واحد گاز می دهد. «هر کاری می توانی برام بکن» این چه حرفیه وظیفمه حداحافظی می کنم و می دوم قبل این که درهای اتوبوس بسته شود خودم را پرت کنم بالا.
پاهای میرزا هم جوری نبود که بتواند روی ویلچر بشنید دکترها می گفتند آنجایی را که بریده اند چرک کرده و حالا ها حالاها باید روی تخت بماند. فقط من مانده بودم با آن شکم پاره و آن لکستوی لعنتی که بعد کوتاه کردن روده هایم مدفوع را هدایت می کرد به ظرف پلاستیکی... من باید این مسابقه را می بردم. آن روز صبر کردم تا صدایش از بلندگو پخش شود که مطمئن شوم هست. غروب بود به داوود و میرزا گفتم می خواهم راه بروم فهمیدند مقصودم کجاست. داوود لبخند گنگی زد و میرزا نگاه تندی به ام انداخت.
آرام برخاستم نشستم. درد توی شکمم پیچید. انگار لوله کلستوی چاقوی قصابی بود که میان روده هایم پیچ می خورد آرام سرک کشیدم می دانستم اگر ببینندم، جلویم را می گیرند و برم می گردانند. می دانستم کنار دفتر پرستاری پلکانی است که می بردم تا طبقه اول فقط روز آمدن ام آنجا را دیده بودم. از پله ها که خواستم پایین بروم درد در دلم پیچید خواستم برگردم خیس عرق شده بودم اما باز صدای او را از بلندگو پخش شد. دستم را گرفتم به لبه آهنی و راهرو راه افتادم. صدا مرا بسوی خود می کشید. رفتم طرف اتاقک شیشه ی اطلاعات. او آن طرف بود پشت دیوار شیشه ای مات. سایه بلندگوی جلوی رویش افتاده بود روی شیشه مات قلبم تند می زد. فرشته من آن پشت بود و سایه اش را می دیدم.
اما... نمی توانستم جلوتر بروم و او را ببینم. آن فرشته متعلق به خیال هر سه مان بود. به دور از اخلاق سربازی بود من او را تنها ببینم. هر سه از یک جهنم برگشته بودیم. من نمی توانستم این رفاقت را تباه کنم. آرام برگشتم. در اتاق را که باز کردم هر دو گفتند: «هان!»
از تمام بدنم عرق شره می کرد. خسته بودم دراز کشیدم روی تخت هر دو منتظر بودند آران گفتم: «پری دریایی» میرزا سرخ شد و داوود دراز به دراز افتاد روی تخت.
روز بعد میرزا ویلچر خواست گفت می رود توی راهرو تا هوایی عوض کند. رفت منتظر بودیم اول صدای هق هقش را از راهرو شنیدیم. با ویلچر آمد تو خودش را کشاند روی تخت و ملحفه سفید را کشید روی سرش وقتی آرامتر شد سر از زیر ملحفه بیرون آورد و ملتمسانه پرسید: «تو توانستی او را ببینی؟» پس از آن دوباره سر حرف باز شد و بیشتر روی صحبتمان با داوود بود که بیش تر از او ما منتظر بودیم تا زودتر چشمانش را باز کند و بتوانیم فرشته را ببینیم. ولی به آرزویمان نرسیدیم. هفته بعد ما را از بیمارستان مرخص کردند جنگ شدت گرفته بود و جا کم آمده بود میرزا برای همیشه 2 پای مصنوعی همراهش شد. کمی بعد من لکستوی را برداشتم و هنوز که هنوز است. داوود گمان میکند آن فرشته ابروی کمانی و چشمان خمار داشته. داوود دیگر هیچ وقت جایی را ندید.
آن شب پس از غروب خورشید وارد آب شدیم، من، محسن و دیگر نیروهای گروهان غواصی می بایست طبق نقشه مواضع اولیه دشمن را در کنار رود اروند به تصرف درمی آوردیم و سپس نیروهای آماده در ساحل خودی با قایق پیشروی کرده و به عمق خاک دشمن رخته کنند. آنچنان که بعدها گفتند، در اوایل حرکت، دشمن مشکوک شده بوده. لذا پس از ورودمان به آب شروع به ریختن آتش روی اروندرود کرد دستهایمان را داده بودیم بهم و جلو می رفتم. دست چپ محسن در دست راست من بود. آتش دشمن زیاد و زیادتر شد. کمی جلوتر جسم سیاهی را دیدم که روی آب شناور بودند و به سوی خلیج فارس می رفتند. دقت کردم جنازه غواصان را دیدم که متعلق به لشگری بودند که بالاتر از ما عمل می کرد. سیصد تا چهارصد متر با ساحل دشمن فاصله داشتیم که پسرتان محسن جیغ کوتاهی کشید مثل ماهی ای که از آب بیرون افتاده باشد. شروع کرد به بال بال زدن. مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود. زبربغلش را گرفتم تا در سیاهی شب گمش نکنم. فرمانده دستور داد محسن را به همراه گروه غواصان جلو ببرم. تیرخورده بود به گلوی فرزندتان. دست دور کمرش انداختم و شناکنان جلو رفتم. به ساحل دشمن رسیدیم جلوی سرمان پر بود از سیم خاردار و مین و نی و چولان. سربازان دیده بان دشمن ما را ندیده بودند پشت سیم خاردار ها خپ کردیم. بی سیم زدیم گفتند باید بمانید تا لشکرهای بعدی هم به محلهای تعیین شده برسند. خرخر گلوی محسن از همنجا شروع شد. هوا از محل برخورد تیر در گلو، داخل و خارج می شد و صدای زیادی ایجاد می کرد. فرمانده گروهان شناکنان آمد کنارم و گفت صدایش را ببرم. محسن را جابجا کردم. اینطرف و آنطرف گرداندم تا شاید خر خر گلویش قطع شود اما نشد.یکی از سربازان دشمن آمده بود روی دژی که پشتش سنگرهاشان بود مشکوک شده بود. باز هم فرمانده مان آمد نزدیکتر و با تحکم گفت صدایش را خاموش کنم. پرسیدم چطور؟ گفت سرش را بکن زیر آب. اولش باورم نشد ولی وقتی با ماندن و سکوتش متوجه شدم که گفته اش جدیست محسن همچنان خرخر می کرد موج می زد و آب می ریخت توی سوراخ گلویش و فواره جاری جوشید.
همانطوری که مچ دست محسن را گرفته بودم کشیدمش زیر آب. لحظات سختی بود. لحظه به لحظه آشنایی 6 ماهه ام با محسن در نظرم آمد. او را بالا آوردم و قبل از اینکه سر از آب بیرون ببرم سر او را بیرون بردم تا هم رزمم بتواند نفس بکشد. فرمانده مان رفته بود جلوتر تا صدای خر خر گلوی محسن را شنید، تند آمد. فرمانده مان سرش را آورد نزدیک گوشم. و با صدایی که در نهایت آهستگی شدت یک فریاد را داشت گفت نمی بینی کجا هستیم؟ اگر لو برویم همه قتل عام می شوند نه تنها ما غواصان لشگرهای دیگر هم. فرمانده مان گفت سرش را بگیر و خودش چسبید به هر دو پای محسن. با هم رفتیم زیر آب محسن اول آرام بود. ولی بعد شروع کرد به تقلا و دست و پا زدن. وقتی که محسن از تقلا افتاد آمدیم روی آب. جنازه پسرتان را گیر انداختم میان سیم خاردارها تا جزر و مد او را به سمت دریا نکشاند. فرزندتان همچون مسیح مصلوب میان سیم خاردارها مانده بود. دستانش به دو طرف کشیده شده و سرش کج افتاده روی شانه اش.
من دیگر محسن را ندیدم. این واقعیت ماجرایی بود که برای پسرتان رخ داد، حال برای هر گونه مجازاتی آماده هستم. من قاتل محسن هستم هرچه تصمیم بگیرید به آن گردن خواهم نهاد. می توانید مرا در همان گردانی که فرزندتان توی آن بود پیدا کنید. نشانی اش پشت پاکت است.
دستور آزاد باش که داد ولو شدیم رو خاکها و حرفها گل کرد. گیج بودیم بعد جنگ چه کنیم عده ای می خواستند بروند پی درس. عده ای پی کار و زندگی و ... صحبت ها گل انداخته بود که یکی گفت: «آمد، آمد»
موج افتاد توی لشکری که منتظر بودیم. قطار نفس نفس می زد و می آمد. کوله ها را برداشتیم و منتظر ماندیم قطار که ایستاد بریزیم تو و جا بگیریم برای هم. قطار تند آمد. و بی آنکه سرعتش را کم کند تند گذشت. و ما تنها مسافرانش را دیدیم که از پشت شیشه ها زل زده بودند به دریای آدم و بعضی هاشان می خندیدند و بعضی دیگر دست تکان می دادند . برگشتیم سر جامان. خورشید در حال غروب بود و زانو بغل گرفتیم به همدیگر زل زدیم و گذشته هامان را در دیگری دیدیم همه اش جنگ بود ... یکی فریاد زد«قطار قطار آمد» عده ای از خودشان را انداختند وسط که مثلا دیگران را از روی ریل دور کنند و زودتر سوار شویم که در شهر ها منتظرمان هستند. قطار هو هو کنان آمد و جمعیت حیران را دو شقه کرد و تند گذشت.
آفتاب غروب کرد. خواستیم برگردیم پشت سیم خاردار نمازمان را بخوانیم که راهمان ندادند و گفتند روی برگه هاتان مهرخروج خورده و حق برگشت ندارید فقط یکی شیلنگی انداخت این طرف, هوا تاریک شده بود یکی یکی کوله ها را بالش کردیم و دراز کشیدیم. همهمه جمعیت فروکش کرد و دیگر کسی توجه نمی کرد به قطارهایی که از جنوب می آمدند و مقصدشان شهرهای مرکزی بود. می دانستیم اینها برای ما نمی آیند. لشکر به خواب رفت در بیداری و خواب صدایی برمی خواست «قطار آمد» وقتی چشم باز کردیم در روشنایی واگن ها مردم را دیدیم که میخ شده اند و ما را نگاه می کنند تا یکی فریاد کشید «اذان صبح»
خورشید که درآمد. جمعیت از کوره در رفت. مانده بودیم آنجا و کسی توجهی به ما نمی کرد. فرمانده گروهان فریاد کشید:«بس است. از دیروز همه اش می گویند قطار می فرستیم استقبال و گل نمی خواهیم زن و بچه هامان منتظرهستند. از پارسال تا حالا از گروهان من فقط 15 نفر باقیمانده من دیگر تحمل ندارم. اگر قطار نمی فرستند خودمان جلوی قطارها را می گیریم.
لشکر جمع شد روی ریل. همه نگاها به روبرو بود. قطار از دور مانند مارزخمی پیچ می خورد و در سراب می شکست و می آمد از جامان جنب نخوردیم قطار بوق کشید و آمد جلوی پای اولین نفر ترمز کرد. بعد از آن بود که ریختیم بالا. بچه ها با عصا شیشه را شکستند و فرمانده در را از جا کند صدای خرد شدن شیشه از همه جا می آمد. قطار پر شد از کهنه سربازان دواطلب جنگ که ما بودیم مردم را از کوبه ها بیرون ریختیم و جایگزین شدیم. اما باز قطار حرکت نکرد. تا اینکه فرمانده گفت با رییس قطار توافق کرده اند توی راهرو بنشینیم جمع شدیم بین دو واگن و زانو بغل گرفتیم. و کنار ساکها و کیسه های انفرادی مان نشستیم.
قظار به راه افتاد. سکوت بود و سکوت .تنها صدای تلق و تلق را می شنیدیم در خودمان غرق بودیم که مامور لباس آبی قطار جمعیت تو سالن را کنار زد و آمد بالای سرمان ایستاد بر سرمان فریاد کشید. :«آهای چرا اینجا نشستید؟ بلند شوید، مردم می خواهند بروند مستراح.» همه مان برخاستیم اما نمی دانستیم کجا باید بنشینیم.
منبع: سایت ادبی لوح http://www.louh.com
ستون کتابدار این فرصت را به شما می دهد. کتاب مورد نظرتان را ورق بزنید و چند صفحه ای را بخوانید؛ بی آنکه نگاه بی حوصله فروشنده هی سر بخورد روی صفحات کتاب و صورت شما...
من قاتل پسرتان هستم
نوشته احمد دهقان
انتشارات افق
بلیت
ـ آقا، آقا ... فرامرز
سر برمی گردانم و لحظه ای خوب نگاش می کنم. « اِ بیابانی توئی؟!»
بیابائی آن طرف جوی پر از لجن ایستاده، لخت می آید این طرف انگار کمی گوشت اضافه آویزان کرده‌اند به بدنش بالاپوش بلند خاکی رنگ پوشیده. ریشش جوگندمی شده. به سر و گردنم می چسبد و می بوسدم.
رمضان بیابائی را در سال های جنگ می شناختم. کارمند ساده ای که کمی به خل وضعی می زد. عاشق جبهه بود عاشق جنگ و تیر. نه ،عاشق بچه های جبهه بود. با داشتن زن و چهار بچه قد و نیم قد اعزام می شد به جبهه در هر اعزام بجای سه ماه مدت اعزام نیروهای داوطلب 7، 8 ماه می ماند. عضو دسته و گروهانی نبود. می گذاشتندش تا مواظب چادرها و وسایل باشد.
ـ تاکسی ... تاکسی مستقیم. ماشین مسافرکش جلوتر می ایستد. پابه پا می کنم: «بیابانی کاری نداری، راستی توام می آیی» بی آنکه کلامی بگوید پشت سرم راه می افتد. صندلی عقب پر است می چپیم جلو، من بغل دست راننده، بیابانی کنار در و پاکت پول روی زانوانم. می پرسم: «حالا کجا کار می کنی بیابانی؟» می گوید:« حکم تعلیق برام زدن بیکارم» ماشین توی راهبندان می ماند می پرسم: «چرا؟» انگار منتظر همین یک کلمه باشد. سر دلش باز می شود «می دونید آقا فرامرز، من 29 سال سابقه کار دارم، یه روز خواهرم اومد اداره گفت آشنا دارم و می توانم برای همه تلویزیون زیرقیمت بگیرم. با کارمندها صحبت کرد آخه بیشتر کارمندهای اداره ما زن هستن مردای اونا منم و چند تادیگه به اعتبار من اعتماد کردن. یک ماه بعد تلویزیون ها را تحویل گرفتن توی هر تلویزیون هم 20، 30 هزارتومن سود کردن». یک راهبندان دیگر. خوب شد همین یکدانه بلیت ته جیبم مانده مجبور نیستم بروم آن طرف میدان بلیت بگیرم وقتی رسیدیم به میدان سوار اتوبوس شرکت واحد می شویم.
خواهرم دوباره اومد شرکت. کارمندا همون طوری پولاشون رو تحویل دادند. چند نفرم پولاشونو دادن من برسونم، خجالت کشیدم بگم از عید به این طرف خانه شان نرفتم. رفتم پولهارو تحویل دادم خندید. بغلم کرد. گفت «مرسی داداش» درست 73 نفر پول داده بودند بعد یکی دو ماه، کارمندها اومدن سراغم گفتند از خواهرت چه خبر؟ یک روز رفتم در خانه شان وقتی سراغ خواهرمو گرفتم شوهرش با غیظ و تشر گفت«خبر ندارم دو هفته است که رفته» فهمیدم پولارو برداشته و رفته از دستم شکایت کردند به جرم شراکت در کلاهبرداری سه ماه زندان شدم می دانستند بی گناهم به عنوان طعمه نگهم داشتند.» از تو آینه نگاهش می کنم. گریه می کند، مثل همان وقتی که خبر شهادت بچه ها را می شنید «وثیقه گذاشتند اومدم بیرون. بعد هم حکم تعلیق برام زدن. یک سال و سه ماهه که بیکارم هم وسایل خونه رو فروختم بیش همه دست دراز کردم می دونی الان از کجا می یام؟ از پیش عباس کیان»
داشتم نعره می زدیم و جلو می رفتیم یکی از نیروهای دشمن توی خندقی موضع گرفته بود. نارنجکی پرت کرد طرفمان فریاد عباس بلند شد، ترکش خورده بود به سر عباس کیان سرش را باندپیچی کردم گفتم ماندنی نیست. در همان هیر و بیر رمضان بیابانی را دیدم اولین بار بود آورده بودنش عملیات. افسار یک قاطر را داده بودند دستش.
«میدونی عباس کیان را انداختم پشت قاطر. گفتم زودتر برسانش عقب وسط راه قاطر ترکش خورد. کیان را خودم کول کردم هیچ جا را بلد نبودم از سر شب تا سحر راه رفتم وقتی رسیدم بیمارستان دکتر گفت اگر نیم ساعت دیرتر می رسید...
رفتم پیش کیان گفت چی شده؟ گفم 100 هزار تومان قرض بده. دراومد که وضع بازار خوب نیست کساده و آخر سر 2 هزار تومان داد گفت نمی خواد برگردونی مال خودت، پسش دادم»
اشک می ریزد با همان دستی که پاکت پول را گرفته ام سقلمه اش می زنم که صدایش را بیاورد پایین. آرام می گوید: «یعنی جونش 100 هزارتومان، 50 هزار تومان، حتی 20 هزار تومان ارزش نداشت اگه من اون شب ...» می رسیم به میدان به راننده می گویم پیاده می شوم. بیابانی در گوشم نجوا می کند:«اگه را دستت هست، یعنی ... فقط قرض ... ایشالا... وقتی برگشتم سر کار...
نگاهم به آن طرف خیابان است اتوبوس پر شده...
ـ آره حتما تلفن که داری، به ات زنگ می زنم همین فردا یا فوقش پس فردا. جیبهایم را می گردم کاغذی پیدا نمی کنم می گم بیا پشت این بلیت بنویس. اتوبوس شرکت واحد گاز می دهد. «هر کاری می توانی برام بکن» این چه حرفیه وظیفمه حداحافظی می کنم و می دوم قبل این که درهای اتوبوس بسته شود خودم را پرت کنم بالا.
پری دریایی
پاهای میرزا هم جوری نبود که بتواند روی ویلچر بشنید دکترها می گفتند آنجایی را که بریده اند چرک کرده و حالا ها حالاها باید روی تخت بماند. فقط من مانده بودم با آن شکم پاره و آن لکستوی لعنتی که بعد کوتاه کردن روده هایم مدفوع را هدایت می کرد به ظرف پلاستیکی... من باید این مسابقه را می بردم. آن روز صبر کردم تا صدایش از بلندگو پخش شود که مطمئن شوم هست. غروب بود به داوود و میرزا گفتم می خواهم راه بروم فهمیدند مقصودم کجاست. داوود لبخند گنگی زد و میرزا نگاه تندی به ام انداخت.
آرام برخاستم نشستم. درد توی شکمم پیچید. انگار لوله کلستوی چاقوی قصابی بود که میان روده هایم پیچ می خورد آرام سرک کشیدم می دانستم اگر ببینندم، جلویم را می گیرند و برم می گردانند. می دانستم کنار دفتر پرستاری پلکانی است که می بردم تا طبقه اول فقط روز آمدن ام آنجا را دیده بودم. از پله ها که خواستم پایین بروم درد در دلم پیچید خواستم برگردم خیس عرق شده بودم اما باز صدای او را از بلندگو پخش شد. دستم را گرفتم به لبه آهنی و راهرو راه افتادم. صدا مرا بسوی خود می کشید. رفتم طرف اتاقک شیشه ی اطلاعات. او آن طرف بود پشت دیوار شیشه ای مات. سایه بلندگوی جلوی رویش افتاده بود روی شیشه مات قلبم تند می زد. فرشته من آن پشت بود و سایه اش را می دیدم.
اما... نمی توانستم جلوتر بروم و او را ببینم. آن فرشته متعلق به خیال هر سه مان بود. به دور از اخلاق سربازی بود من او را تنها ببینم. هر سه از یک جهنم برگشته بودیم. من نمی توانستم این رفاقت را تباه کنم. آرام برگشتم. در اتاق را که باز کردم هر دو گفتند: «هان!»
از تمام بدنم عرق شره می کرد. خسته بودم دراز کشیدم روی تخت هر دو منتظر بودند آران گفتم: «پری دریایی» میرزا سرخ شد و داوود دراز به دراز افتاد روی تخت.
روز بعد میرزا ویلچر خواست گفت می رود توی راهرو تا هوایی عوض کند. رفت منتظر بودیم اول صدای هق هقش را از راهرو شنیدیم. با ویلچر آمد تو خودش را کشاند روی تخت و ملحفه سفید را کشید روی سرش وقتی آرامتر شد سر از زیر ملحفه بیرون آورد و ملتمسانه پرسید: «تو توانستی او را ببینی؟» پس از آن دوباره سر حرف باز شد و بیشتر روی صحبتمان با داوود بود که بیش تر از او ما منتظر بودیم تا زودتر چشمانش را باز کند و بتوانیم فرشته را ببینیم. ولی به آرزویمان نرسیدیم. هفته بعد ما را از بیمارستان مرخص کردند جنگ شدت گرفته بود و جا کم آمده بود میرزا برای همیشه 2 پای مصنوعی همراهش شد. کمی بعد من لکستوی را برداشتم و هنوز که هنوز است. داوود گمان میکند آن فرشته ابروی کمانی و چشمان خمار داشته. داوود دیگر هیچ وقت جایی را ندید.
من قاتل پسرتان هستم
آن شب پس از غروب خورشید وارد آب شدیم، من، محسن و دیگر نیروهای گروهان غواصی می بایست طبق نقشه مواضع اولیه دشمن را در کنار رود اروند به تصرف درمی آوردیم و سپس نیروهای آماده در ساحل خودی با قایق پیشروی کرده و به عمق خاک دشمن رخته کنند. آنچنان که بعدها گفتند، در اوایل حرکت، دشمن مشکوک شده بوده. لذا پس از ورودمان به آب شروع به ریختن آتش روی اروندرود کرد دستهایمان را داده بودیم بهم و جلو می رفتم. دست چپ محسن در دست راست من بود. آتش دشمن زیاد و زیادتر شد. کمی جلوتر جسم سیاهی را دیدم که روی آب شناور بودند و به سوی خلیج فارس می رفتند. دقت کردم جنازه غواصان را دیدم که متعلق به لشگری بودند که بالاتر از ما عمل می کرد. سیصد تا چهارصد متر با ساحل دشمن فاصله داشتیم که پسرتان محسن جیغ کوتاهی کشید مثل ماهی ای که از آب بیرون افتاده باشد. شروع کرد به بال بال زدن. مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود. زبربغلش را گرفتم تا در سیاهی شب گمش نکنم. فرمانده دستور داد محسن را به همراه گروه غواصان جلو ببرم. تیرخورده بود به گلوی فرزندتان. دست دور کمرش انداختم و شناکنان جلو رفتم. به ساحل دشمن رسیدیم جلوی سرمان پر بود از سیم خاردار و مین و نی و چولان. سربازان دیده بان دشمن ما را ندیده بودند پشت سیم خاردار ها خپ کردیم. بی سیم زدیم گفتند باید بمانید تا لشکرهای بعدی هم به محلهای تعیین شده برسند. خرخر گلوی محسن از همنجا شروع شد. هوا از محل برخورد تیر در گلو، داخل و خارج می شد و صدای زیادی ایجاد می کرد. فرمانده گروهان شناکنان آمد کنارم و گفت صدایش را ببرم. محسن را جابجا کردم. اینطرف و آنطرف گرداندم تا شاید خر خر گلویش قطع شود اما نشد.یکی از سربازان دشمن آمده بود روی دژی که پشتش سنگرهاشان بود مشکوک شده بود. باز هم فرمانده مان آمد نزدیکتر و با تحکم گفت صدایش را خاموش کنم. پرسیدم چطور؟ گفت سرش را بکن زیر آب. اولش باورم نشد ولی وقتی با ماندن و سکوتش متوجه شدم که گفته اش جدیست محسن همچنان خرخر می کرد موج می زد و آب می ریخت توی سوراخ گلویش و فواره جاری جوشید.
همانطوری که مچ دست محسن را گرفته بودم کشیدمش زیر آب. لحظات سختی بود. لحظه به لحظه آشنایی 6 ماهه ام با محسن در نظرم آمد. او را بالا آوردم و قبل از اینکه سر از آب بیرون ببرم سر او را بیرون بردم تا هم رزمم بتواند نفس بکشد. فرمانده مان رفته بود جلوتر تا صدای خر خر گلوی محسن را شنید، تند آمد. فرمانده مان سرش را آورد نزدیک گوشم. و با صدایی که در نهایت آهستگی شدت یک فریاد را داشت گفت نمی بینی کجا هستیم؟ اگر لو برویم همه قتل عام می شوند نه تنها ما غواصان لشگرهای دیگر هم. فرمانده مان گفت سرش را بگیر و خودش چسبید به هر دو پای محسن. با هم رفتیم زیر آب محسن اول آرام بود. ولی بعد شروع کرد به تقلا و دست و پا زدن. وقتی که محسن از تقلا افتاد آمدیم روی آب. جنازه پسرتان را گیر انداختم میان سیم خاردارها تا جزر و مد او را به سمت دریا نکشاند. فرزندتان همچون مسیح مصلوب میان سیم خاردارها مانده بود. دستانش به دو طرف کشیده شده و سرش کج افتاده روی شانه اش.
من دیگر محسن را ندیدم. این واقعیت ماجرایی بود که برای پسرتان رخ داد، حال برای هر گونه مجازاتی آماده هستم. من قاتل محسن هستم هرچه تصمیم بگیرید به آن گردن خواهم نهاد. می توانید مرا در همان گردانی که فرزندتان توی آن بود پیدا کنید. نشانی اش پشت پاکت است.
بازگشت
دستور آزاد باش که داد ولو شدیم رو خاکها و حرفها گل کرد. گیج بودیم بعد جنگ چه کنیم عده ای می خواستند بروند پی درس. عده ای پی کار و زندگی و ... صحبت ها گل انداخته بود که یکی گفت: «آمد، آمد»
موج افتاد توی لشکری که منتظر بودیم. قطار نفس نفس می زد و می آمد. کوله ها را برداشتیم و منتظر ماندیم قطار که ایستاد بریزیم تو و جا بگیریم برای هم. قطار تند آمد. و بی آنکه سرعتش را کم کند تند گذشت. و ما تنها مسافرانش را دیدیم که از پشت شیشه ها زل زده بودند به دریای آدم و بعضی هاشان می خندیدند و بعضی دیگر دست تکان می دادند . برگشتیم سر جامان. خورشید در حال غروب بود و زانو بغل گرفتیم به همدیگر زل زدیم و گذشته هامان را در دیگری دیدیم همه اش جنگ بود ... یکی فریاد زد«قطار قطار آمد» عده ای از خودشان را انداختند وسط که مثلا دیگران را از روی ریل دور کنند و زودتر سوار شویم که در شهر ها منتظرمان هستند. قطار هو هو کنان آمد و جمعیت حیران را دو شقه کرد و تند گذشت.
آفتاب غروب کرد. خواستیم برگردیم پشت سیم خاردار نمازمان را بخوانیم که راهمان ندادند و گفتند روی برگه هاتان مهرخروج خورده و حق برگشت ندارید فقط یکی شیلنگی انداخت این طرف, هوا تاریک شده بود یکی یکی کوله ها را بالش کردیم و دراز کشیدیم. همهمه جمعیت فروکش کرد و دیگر کسی توجه نمی کرد به قطارهایی که از جنوب می آمدند و مقصدشان شهرهای مرکزی بود. می دانستیم اینها برای ما نمی آیند. لشکر به خواب رفت در بیداری و خواب صدایی برمی خواست «قطار آمد» وقتی چشم باز کردیم در روشنایی واگن ها مردم را دیدیم که میخ شده اند و ما را نگاه می کنند تا یکی فریاد کشید «اذان صبح»
خورشید که درآمد. جمعیت از کوره در رفت. مانده بودیم آنجا و کسی توجهی به ما نمی کرد. فرمانده گروهان فریاد کشید:«بس است. از دیروز همه اش می گویند قطار می فرستیم استقبال و گل نمی خواهیم زن و بچه هامان منتظرهستند. از پارسال تا حالا از گروهان من فقط 15 نفر باقیمانده من دیگر تحمل ندارم. اگر قطار نمی فرستند خودمان جلوی قطارها را می گیریم.
لشکر جمع شد روی ریل. همه نگاها به روبرو بود. قطار از دور مانند مارزخمی پیچ می خورد و در سراب می شکست و می آمد از جامان جنب نخوردیم قطار بوق کشید و آمد جلوی پای اولین نفر ترمز کرد. بعد از آن بود که ریختیم بالا. بچه ها با عصا شیشه را شکستند و فرمانده در را از جا کند صدای خرد شدن شیشه از همه جا می آمد. قطار پر شد از کهنه سربازان دواطلب جنگ که ما بودیم مردم را از کوبه ها بیرون ریختیم و جایگزین شدیم. اما باز قطار حرکت نکرد. تا اینکه فرمانده گفت با رییس قطار توافق کرده اند توی راهرو بنشینیم جمع شدیم بین دو واگن و زانو بغل گرفتیم. و کنار ساکها و کیسه های انفرادی مان نشستیم.
قظار به راه افتاد. سکوت بود و سکوت .تنها صدای تلق و تلق را می شنیدیم در خودمان غرق بودیم که مامور لباس آبی قطار جمعیت تو سالن را کنار زد و آمد بالای سرمان ایستاد بر سرمان فریاد کشید. :«آهای چرا اینجا نشستید؟ بلند شوید، مردم می خواهند بروند مستراح.» همه مان برخاستیم اما نمی دانستیم کجا باید بنشینیم.
منبع: سایت ادبی لوح http://www.louh.com
