رحمت بیکرانی که اهمیتش تنها در خشکسالی های ممتد قابل درک است.
حضرت امیر علیه السلام به این اثر برای گناه چنین اشاره فرموده اند:
انَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ اذا عَمِلَ قَوْمٌ بِالْمَعاصِی صَرَفَ عَنْهُمْ ما کانَ قَدَّرَ لَهُمْ مِنَ الْمَطَرِفی تِلْک السَّنَةِ الی عَیرِهِمْ وَالَی الْفَیافی وَالْبِحارِ وَالْجِبالِ.[1]
وقتی گروهی مشغول معصیت شوند، خدای عزّوجلّ بارانی که برای آن سال آنان مقدر شده به سوی دیگران و یا بیابانها و دریاها و کوه ها می فرستند.
و امام حسین علیه السلام در دعای شریف عرضه فرموده اند:
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی الذُّنُوبَ الَّتی تَحْبِسُ قَطْرَ السَّماءِ.[2]
خدایا گناهانی که قطرات باران آسمان را حبس می کنند برمن ببخشای.
پی نوشت ها:
[1] اصول کافى، ج 2، کتاب ایمان و کفر، حدیث 2416.
[2] مفاتیح الجنان، دعاى عرفه.
منبع: حوزه نت
