روزگار سیاهی بود. ظلم و ستم رژیم شاه تمامی نداشت. مردم حتی نمی‌توانستند در سوگ سرور و سالارشان امام حسین علیه‌السلام سوگواری کنند. رژیم ستمگر شاهنشاهی مردم سوگوار را هم به خاک و خون می‌کشید. امام خودش را مسئول می‌دانست و نمی‌توانست در مقابل وقایع روز بی‌تفاوت بماند. نمی‌توانست یکجا ساکت بنشیند. درهمان روزهای محرم آن سال، روز سیزدهم خرداد سال 42 به مناسبت عاشورای حسینی در مدرسه‌ی فیضیه‌ی قم، سخنرانی کوبنده‌ای درباره‌ی رژیم شاهنشاهی کرد و پرده‌های تاریک جنایات رژیم و اربابان آمریکایی و اسرائیلی شان را کنار زد.
