شاعر: علیرضا حکمتی
پیشانیت
خاک را تبرّک میبخشید
چشمهایت
دریچهای سَمت
عاشقانهترین واژهها
دهانت
امتزاج دعا بود و خدا
و طرح لبخندت
دلچسبترین روزها را به باد میآورد
افسوس! امروز
... تو نیستی
و عکس تو در قاب، لبخند میزند.