آزادمرد بي نياز

شخصي، به يکي از خلفاي دوران خود مراجعه و درخواست کرد، تا در بارگاه او به کاري گمارده شود.
خليفه از او پرسيد: قرآن مي داني؟
او گفت: نمي دانم و نياموخته ام.
خليفه گفت: از به کار گماردن کسي که قرآن را نياموخته است، معذوريم.
مرد بازگشت و به اميد دست يافتن به مقام مورد علاقه ي خود به آموختن قرآن پرداخت.
مدتي گذشت، تا اين که از برکت خواندن و فهم قرآن به مقامي رسيد که ديگر در دل نه آرزوي مقام و منصب داشت و نه تقاضاي ملاقات و ديدار با خليفه.
پس از چندي خليفه او را ديد و پرسيد: «چه شد که ديگر سراغي از ما نمي گيري؟ » آن آزادمرد پاسخ داد: «چون قرآن را ياد گرفتم چنان توانگر شدم که از خلق و از عمل بي نياز گشتم» .
خليفه پرسيد: «کدام آيه تو را اين گونه بي نياز کرد؟ » مرد پاسخ داد: «من يتق الله يجعل له، مخرجاً و يرزقه من حيث لا يحتسب؛ هر کس از خدا پروا بدارد و حدود الهي مرا رعايت نمايد، خدا براي بيرون شدن او از تنگناها، راهي پديد مي آورد و از جايي که تصور نمي کند، به او روزي مي رساند و نيازهاي زندگي اش را برطرف مي سازد» . ( سوره ي طلاق، آيات 2 و 3)
منبع: برگرفته از مجله ي بشارت شماره 61
/س