نمره های استاندارد Standard Scores
نمره های استاندارد (که گاهی به صورت اختیاری SS عنوان می شود) بر مبنای نظامی است که در آن نمره متوسط ۱۰۰ می باشد. هر نمره واقع شده در ۱۵ نقطه در هر طرف از (۱۱۵ - ۸۵) به عنوان بالاتر و پایین تر از متوسط در نظر گرفته می شود. نمره های پایین تر از ۸۵ زیر متوسط، نمره های بالاتر از ۱۱۵، فراتر از متوسط در نظر گرفته می شود. آزمونهای هوشبهر نوعا با استفاده از نمره های استاندارد گزارش می شوند، اما گاهی اوقات آزمونهای زبانی و شنیداری نیز از این نظام نمره های استاندارد، استفاده می کنند.انحراف استاندارد Standard Deviation (SD)
هر آزمونی برای خودش مقیاسی تعیین می کند که انحراف استاندارد را تشکیل می دهد. متخصصی که آزمون را اجرا می کند، اطلاعاتی را در دفترچه ضمیمه آزمون دارد. انحراف استاندارد، میزان فاصله نمره کودک از متوسط را اندازه می گیرد (متوسط گاهی با عنوان میانگین" شناخته می شود). یک انحراف استاندارد زیر میانگین، به صورت SD که همان زیر متوسط است، نشان داده می شود. اما این لزوما بدین معنا نیست که کودک آن قدر زیر متوسط است که به برنامه درمانی نیازمند باشد. همچنین، هر انحراف استاندارد بالاتر از میانگین به عنوان عملکرد بالای متوسط در نظر گرفته می شود. به عنوان مثال، یک انحراف استاندارد بالاتر از میانگین به صورت SD + نوشته می شود. بسیاری از متخصصان دو انحراف استاندارد یا بیشتر از آن، زیر متوسط را به عنوان ملاک نیازمندی برای خدمات ترمیمی استفاده می کنند. این موضوع به صورت (2SD-) نشان داده می شود.نمره‌های نه بخشی Stanines
نمره های نه بخشی بر پایه سیستم از یک تا ۹ استوارند که در این نظام ۵ به عنوان متوسط در نظر گرفته می شود. در درجه بندی نمره های نه بخشی، ۱ تا ۲ به عملکرد زیر متوسط دلالت دارد. در نمره های نه بخشی، نمره ۸ و ۹ به عملکرد بالاتر از متوسط اشاره دارد. چنانچه سیستم نمره های نه بخشی را به ۱۰ تایی تبدیل کنید، چیزی شبیه یک سیستم صد کی خواهید داشت.پس از ارزیابی چه رخ می دهد؟
در صورت ارزیابی شدن کودک شما توسط مدارس عمومی ایالت متحده، در دومین جلسه معمولا در مورد نتایج ارزشیابی و توصیه های لازم بحث می شود. مدیر مدرسه و نیز معلم یا متخصصی که با کودک شما کار می کنند، باید در این جلسه حاضر باشند.طرح آموزش انفرادی شده و طرح خدمات انفرادی شده خانواده
طرحی که «طرح آموزش انفرادی شده» نامیده می شود، توسط گروهی در جلسه پس از ارزیابی گسترش می یابد. طرح آموزش انفرادی شده، یک سند تعهد قانونی است؛ بدین معنا که سیستم مدرسه ای باید برنامه ای را که به آن متعهد شده است، فراهم کند. یکی از اعضای این گروه برنامه ریزی، والدین هستند. آنها حق دارند اظهارنظر کنند که فرزندشان به چه میزان و در چه محلی خدمات را دریافت کند و چه چیزی بیاموزد. این برنامه برای کودک ۳ ساله یا خردسال تر، «طرح دریافت خدمات انفرادی شده خانوادگی»؟ نامیده می شود. شما به عنوان والدین کودک، حقوق بسیاری دارید و به واسطه این حقوق مسؤولیت نهایی هم با شماست. چنانچه برای آغاز درمان به شکل مشخص شده اجازه نامه کتبی ندهید، طرح آموزش انفرادی شده یا طرح خدمات انفرادی خانوادگی، آغاز نخواهد شد.علم کلاس یا دیگر متخصصان یادگیری، درسهایی را می گذرانند که به آنها بهتر کمک می کند تا در مهارتهای شنیداری و گفتاری دانش آموزانشان، تحول ایجاد کنند.پرسشهایی که در ذیل می آید، همان پرسشهایی است که باید در جلسه گروه مدرسه مشخص گردد. چنانچه این پرسشها در جلسه مطرح نشود، باید آنها را مورد سؤال قرار دهید.• این نقایص زبانی و گفتاری ممکن است چگونگی عملکرد تحصیلی کودک را تحت تأثیر قرار دهد؟
• برای به حداقل رساندن اثرات این نقایص، چه اصلاحاتی باید در کلاس صورت پذیرد؟
• آیا کودک به تمهیدات کمک شنیداری نیاز ندارد؟
• مناسب ترین محیط آموزشی برای کودکم کدام است؟
• مهارتهای اجتماعی کودکم را چگونه می توان در کلاس تقویت نمود؟
• چگونه می توانم این مهارتها را در خانه پرورش دهم؟
• این نقایص گفتار و زبان و شنیدار، از نظر اجتماعی و هیجانی چگونه فرزندم را متأثر می سازد؟
نگریستن از یک منظر وسیع تر، نشان می دهد هر برنامه آموزشی باید بر نیازهای انفرادی کودک شما منطبق و هماهنگ باشد. کودکتان باید برای مواجهه با هدفهای آموزشی جدید اما قابل دسترس، دچار چالش شود. براساس قوانین ایالت متحده، طرح آموزش انفرادی شده و طرح خدمات انفرادی شده خانوادگی باید شامل اطلاعات ذیل باشد:
• توصیفی از سطح عملکرد و تشخیص فعلی کودکتان.
• هدفهای برنامه درمانی
• اینکه اغلب درمان چگونه صورت می پذیرد.
• اینکه چه متخصصانی این برنامه را انجام میدهند.
• برای درمان چه مکانی فراهم شده (معمولا کلاس عادی اتاق منبع یا اتاق درمان).
• اینکه درمان انفرادی یا گروهی است.
• چه تجهیزات و روشهایی به کار گرفته خواهد شد؟
• ملاک به پایان رسیدن برنامه چیست.
در کانادا، هر ایالتی جهت تخصیص خدمات آموزشی و درمانی گفتار - زبان، کاملا مستقل عمل می کند. برخلاف ایالت متحده، در کانادا قوانین ملی دال بر چگونگی اجرای خدمات وجود ندارد، هر چند هیأت مدیره مدارس محلی، ملزم به فراهم ساختن برنامه مناسبی برای کودکان استثنایی است. گفتار و زبان، به عنوان حیطه های استثنایی ارتباطات در نظر گرفته می شوند. مدرسه، گزارش یا برنامه گفتار درمانی را برای کودکان آماده می کند. استاندارد ملی در مورد چگونگی فراهم نمودن این گزارش وجود ندارد. تا زمانی که آسیب شناسی گفتار و زبان در زمره خدمات بهداشتی در نظر گرفته شود، مدرسه مختار است چنین برنامه ای را برای دانش آموزان تدارک ببیند یا تدارک نبیند. برخلاف مدارس ایالت متحده، مدارس کانادا به استفاده از آسیب شناسان گفتار - زبان در ستاد اداری قابل دسترس ملزم نمی باشند و در عمل نیز بسیاری از آنها به این کار مبادرت می کنند. معلم کلاس یا دیگر متخصصان یادگیری، درسهایی را می گذرانند که به آنها بهتر کمک می کند تا در مهارتهای شنیداری و گفتاری دانش آموزانشان، تحول ایجاد کنند. برخی ایالتها پشتوانهای مالی را برای هیئت مدیره مدارس منطقه ای فراهم می آورند تا برخی از متخصصان نظیر آسیب شناسان گفتار - زبان یا روانشناس را تأمین کنند. چنانچه موافق این توصیه ها نباشید، می توانید همانند ایالت متحده، همان برنامه ای را که در این گزارش پیشنهاد شده است، اجرا کنید.
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390
