آب خوردن کاری عادی و روز مره است؛ اما اگر نیت نوشنده زنده ماندن و پرداختن به کارهای خداپسندانه باشد، رنگ عبادت به خود می گیرد، هم چنین غذا خوردن، خوابیدن، گردش و تفریح و کارهای دیگری از این دست.
عید نوروز هم همین طور است، می توانیم آن را به تحویل سال نو و خوش گذرانی محدود کنیم یا با مناجات با خدا، زیارت، حضور در مساجد، دعا در حق خود و دیگران، دید و بازدید، دل جویی از سالمندان، عیادت بیماران، عیدی دادن به نیازمندان، مهربانی به هم نوعان و... به آن رنگ خدایی بدهیم.
عید نوروز هم همین طور است، می توانیم آن را به تحویل سال نو و خوش گذرانی محدود کنیم یا با مناجات با خدا، زیارت، حضور در مساجد، دعا در حق خود و دیگران، دید و بازدید، دل جویی از سالمندان، عیادت بیماران، عیدی دادن به نیازمندان، مهربانی به هم نوعان و... به آن رنگ خدایی بدهیم.
***
به قول قیصر امین پور: «چه زود دیر می شود.» وقتی به خانه ی عالم بزرگ پایتخت[1] آمده ایم که به سفر آخرت رفته است.
فرزندش بعد از کلی احترام و پذیرایی می گوید: «پدرم مقیّد بود که لحظه ی سال تحویل تو حرم امام رضا علیه السلام باشه، سال هایی هم که لحظه ی تحویل سال به نیمه های شب برخورد می کرد، ممکن بود که به حرم تشریف نبره؛ ولی باز برنامه ریزی می کرد تو مشهد حضور داشته باشه.
او قبل از تحویل سال، مقیّد بود 365 مرتبه -به عدد ایام سال- دعای «یا مقلّب القلوب» رو به طور کامل بخونه و برای این که تا لحظه ی تحویل سال این کار رو تموم کنه، از یک ساعت قبلش شروع می کرد به خوندن.
بعد از لحظه تحویل سال هم، مقیّد بود اوّلین چیزی که میل می کنه، تربت امام حسین علیه السلام باشه. آقاجونم در دو روز از سال، مقیّد بود اوّلین چیزی که می خوره تربت امام حسین علیه السلام باشه؛ یکی عید فطر که اول روز با تربت، افطار می کرد و یکی هم عید نوروز که بعد از تحویل سال، کمی از اون رو میل می کرد.»
نویسنده: بیژن شهرامی
تصویرساز: نگین حسین زاده
پی نوشت:
1. آیت الله العظمی مجتبی تهرانی(ره).
.jpg "چرا پیامبر (ص) فرموده است که سوره هود مرا پیر کرده است؟")
