بنابراین انسانی که می خواهد در راستای فلسفه وجودی خود حرکت کند، باید همه اوقات خود به عبادت خدا مشغول باشد. البته بندگی و عبادت لزوماً به معنای عبادت های مرسوم و شناخته شده فقهی نیست. انسان حتی می تواند خوردن و خوابیدن و تفریحات خود را عبادت الهی بداند. مشروط به آنکه به انگیزه الهی و در راستای وصول به مقام قرب انجام گیرند. در عین حال، انجام عبادت های ویژه، مثل نمازهای مستحبی، خواندن اذکار و دعاهای ویژه، روزه گرفتن مستحبی، تمرکز و توجه بیشتر به آیات قرآنی و امثال آن، می تواند یکی از شایسته ترین کارها در اوقات فراغت باشد.
امام علی (علیه السلام) در دعایی از خدای متعال چنین می خواهد:
اللهم فَرِّغْنِی لِمَا خَلَقْتَنِی لَهُ؛[2]
خداوندا! برای دستیابی به آنچه که مرا برایش آفریده ای فراغتی به من عطا کن.
پی نوشت ها:
[1] . سوره ذاریات، آیه 56.
[2] . شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج 20، ص 348، شماره 989.
منبع: حوزه نت
