دولت چین بسیار تلاش کرده است تا مرزهای رسمی مذهب را تعیین کند و لذا در اتخاذ سنت‌های مذهبی، کاملا گزینشی عمل می کند. دانیل بل استاد فلسفه در دانشگاه تسینگ هوا، تلاش های انجام گرفته برای سیاست زدایی کنفوسیونیسم در کتاب های عمومی و کم اهمیت تلقی کردن ارزش های کنفوسیوسی در نقد اجتماعی یا سیاسی را به ما یادآوری می کند. آزادی مذهب تنها در میان گروه‌هایی جایز است که با سیاست‌های دولت سازگاری دارند. همچنین انتصاب رهبران مذهبی و مدیریت مراکز مذهبی معمولا در اختیار دولت باقی مانده اند. گروه‌هایی که از پذیرفتن رهبری دولت خودداری می کنند؛ مانند بودایی های تبت به رهبری دالایی لاما محکوم به سرکوب هستند. در مقایسه، هویی ها بزرگترین اقلیت مسلمان چین با تقریبا ۲۰ میلیون طرفدار تا زمانی که به حاکمیت حزب کمونیست احترام می گذارند از آزادی مذهبی برخوردارند. در واقع، زمانی که گروه‌های مذهبی تهدیدی برای رهبری سیاسی فرض شوند مورد آزار و اذیت قرار می گیرند. ظهور و افول گروه فالون گونگه این نکته را تبیین می کند.دولت چین فالون گونگ را آیینی خطرناک اعلام کرد که تهدیدی جدی برای ثبات اجتماعی است و اقتدار سیاسی را به چالش می کشد. فالون گونگ که توسط لی هونگ زی در سال ۱۹۹۲ تاسیس شد، بر اساس کی گونگ یعنی؛ نظام سنتی تمرین های تنفسی بنا شده و تا اندازه زیادی در دهه ۱۹۹۰ مورد استقبال چینی ها قرار گرفت. لی با افزودن عناصری از بوداییسم و تائویسم با روش کی گونگ، فرقه تلفیقی خودش را بداع کرده است. در ابتدا، دولت چین نگاه مثبتی به این جنبش داشت. در سال ۱۹۹۳، لی مورد استقبال سازمان های امنیتی قرار گرفت و حتی مقامات دولتی چین به نقش تمرین تنفسی فالون گونگ در سلامت چینی ها باور داشتند. در اواخر دهه ۱۹۹۰، این شرایط بسیار سریع طی یک شب تغییر کرد. در آوریل ۱۹۹۹ یک پزشک آکادمی چینی علوم، مقاله ای انتقادی درباره تمرین کی گونگ به عنوان "تهدید سلامت نوشت؛ زیرا طرفداران آن باید از معالجه متعارف برای بیماری های جدی صرف نظر کنند.»
انتقادی که موجب اعتراض اعضاء فالون گونگ شد و به دستگیری تعدادی از معترضان انجامید. آنچه بعد اتفاق افتاد، تجمع اعتراض آمیز گسترده و ساکت این اعضاء در جلوی ساختمان رهبری چین در پکن در ۲۵ آوریل سال ۱۹۹۹ بود که طی آن بیش از ده هزار طرفدار فالون گونگ خواستار شناسایی رسمی خود و آزادی دستگیر شدگان بودند. چیزی که برای رهبری چین یک هشدار تلقی می شد، نه ماهیت این درخواست بلکه اندازه و ماهیت اعتراض طرفدران این جنبش بود که در نتیجه آن فرقه ای مذهبی ناگهان به نیرویی سیاسی تبدیل شد. این رویداد بزرگترین تظاهرات مردم چین از زمان جنبش دموکراسی خواهی در سال ۱۹۸۹ بود. براساس گزارش، جیانگ زمین رئیس جمهور چین در دیدار ویژه ای با مقامات حزب کمونیست چین CCP از هریک از اعضا کمیته مرکزی حزب خواست تا بایستند و سوگند یاد کنند که ضرورت مبارزه برای ریشه کن کردن فالون گونگ ... و همچنین سرکوب نظامی تظاهرات تیان من را در ده سال پیش تایید می کنند.
بنابراین، دولت چین فالون گونگ را آیینی خطرناک اعلام کرد که تهدیدی جدی برای ثبات اجتماعی است و اقتدار سیاسی را به چالش می کشد. خبرگزاری دولتی شین هوا اعتراض پیروان فالون گونگ را محاصره محوطه ساختمان مرکزی رهبری در ۲۵ آوریل خواند... که با مختل کردن جدی امور ادارات حکومتی و کار روزمره مردم، ثبات اجتماعی را تهدید کرده و پیامدهای سیاسی منفی به دنبال داشته است. حکم دستگیری لی هونگزی بر اساس این اتهام صادر شد که وی نظم عمومی را مختل کرده است. یی شیائوون مدیر دولتی امور مذهبی، دیدگاه حکومتی را این چنین خلاصه کرد که آیین فالون گونگ مانند آیین های دیگر جهان، خطر بزرگی برای جامعه محسوب می شود. همچنین به نقل از روزنامه مردم، دولت چین، گروه فالون گونگ را به این دلیل منع کرد که این آیین از خرافات و رواج موهومات، اغفال مردم، تحریک و ایجاد بی نظمی و به خطر افتادن ثبات اجتماعی حمایت می کند.
منبع: دین و نظریه روابط بین الملل، جک اسنایدر، ترجمه سیدعبدالعلی قوام، رحمت حاجی مینه، چاپ اول، نشر علم تهران ۱۳۹۳
