توجه خاص امام كاظم (ع) هنگام قرائت قرآن

شخصي به نام حفص مي‎گويد: در حضور امام كاظم (ع) بودم، به مردي كه در محضرش بود فرمودند: آيا دوست داري در دنيا عمر طولاني كني؟
او گفت: آري.
امام هفتم (ع) فرمودند: براي چه مي‎خواهي در دنيا بماني؟
او گفت: براي تلاوت سوره توحيد «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ».
امام (ع) خاموش شدند و پس از ساعتي به او فرمودند: اي حفص! هر يك از دوستان و شيعيان ما بميرد، در حالي كه تلاوت قرآن را خوب نداند، در عالم قبر به او بياموزند، تا درجة او به خاطر قرآن، بالا رود، زيرا درجات بهشت به اندازة آيات قرآن است،‌ به او گفته مي‎شود:
«اِقْرَء وَ اِرْقَ» بخوان و بالا برو، او مي‎خواند و بالا مي‎رود.
حفص مي‎گويد: من هيچ كس را نديدم كه مانند امام كاظم (ع) در مورد خود، بيمناك‎تر باشد، او آيات قرآن را با حزن و اندوه مي‎خواند،‌ هنگامي كه قرآن مي‎خواند به قدري توجّه داشتند كه، گويا مردي كه در روبرويش است سخن مي‎‎گويد.
امام صادق (ع) فرمودند: اي ابو محمد! با صداي متوسط بخوان، كه افراد خانواده‎ات صداي تو را بشنوند و هنگام قرآن خواندن، صدا را در گلو بچرخان زيرا خداوند صداي خوش را كه در گلو چرخانده مي‎شود خوش دارد[1].

پی نوشت:

[1] - داستانهائي از اصول كافي: ج 1، ص 94 - باب ترتيل القرآن بالصوت الحسن، ح 3، ج 2، ص 616.