باغ همچون تبت و راغ بسان عدنا |
|
نوبهار آمد و آورد گل و ياسمنا |
ميخ آن خيمه ستاک سمن و نسترنا |
|
آسمان خيمه زد از بيرم و ديباي کبود |
مرغکان چون شمن و گلبنکان چون وثنا |
|
بوستان گويي بتخانهي فرخار شدهست |
کي وثن بوسه دهد بر کف پاي شمنا |
|
بر کف پاي شمن بوسه بداده وثنش |
فاخته نايزن و بط شده طنبورزنا |
|
کبک ناقوسزن و شارک سنتورزنست |
پردهي باده زند قمري بر نارونا |
|
پردهي راست زند نارو بر شاخ چنار |
کرده با قير مسلسل دو بر پيرهنا |
|
کبک پوشيده به تن پيرهن خز کبود |
نامه گه باز کند، گه شکند بر شکنا |
|
پوپوک پيکي، نامه زده اندر سر خويش |
در فکنده به گلو حلقهي مشکين رسنا |
|
فاخته راست بکردار يکي لعبگرست |
از پري بازنداني دو رخ اهرمنا |
|
از فروغ گل اگر اهرمن آيد بر تو |
گر بود چاه ز دينار و ز نقره ذقنا |
|
نرگس تازه چو چاه ذقني شد به مثل |
يا درخشنده چراغي به ميان پرنا |
|
چونکه زرين قدحي بر کف سيمين صنمي |
بسته اندر بن او لختي مشک ختنا |
|
وان گل نار بکردار کفي شبرم سرخ |
که زبانش بود از زر زده در دهنا |
|
سمن سرخ بسان دو لب طوطي نر |
ريخته معصفر سوده ميان لبنا |
|
وان گل سوسن مانندهي جامي ز لبن |
مرغکانند عقيقين زده بر بابزنا |
|
ارغوان بر طرف شاخ تو پنداري راست |
گل دوروي چو بر ماه سهيل يمنا |
|
لاله چون مريخ اندر شده لختي به کسوف |
باز کرده سر او، لاله به طرف چمنا |
|
چون دواتي بسدينست خراسانيوار |
سندس رومي گشته سلب ياسمنا |
|
ثوب عتابي گشته سلب قوس قزح |
پار وپيرار هميديدم، اندوهگنا |
|
سال امسالين نوروز طربنا کترست |
از موافق شدن دولت با بوالحسنا |
|
اين طربناکي و چالاکي او هست کنون |