معرفی ترنجبین و خواص درمانی آن

ترنجبین یکی از انواع مان‌ها است که از گیاه خارشتر به دست می‌آید.
نام فرانسه ترنجبین Manne de perse و نام انگلیسی آن Manna of hedysarum می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، ترنجبین، ترانگبین، ترنگبین، تلنجبین و ترنجبین نامیده شده است.

مشخصات ترنجبین:

ماده‌ی شیرینی است که از طریق به وجود آوردن شکاف در ساقه، تنه و شاخه و یا به طور خود به خود به صورت شبنم روی برگ‌های خارشتر می‌نشیند.

طبیعت ترنجبین:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن کمی گرم ولی در عین حال تر است.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در ترنجبین:

مواد لعابی، ملزیتوز و قند ساکارز در آن مشخص شده است.

نحوه مصرف:

به طور معمول مقداری ترنجبین را برحسب نیاز در آب جوش ریخته به هم می‌زنند تا دانه‌های ترنجبین حل شود و به مدت چند دقیقه صبر کرده تا اگر ناخالصی‌هایی داشته باشد رسوب کند سپس صاف کرده و میل می‌کنند.

خواص درمانی:

ملین و صفرابر، خلط‌آور و تسکین دهنده عطش و تب‌های گرم، مقوی و دفع کننده سنگ‌های کلیه، ضد تهوع و نرم کننده سینه، برطرف کننده قولنج و خنک کننده، رفع کننده گرفتگی مجاری ادراری و پاک کننده مثانه، مقوی قوه باه و افزاینده ترشح ادرار می‌باشد. در ضمن برای سرفه، سینه درد، سرخک، مخملک، روماتیسم، کم کاری کبد و خارش بدن نیز مفید است.

بیشتر بخوانید:خاکشیر، دوست کبد

 

تذکر:

مصرف ترنجبین برای بیماران مبتلا به حصبه، اسهال خونی، بواسیر، خون ادراری و آبله زیان‌آور است و زیاده‌روی در مصرف آن برای طحال و اشخاص گرم مزاج مضر می‌باشد.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.