بهار

بهار آمد كه غم از جان برد غم در دل افزون شد ***** چه گويم كز غم آن ســـــروِ خندان جان و دل خون شد گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند ***** تو دانـــــــى حال مـــا واماندگان در اين ميان چون شد گل از هجـــــران بلبل، بلبل از دورىِ گــل هر دم ***** بطرْف گلستان هر يك به عشق خويش مفتون شد