اتحاد جماهیر شوروی

چکیده
اتحاد جماهیر شوروی، بین سال های 1922 تا 1991 تنها کشور کمونیستی در قرن بیستم بود. در آن زمان شوروی بزرگترین کشور دنیا بود و بین دو قاره اروپا و آسیا قرار داشت. شوروی قوی ترین کشور کمونیستی دنیا در طول تاریخ بود. قسمت اروپایی شوروی به اندازه یک چهارم کل مساحت کشور بود ولی 80 درصد جمعیت مردم در آنجا زندگی می کردند. قسمت آسیایی شوروی از سیبری تا اقیانوس آرام و از جنوب تا رشته کوه های هیمالیا ادامه داشت. این بخش بسیار کم جمعیت بود.

تعداد کلمات : 1035 / تخمین زمان مطالعه : 5 دقیقه

در آغاز جنگ جهانی دوم، شوری و آلمان نازی یک معاهده به امضا رساندند که طبق آن هر دو کشور متعهد شدند که به یکدیگر حمله نکنند. اما در نهایت در سال 1941 آلمان به شوروی حمله کرد و نبردی خونین بین دو کشور و در خاک روسیه شکل گرفت که یکی از آن ها نبرد ننگین استالینگارد بود. ملیون ها سرباز روسی و شهروند غیر نظامی کشته شدند. بعد از جنگ جهانی دوم شوروی بسیاری از کشور های اروپای شرقی را تحت سلطه خود درآورد.

 شوروی به کشور های اروپای شرقی به چشم حیاط خلوت خود نگاه می کرد و دولت حامی کمونیست را در آن کشورها به قدرت می رساند. این سرآغاز جنگ سرد بود، بازه از تاریخ که روابط بسیار پرتنش و بی ثباتی میان شوروی و کشور های غربی در جریان بود. شوروی عقیده خود را در سایر قاره ها نیز گسترش داد و در نتیجه آن کوبا، کره شمالی و ویتنام شمالی نیز کمونیست شدند. بعد از مرگ استالین در سال 1953 نیکیتا خروشچوف به قدرت رسید. او نسبت به استالین رهبری آزادی خواه بود و در زمان مقابله قانونی او با غربی ها، ابر قدرت غرب ایالات متحده آمریکا روی کار آمد. بحران موشک های کوبا تقریبا باعث رخ دادن جنگ هسته ای میان شوروی و آمریکا در دهه های 1950 و 1960 شده بود. شوروی در تکنولوژی پیشرفت چشمگیری کرد و اولین ماهواره خود را به فضا فرستاد. این اتفاق آمریکا را تحریک کرد تا در دانش فضایی با شوروی به رقابت بپردازد. در سال 1980 میخاییل گورباچوف به قدرت رسید. هدف او به آزادی رساندن جماهیر شوروی بود. او سیاست های معروفش که فضای باز سیاسی و بازسازی نام داشتند را مطرح کرد. در انتهای همان دهه نشانه هایی از  سقوط کمونیسم در اروپای شرقی دیده می شد. در سال 1989 دیوار برلین خراب شد و هزاران نفر از مردم آلمان شرقی  می توانستند به آلمانی غربی سفر کنند. در سال 1991 گورباچوف در پی کودتای سران ارتش از مسند قدرت به زیر آمد. او در 25 دسامبر سال 1991 استعفا داد و بیشتر کشور های جماهیر شوروی اعلام استقلال کردند و اتحاد جماهیر شوروی فرو پاشید.
 

دولت
حزب کمونیست تنها حزب موجود در شوروی بود و همه چیز را کنترل می کرد. اعضای مجمع قانون گذاری یک کمیته اجرایی انتخاب کردند که بیشتر تصمیمات را اتخاذ می کرد. دبیر کل نه تنها رهبر حزب کمونیسم بود بلکه در میان مردم نیز قدرت بساری داشت. با اینکه شوروی از اتحاد 15 ایالت جدا از هم تشکیل شده بود اما دولت به سختی آنها را کنترل می کرد.

اقتصادحزب کمونیست تنها حزب موجود در شوروی بود و همه چیز را کنترل می کرد. اعضای مجمع قانون گذاری یک کمیته اجرایی انتخاب کردند که بیشتر تصمیمات را اتخاذ می کرد. دبیر کل نه تنها رهبر حزب کمونیسم بود بلکه در میان مردم نیز قدرت بساری داشت. با اینکه شوروی از اتحاد 15 ایالت جدا از هم تشکیل شده بود اما دولت به سختی آنها را کنترل می کرد.

تمام برنامه های اقتصادی اتحاد جماهیر توسط ایالت اصلی برنامه ریزی می شد و تمرکز بر روی تولید کالا بود همچنین هیچ تجارت آزاد و شرکت خصوصی وجود نداشت. آنها یک برنامه 5 ساله برای پیشرفت صنایع و توسعه انرژی داشتند. در طول یک دهه شوروی از یک کشور وابسته به کشاورزی به یک کشور صنعتی تبدیل شد.

 آنها در دوران اوج خود دومین اقتصاد برتر دنیا بودند. هرچند که تولیدات توجهی بر نیاز های اساسی مردم نداشتند، دسترسی به کالا های غربی نیز برای مردم غیر ممکن بود. کارگر ها فارغ از میزان ساعت و شدت کاری همیشه حقوق ثابتی می گرفتند. حقوق ها را نیز ایالت اصلی تعیین می کرد. از طرف دیگر دولت خدمات اساسی مانند طرح سلامت، مسکن و تحصیل را ارائه می کرد.

شوروی در طول جنگ سرد شوروی هزینه زیادی را برای ساخت سلاح صرف کرد. این سیاست باعث کاهش تولید در اقلام غذایی میشد و دولت مجبور بود که محصولات مورد نیاز را از غرب وارد کند. شوروی منابع طبیعی بسیار زیادی داشت. نفت و گاز برای فروش در  بازار جهانی تولید می شدند و همچنین به وسیله لوله کشی انرژی به اروپای غربی هم راه یافت.

گروه های قومی
اتحاد جماهیر شوروی شامل گروه های قومی با گویش، فرهنگ و مذاهب مختلف بسیاری بود. در سال 1991 حدود 290 ملیون نفر در شهرستان ها زندگی می کردند اما فقط 60 درصد آنها روسی بودند. شوروی مشکل بزرگی در متحد کردن این فرهنگ های مختلف داشت. مخصوصا در سال 1980 جمعیت مسلمان قسمت جنوبی خواستار اختیار و استقلال بیشتر در اداره امور شدند و این امر سبب شد شوروی در 1979 به افغانستان حمله کند.

 سربازان شوروی در افغانستان