شاید فکر کنید که ربات‌ها هنوز در زندگی شما وارد نشده‌اند، اما تمام وسایل الکترونیکی و تجهیزات اتوماتیکی که استفاده می‌کنید به نوعی ربات و ماشین خودکار محسوب می‌شوند. ربات‌های انسان نما که دارای هوش مصنوعی هستند امروزه بیشتر مورد استفاده قرار گرفته و برخی از مشاغل را به خود اختصاص داده‌اند. با این حال و با در نظر گرفتن تمام امکانات و آسایشی که ربات‌ها برای ما فراهم می‌کنند اما جنبه‌های دیگری را نیز باید در این زمینه در نظر بگیریم. یکی از این موارد احساسات ناخواسته‌ای است که ممکن است عملکرد ربات را دچار اختلال کند. در این متن در این رابطه بیشتر صحبت خواهیم کرد.
اخبار بی پایانی در مورد آیندگان و از بین رفتن جامعه انسانی می‌شنویم، که شاید برای یک لحظه نیاز دارد که فکر کنیم آیا روبات‌های هوشمند ما را آزادتر می‌کنند یا ما را می‌کشند (من فقط یکی از این دو گزینه را می‌بینم)، و برای یک لحظه نگرانی در مورد ماشین‌ها را دریابیم.
در یک کنفرانس و نشست دانشمندان علوم کامپیوتر و دانشمندان علوم اعصاب در دانشگاه نیویورک با موضوع "محاسبه عملکرد مغز و ربات"، زاکاری ماینن، یک دانشمند عصب شناسی در مرکز Champalimaud در لیسبون، در مورد افسردگی و توهم در ربات‌ها سخنرانی کرد.
او در ابتدای این سخنرانی با صداقت اعتراف کرد که ممکن است همه این موضوع را "عجیب و غریب" در نظر بگیرند. اما او یک منطق صحیح داشت. وی در ادامه گفت: "من در زمینه روانپزشکی محاسباتی مطالعاتی داشته‌ام که می‌تواند برای بیمارانی که افسرده یا دچار توهم هستند از مطالعه الگوریتم‌های هوش مصنوعی مانند تقویت یادگیری کمک بگیرد" "اما اگر جهت فلش را عوض کنید، چرا یک ربات به نوعی تحت تاثیر مشکلی که بیماران دچار آن می‌شوند، قرار نگیرد؟"
اگر می‌خواهید بدانید که آیا مکانیزمی برای چنین روحیاتی در مغز وجود دارد یا خیر، باید بدانید که این چیزها بیشتر انتزاعی هستند. دکتر ماینن می‌گوید: "افسردگی و توهم مغز به سطح سروتونین بستگی دارد." "ممکن است که سروتونین فقط یک ماده بی‌ارزش زیستی باشد. اما اگر سروتونین در حل یک مشکل عمومی به سیستم‌های هوشمند کمک کند، ماشین‌ها ممکن است یک عملکرد مشابه را اجرا کنند و اگر سروتونین در انسان‌ها عامل ایجاد مشکل باشد، معادل آن در یک ماشین نیز ممکن است عملکرد اشتباهی داشته باشد".
در اینجا فرض‌های زیادی وجود دارد، ما هر روزه در مورد ساخت ربات‌های جدیدی می‌شنویم که بخشی از وظایف انسانی را بر عهده دارند، مثلا از طریق اتوماسیون مشاغل را مانند الگوریتم‌هایی معین انجام می‌دهند و یا می‌توانند در مورد موارد پزشکی تصمیم گیری کنند یا به قضات برای محکوم کردن افراد در دادگاه، کمک می‌کنند. در دنیای سیاه و سفید فناوری‌های جدید، ما با مشاهده این ربات‌ها آینده را تصور می‌کنیم. اما تقریبا در تمام مواردی که می‌شنویم، هوش مصنوعی یک الگوریتم جذاب است. با این حال در عین قدرتمند بودن ربات‌های "هوشمند"، اینها فقط ماشین و کد هستند و با سوئیچ خاموش و روشن می‌شوند.
اما اگر یک ماشین هوشمند ناراحت شد، اگر یک چراغ قرمز را رد کند یا افسرده شود، چه خواهد شد؟ چگونه جنگ را با یک هواپیمای بدون سرنشین هوشمند، هنگام بمباران غیرنظامیان بی گناه کنترل می‌کنید، وقتی که احساس دارد؟ آیا شما احساس می‌کنید که یک ربات بمب افکن را به میدان می‌فرستید، با دانستن این که این ربات به نوعی "ترس" را احساس می‌کند؟
ربات‌های احساسی از دنیای داستان ما جدا نیستند و همانطور که همه ما می‌دانیم ربات احساسیC3PO یک ربات بی‌نظیر است، در حالی که R2D2 رباتی شجاع و بی تفاوت است. ما از داستان‌های ربات‌های احساسی دارای هوش مصنوعی لذت می‌بریم دقیقا به این خاطر که تصور می‌کنیم احساسات ما را درک می‌کنند.
امروزه هوش مصنوعی در داخل بسیاری از روبات‌ها وجود دارد که برای نشان دادن احساسات آنها برنامه ریزی شده است، برخی از روبات‌های مدرن "احساسی" با تقلید حرکات صورت و بدن انسان هنگامی که ناراحت، خوشحال یا عصبانی هستند، می‌توانند عکس العمل نشان دهند. اگر یک ربات چهره خود را پنهان کند و سر تکان دهد، ممکن است آن را به عنوان «ترس» تفسیر کنیم و پس از آن دیدن این احساسات به ما اجازه می‌دهد که با توجه به آن، با آنها رفتار کنیم.
Octavia، یک ربات انسانی، برای مبارزه با آتش سوزی در کشتی‌های نیروی دریایی ایالات متحده طراحی شده است. "او" می‌تواند آرایه‌ای چشمگیر از حرکات صورت را نمایش دهد، با چرخاندن سر خود به یک طرف و یا حالتی که به نظر می‌رسد هشدار می‌دهد، یا بالا بردن هر دو ابروی خود وقتی به نظر چیزی اشتباه است. دریافت مقادیر زیادی ورودی‌های حسی به Octavia کمک می‌کند تا جهان اطرافش را بسنجد و می‌تواند به آن پاسخ دهد. اما از نظر شما شاید بعید به نظر برسد که او در واقع احساسات خود را نشان دهد. پیپر یک ربات ژاپنی است که یک شبکه عصبی دارد که دارای چند لایه غدد درون ریز است و برای کمک به نمایش احساساتش یک صفحه در روی سینه آن وجود دارد. پیپر می‌تواند احساس، شگفتی، خشم، شک و ناراحتی را درک کند.
پیپر یک ربات ژاپنی است که یک شبکه عصبی دارد که دارای چند لایه غدد درون ریز است و برای کمک به نمایش احساساتش یک صفحه در روی سینه آن وجود دارد. پیپر می‌تواند احساس، شگفتی، خشم، شک و ناراحتی را درک کند.
اما اگر یک ربات مستلزم داشتن احساساتی مانند افسردگی یا دیدگاه های غم انگیز باشد، همانطور که دکتر مانین می‌گوید، اگرچه سیستم‌های هوش مصنوعی برای این برنامه ریزی نشده است، اما اگر در حین فرایندهای پیچیده‌ای که برای اجرای کدها انجام می‌شوند، اشتباهی ظهور کند چه خواهد شد؟ زیرا نمی‌دانید این احساسات در کجای مغز هوش مصنوعی اتفاق می‌افتد و با این شرایط آیا در حضور این دستگاه احساس امنیت می‌کنید؟ و آیا یک هوش مصنوعی افسرده نیاز به مشاوره و کار دارد؟ و در مورد مسئولیت ما برای درمان کردن ربات چه فکر می‌کنید؟ بخشی از این به این خاطر است که نمی‌دانیم دقیقا این ذهن‌های جدید و مصنوعی چه چیزی را احساس می‌کنند، اما بیایید این بخش از آینده هوش مصنوعی را جدی بگیریم.
این مقاله در مورد چگونگی آینده با هوش مصنوعی توسط علوک جا، روزنامه نگار علمی مستقر در لندن منتشر شده است. او خبرنگار علوم گاردین و ITV News بوده و چندین مستند برای تلویزیون بی بی سی و رادیو ارائه کرده است. او نویسنده سه کتاب علمی محبوب از جمله کتاب هدلاین است.
برگرفته از سایت thenextweb
