شاعر: مهدی شریفی شادفر
بلبل روح از قفس تن پرید
غنچه گریبان خودش را درید
تا گل رخسار تو از باغ رفت
رنگ بهار از رخ گلشن پرید
مثل گل نور در آیینه زار
عشق، تو را در دل خود پرورید
در دل بیتاب و دو چشم پر آب
شعله هجران تو را آفرید
در شب تاریک پریشانیم
ماه مرا آه کجا میبرید؟
شبنم از «آیینه» من کوچ کرد
رفت، به سرچشمه ایمان رسید
