شرايط انتظار
درك فرد از جايگاه خلقتى خود
در نگرش فراسيسم، عواملى همچون نگرش نظام تحول به انسان و ترسيم جايگاه خلقتى او در كائنات، ياترسيم تصوير صحيح انسان در پيام تحول وسازگارى نقشهاى زندگى در اين نظريه، نقشى اساسى در شكل گيرى شاكله ذهنى افراد منتظِر دارد; به گونه اى نه تنها بر عملكرد منتظِر و شيوه درك فلسفه انتظار اثر مى نهد، بلكه مى توان به جرأت بيان داشت كه طرح صحيح نگرش به انسان، اثرات قطعى بر
ادارك فردى و اجتماعى و شيوه استفاده از توان و سرمايه هاى او خواهد داشت.
بنابراين در اصل نگرش تحول دينى، طرح جايگاه والاى آدمى به عنوان ركن اصلى تحقق تحول، مطرح است.
انسانى كه در طول مدت انتظار، به سازندگى فكرى ايمانى و روحى خود اقدام نموده و آگاهانه در جهت ايجاد اين انقلاب نهايى گام برداشته و زمينه محو ظلم و ستم را فراهم آورده، نمى تواند نسبت به تحولات محيطى خود بى تفاوت باشد. در نظريه تحول دينى، جايگاه خلقتى انسان به دور از تبعيض هاى جنسيتى (زن ـ مرد) مطرح است.
در اين ديدگاه، زن براى تحقق رسالت انتهائى، همانقدر مسئول است كه مرد مسئول مى باشد; و مسئوليت و وظايف زن به همان ميزان، بلكه به سبب نقش فرهنگى او بيشتر از مرد مطرح گشته است.
درك فرد از شخصيت منتظَر موعود
گرچه معرفت ظاهرى از ويژگيهاى منجى موعود و ارتباط و اتصال با او، سهمى را در فلسفه انتظار دارد ـ زيرا او الگوى تمام نماى انسانيت و تحقق آمال دين است ـ اما جمع آورى اطلاعات و انباشته هاى نظرى، تنها بخشى از معرفت را ايجاد مى نمايد; زيرا فرد منتظِر بايد با اين اندوخته ها بتواند با علم حضورى، درون خود را تغذيه نمايد. در اين صورت است كه او هر دو نوع پاداش درونى و بيرونى را درك كرده و بر اساس ظرفيت ووسعت روحى خود، از اين اتصال بهره خواهد برد.
سلسله مراتب اتصال و اثربخشى اين ارتباط، بسته به شخصيت فرد منتظر دارد. گاه ممكن است كسب پاداش از سوى منجى، در حد رفع حاجت هاى دنيوى باشد، كه اين ارتباط در سلسله مراتب درك فلسفه تحول، در حد توسل نازلترى است; و گاه اين ارتباط به رشد و كسب فيض معنوى در سطوح عاليه منجر گشته و فرد منتظِر را در معرض تابش كامل انوار منتظَر قرار مى دهد. در اينصورت او تحقق اين فلسفه را به خوبى در كمال فكرى و رفتارى خود درك خواهد كرد.
درك فرد از نقش حقيقى خود
آدمى به تناسب مسئوليتها نقش هاى مختلفى را در نظام خانوادگى به عنوان پدر يامادر، شوهر يا زن، خواهر يا برادر مى پذيرد و در نظام اجتماعى با پذيرش پايگاه اجتماعى، يا مشاغل اعتبارى، نقشهاى گوناگونى همچون زن يا مرد كارمند، زن يا مرد شاغل، زن يا مرد فعال و . . .بر عهده مى گيرد; اما آنگاه كه تمامى اين نقش ها در مجموع، يك مفهوم را داشته باشد و آن كمك به انسانيت انسان باشد، فرد آماده مى شود كه در جهت كمك به ظهور، حركت نمايد:
در اينجا سئوال اساسى اين است كه آيا مجموعه نقشهاى زندگى با نقش يك فرد منتظر يا فلسفه انتظار، مطابقت دارد؟ به عنوان مثال، آيا نقشهاى مختلف طبيعى، اجتماعى و فردى كه زن بر عهده دارد، توانسته است از او يك زن منتظِر بيافريند؟ آيا براستى هماهنگى حقيقى ميان اين نقشها و رسالت انتهايى او تنظيم شده است؟
درك فرد از ويژگيهاى جنسيتى خود
زن و مرد، با وجود آنكه داراى مجموعه اى از صفات مشترك انسانى هستند، هر يك داراى صفات و ويژگيهايى خاص مى باشند.
اين ويژگيها با وظايف محوله به آنان اعم از طبيعى، عبادى و اجتماعى، تناسبى خاص دارد; به گونه اى كه هر گونه تلاش در جهت رشد ايمان، علم و مهارت در زن و مرد، با توجه به تفاوتهاى آنان و لحاظ اين تفاوتها در برنامه ريزى، سرعتى زايد الوصف مى گيرد; زيرا شيوه بروز و ظهور سرمايه هاى خلقتى آنها نيز به خصوصيات ويژه هر يك از زن و مرد وابسته است.
شيوه آمادگى براى ظهور اگر به مفهوم تجلى بخش اعظم سرمايه هاى انسانى انسانها باشد، بايد با توجه به اين سرمايه هاى خاص صورت پذيرد;ودرحقيقت آمادگى براى ظهور به مفهوم به فعل رساندن تمامى نيروهاى بالقوه، بخصوص از سرمايه هاى ويژه اى است كه در هر يك از زن و مردبنا به جنسيت آنها به امانت نهاده شده است.
رشد اين ويژگيها در حقيقت،فلسفه مكمل بودن زن ومردرا درراه ايفاىرسالت انتهايى آنها به نمايش مى گذارد; و در صورت كمال اين تجلى
است كه شرايط ظهور، تحقق خواهد يافت و هر يك از زن و مرد منتظِر، جايگاه حقيقى و نوع مشاركت خود را در رسالت ارزشى خود خواهند يافت.
خطرات عدم درك فلسفه انتظار
دلسردى
اگر شخصى در انتظار ميهمانى باشد، اما ميهمان او در آن مدت نيايد، و يا آمدن و ديدن ميهمان، نتيجه مورد انتظار او را بر آورده ننمايد، و يا حتى اگر تصور نمايد شخصيت ميهمان كارگشاى مشكلات او نخواهد بودـ چون تصّور مى كند پاداش مورد انتظارش را در اين انتظار نخواهد يافت، يا نتيجه اى را براى اين تلاش و عملكرد خود نخواهد ديد ـ به علت ايجاد اين يأس، در جهت ايجاد زمينه براى ظهور او كوشش نخواهد كرد، يا اگر كوششى نمايد، با يك نوع بى اعتمادى و بى تفاوتى خواهد بود.
ناتوانى
اگر فرد منتظر، فاقد مهارتها و توانائى هايى باشد كه بايد در جهت آمادگى براى پذيرائى از ميهمان خود بكار گيرد، فلسفه انتظار را درك نخواهد كرد و يك منتظر حقيقى نخواهد بود; زيرا مدت انتظار، فرصتى است براى باز سازى و توانمنديهاى فكرى، روحى و ايمانى جهت درك برنامه تحول، و فرد معتقد، نيازمند كسب توانمنديهاى غنى جهت درك اين فسلفه انتظار مى باشد. همچنين اگر درك فرد منتظر از نقشى كه بايد در ايجاد زمينه ظهور بازى كند، دركى منفى باشد، باز مى توان آن را يك ناتوانى فكرى ناميد، كه به تلاش در جهت آمادگى و آماده سازى محيط، منجر نخواهد شد .
يا اگر فرد منتظر، فلسفه انتظار را به طور صحيح درك نكرده باشد و چنين برداشت نمايد كه نقش او صرفاً پذيرش ظلم و عدم آگاهى دادن به جامعه است و فرد منجى بايد خود بيايد و از جامعه رفع ظلم نمايد، برداشتى منفى از نقش منتظر خواهد داشت; لذا هيچگونه تلاشى در جهت رشد فردى و اجتماعى براى كمك به زمينه سازى تحول انجام نخواهد داد .
يا اگر منتظر، نقشى را كه در زندگى براى خود ترسيم نموده است، با نقشى كه منتظر از او انتظار دارد، سازگار نباشد، باز اين فرد منتظر به يك فردى معتقد به تحول، بدل نخواهد گرديد; زيرا تا ارزشهاى الهى را در فكر و رفتار خود قبول نكرده و رعايت ننمايد، همخوانى ميان باورهاى ذهنى خود و اعتقادات دينى در جهت تحول جهانى نخواهد داشت. بنابراين چنين فردى حتى با فرض قبول نظريه تحول دينى، پويايى لازم را نخواهد داشت.
منبع: www.imamalmahdi.com الف
در نگرش فراسيسم، عواملى همچون نگرش نظام تحول به انسان و ترسيم جايگاه خلقتى او در كائنات، ياترسيم تصوير صحيح انسان در پيام تحول وسازگارى نقشهاى زندگى در اين نظريه، نقشى اساسى در شكل گيرى شاكله ذهنى افراد منتظِر دارد; به گونه اى نه تنها بر عملكرد منتظِر و شيوه درك فلسفه انتظار اثر مى نهد، بلكه مى توان به جرأت بيان داشت كه طرح صحيح نگرش به انسان، اثرات قطعى بر
ادارك فردى و اجتماعى و شيوه استفاده از توان و سرمايه هاى او خواهد داشت.
بنابراين در اصل نگرش تحول دينى، طرح جايگاه والاى آدمى به عنوان ركن اصلى تحقق تحول، مطرح است.
انسانى كه در طول مدت انتظار، به سازندگى فكرى ايمانى و روحى خود اقدام نموده و آگاهانه در جهت ايجاد اين انقلاب نهايى گام برداشته و زمينه محو ظلم و ستم را فراهم آورده، نمى تواند نسبت به تحولات محيطى خود بى تفاوت باشد. در نظريه تحول دينى، جايگاه خلقتى انسان به دور از تبعيض هاى جنسيتى (زن ـ مرد) مطرح است.
در اين ديدگاه، زن براى تحقق رسالت انتهائى، همانقدر مسئول است كه مرد مسئول مى باشد; و مسئوليت و وظايف زن به همان ميزان، بلكه به سبب نقش فرهنگى او بيشتر از مرد مطرح گشته است.
درك فرد از شخصيت منتظَر موعود
گرچه معرفت ظاهرى از ويژگيهاى منجى موعود و ارتباط و اتصال با او، سهمى را در فلسفه انتظار دارد ـ زيرا او الگوى تمام نماى انسانيت و تحقق آمال دين است ـ اما جمع آورى اطلاعات و انباشته هاى نظرى، تنها بخشى از معرفت را ايجاد مى نمايد; زيرا فرد منتظِر بايد با اين اندوخته ها بتواند با علم حضورى، درون خود را تغذيه نمايد. در اين صورت است كه او هر دو نوع پاداش درونى و بيرونى را درك كرده و بر اساس ظرفيت ووسعت روحى خود، از اين اتصال بهره خواهد برد.
سلسله مراتب اتصال و اثربخشى اين ارتباط، بسته به شخصيت فرد منتظر دارد. گاه ممكن است كسب پاداش از سوى منجى، در حد رفع حاجت هاى دنيوى باشد، كه اين ارتباط در سلسله مراتب درك فلسفه تحول، در حد توسل نازلترى است; و گاه اين ارتباط به رشد و كسب فيض معنوى در سطوح عاليه منجر گشته و فرد منتظِر را در معرض تابش كامل انوار منتظَر قرار مى دهد. در اينصورت او تحقق اين فلسفه را به خوبى در كمال فكرى و رفتارى خود درك خواهد كرد.
درك فرد از نقش حقيقى خود
آدمى به تناسب مسئوليتها نقش هاى مختلفى را در نظام خانوادگى به عنوان پدر يامادر، شوهر يا زن، خواهر يا برادر مى پذيرد و در نظام اجتماعى با پذيرش پايگاه اجتماعى، يا مشاغل اعتبارى، نقشهاى گوناگونى همچون زن يا مرد كارمند، زن يا مرد شاغل، زن يا مرد فعال و . . .بر عهده مى گيرد; اما آنگاه كه تمامى اين نقش ها در مجموع، يك مفهوم را داشته باشد و آن كمك به انسانيت انسان باشد، فرد آماده مى شود كه در جهت كمك به ظهور، حركت نمايد:
در اينجا سئوال اساسى اين است كه آيا مجموعه نقشهاى زندگى با نقش يك فرد منتظر يا فلسفه انتظار، مطابقت دارد؟ به عنوان مثال، آيا نقشهاى مختلف طبيعى، اجتماعى و فردى كه زن بر عهده دارد، توانسته است از او يك زن منتظِر بيافريند؟ آيا براستى هماهنگى حقيقى ميان اين نقشها و رسالت انتهايى او تنظيم شده است؟
درك فرد از ويژگيهاى جنسيتى خود
زن و مرد، با وجود آنكه داراى مجموعه اى از صفات مشترك انسانى هستند، هر يك داراى صفات و ويژگيهايى خاص مى باشند.
اين ويژگيها با وظايف محوله به آنان اعم از طبيعى، عبادى و اجتماعى، تناسبى خاص دارد; به گونه اى كه هر گونه تلاش در جهت رشد ايمان، علم و مهارت در زن و مرد، با توجه به تفاوتهاى آنان و لحاظ اين تفاوتها در برنامه ريزى، سرعتى زايد الوصف مى گيرد; زيرا شيوه بروز و ظهور سرمايه هاى خلقتى آنها نيز به خصوصيات ويژه هر يك از زن و مرد وابسته است.
شيوه آمادگى براى ظهور اگر به مفهوم تجلى بخش اعظم سرمايه هاى انسانى انسانها باشد، بايد با توجه به اين سرمايه هاى خاص صورت پذيرد;ودرحقيقت آمادگى براى ظهور به مفهوم به فعل رساندن تمامى نيروهاى بالقوه، بخصوص از سرمايه هاى ويژه اى است كه در هر يك از زن و مردبنا به جنسيت آنها به امانت نهاده شده است.
رشد اين ويژگيها در حقيقت،فلسفه مكمل بودن زن ومردرا درراه ايفاىرسالت انتهايى آنها به نمايش مى گذارد; و در صورت كمال اين تجلى
است كه شرايط ظهور، تحقق خواهد يافت و هر يك از زن و مرد منتظِر، جايگاه حقيقى و نوع مشاركت خود را در رسالت ارزشى خود خواهند يافت.
خطرات عدم درك فلسفه انتظار
دلسردى
اگر شخصى در انتظار ميهمانى باشد، اما ميهمان او در آن مدت نيايد، و يا آمدن و ديدن ميهمان، نتيجه مورد انتظار او را بر آورده ننمايد، و يا حتى اگر تصور نمايد شخصيت ميهمان كارگشاى مشكلات او نخواهد بودـ چون تصّور مى كند پاداش مورد انتظارش را در اين انتظار نخواهد يافت، يا نتيجه اى را براى اين تلاش و عملكرد خود نخواهد ديد ـ به علت ايجاد اين يأس، در جهت ايجاد زمينه براى ظهور او كوشش نخواهد كرد، يا اگر كوششى نمايد، با يك نوع بى اعتمادى و بى تفاوتى خواهد بود.
ناتوانى
اگر فرد منتظر، فاقد مهارتها و توانائى هايى باشد كه بايد در جهت آمادگى براى پذيرائى از ميهمان خود بكار گيرد، فلسفه انتظار را درك نخواهد كرد و يك منتظر حقيقى نخواهد بود; زيرا مدت انتظار، فرصتى است براى باز سازى و توانمنديهاى فكرى، روحى و ايمانى جهت درك برنامه تحول، و فرد معتقد، نيازمند كسب توانمنديهاى غنى جهت درك اين فسلفه انتظار مى باشد. همچنين اگر درك فرد منتظر از نقشى كه بايد در ايجاد زمينه ظهور بازى كند، دركى منفى باشد، باز مى توان آن را يك ناتوانى فكرى ناميد، كه به تلاش در جهت آمادگى و آماده سازى محيط، منجر نخواهد شد .
يا اگر فرد منتظر، فلسفه انتظار را به طور صحيح درك نكرده باشد و چنين برداشت نمايد كه نقش او صرفاً پذيرش ظلم و عدم آگاهى دادن به جامعه است و فرد منجى بايد خود بيايد و از جامعه رفع ظلم نمايد، برداشتى منفى از نقش منتظر خواهد داشت; لذا هيچگونه تلاشى در جهت رشد فردى و اجتماعى براى كمك به زمينه سازى تحول انجام نخواهد داد .
يا اگر منتظر، نقشى را كه در زندگى براى خود ترسيم نموده است، با نقشى كه منتظر از او انتظار دارد، سازگار نباشد، باز اين فرد منتظر به يك فردى معتقد به تحول، بدل نخواهد گرديد; زيرا تا ارزشهاى الهى را در فكر و رفتار خود قبول نكرده و رعايت ننمايد، همخوانى ميان باورهاى ذهنى خود و اعتقادات دينى در جهت تحول جهانى نخواهد داشت. بنابراين چنين فردى حتى با فرض قبول نظريه تحول دينى، پويايى لازم را نخواهد داشت.
منبع: www.imamalmahdi.com الف
