ورود به بهشت
رسول خدا (ص) فرمود:مَنْ أَکلَ طَیباً وَ عَمِلَ فِی سُنَّةٍ وَ آمَنَ النَّاسَ بَوَائِقَهُ دَخَلَ الْجَنَّة[1]؛
هر که لقمه حلال بخورد، و عمل به سنّت کند و مردم از آزار او در امان باشند، وارد بهشت می شود.
در مقام جهادگران
در بینش توحیدی اسلام، تهیه لقمه حلال یک ارزش محسوب می شود و تلاش بیشتر در این زمینه، سعادت و رستگاری افراد را در دنیا و آخرت فراهم می نماید و آنان را تا درجه جهادگران در راه خداوند بالا می برد.رسول اکرم (ص) می فرماید:
الْکادُّ عَلَی عِیالِهِ کالْمُجَاهِدِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ[2]؛
کسی که برای تامین لقمه حلال برای خانواده اش تلاش می کند، همانند مجاهد در راه خداست.
استغفار فرشتگان
رسول خدا (ص) فرمود:مَنْ أَکلَ الْحَلَالَ قَامَ عَلَی رَأْسِه مَلَک یسْتَغْفِرُ لَهُ حَتَّی یفْرُغَ مِنْ أَکلِهِ[3]؛
هر که لقمه حلال بخورد فرشته ای بر بالای سرش ایستاده و برایش آمرزش خواهد تا از خوردن آن لقمه حلال فارغ شود.
استجابت دعا
رسول خدا (ص) در سخنی راهگشا می فرماید:مَنْ أَحَبَّ أَنْ یسْتَجَابَ دُعَاؤُهُ فَلْیطَیبْ مَطْعَمَهُ وَ کسْبَهُ؛
کسی که دوست دارد دعایش مستجاب شود، خوراک و کسبش را پاک و حلال گرداند.
امام صادق (ع) نیز فرمود:
مَنْ سَرَّهُ أَنْ یسْتَجَابَ دُعَاؤُهُ فَلْیطَیبْ مَکسَبَهُ؛
کسی که از مستجاب شدن دعایش مسرور می شود، کار و کسبش را پاک نماید.
نورانیت دل
امام علی (ع) می فرماید:ضیاءُ القلبِ مِن اکلِ الحَلالِ[4]؛
لقمه حلال دل را روشنی می بخشد.
گر تو روشندلی حرام مخور
باشد از خوردن حرام، وبال
دائما لقمه حلال طلب
هست روشندلی ز اکل حلال
باشد از خوردن حرام، وبال
دائما لقمه حلال طلب
هست روشندلی ز اکل حلال
طبق این سخن لقمه حلال موجب می شود که نور ایمان، دل انسان مسلمان را منور کند و چنان عظمت روحی یابد که نه تنها خود را از ارتکاب خطاها مصون بدارد، حتی دیگران را نیز از گناه باز دارد.
حضرت آیة اللّه سید ابوالقاسم کوکبی تبریزی (ره) در خاطرات خود می گوید: والد محترم عالم محل بود در بیشتر مجالس و مهمانیهای محل، ایشان را دعوت می کردند و مهمانیها بدون ایشان لطفی نداشت. ایشان هم معمولًا درمهمانیها دعوت مردم را اجابت کرده و حضور داشتند ولی از نان و غذای صاحب منزل میل نمی نمودند و موقع رفتن به مهمانی از نان منزل، یک عدد نان لواش که از مزرعه خودمان تهیه شد بود با مقداری پنیر که آنهم از حیوانات خودمان بدست آمده بود به دستمال خود می بست و با خود می برد، وقتی که سفره پهن می شد و مهمانان مشغول صرف غذا می شدند والد محترم دستمال خودش را باز می کرد و از نان و پنیر خودش میل می نمود و من با خود می گفتم: این کار یعنی چه؟ چرا ایشان از غذاهایی که برای مهمانان تهیه شده استفاده نمی کند؟
تا اینکه در یکی از سفرهای زیارتی که از مشهد مقدّس برمی گشتیم به نزدیکیهای شهر میانه رسیدیم. والد ما به راننده فرمود: نماز بخوانیم! راننده گفت: جلوتر... رفتیم تا اینکه به نهر آبی رسیدیم که از کنار جادّه می گذشت. پدرم وقتی آب را مشاهده کرد و محل را برای وضو گرفتن و ادای نماز مناسب دیدد باز هم به راننده فرمود: نگهدار. نماز بخوانیم! امّا جواب راننده تکرار جواب اوّل بود.
پدرم احساس نمود که مسیر آب از کنار جادّه بطرف جنوب منحرف می شود و ما از آب فاصله می گیریم بطوری که اگر جلوتر برویم دسترسی به آب نخواهیم داشت. به همین خاطر از روی صندلی اتوبوس حرکت کرد و با قاطعیت تمام به راننده گفت: سنه دییرم ساخلا آخی!: به تو می گویم نگهدار نماز بخوانیم! تا این حرف از دهان آقا بیرون آمد هر چهار چرخ اتوبوس پشت سر هم پنچر شدند تا آنجا که نزدیک بود اتوبوس واژگون شود. فریاد یا اللّه و یا امام زمان (ع) از مسافرها بلند شد. گرد و خاک فضا را پر کرد. بالاخره اتوبوس از حرکت باز ایستاد. راننده به التماس و عذرخواهی افتاده و گفت: آقا بخدا من تقصیری ندارم. این شخصی که در کنار من نشسته بود به من می گفت: برو! گوش به حرف او نده! بالاخره پائین آمدیم، آنها که نمازخوان بودند وضو گرفتند و نماز خواندند و آقا هم وضو گرفت و نماز خواند و نشست و در این فاصله راننده و شاگردش مشغول اصلاح چرخهای اتوبوس شدند. من در اینجا فهمیدم که چرا مرحوم پدرم از غذاهای مهمانیها اجتناب می کرده که اکتفا کردن به یک لقمه نان و پنیری که راه بدست آمدن آن... بطور مشخّص حلال است، یعنی چه. واینکه در احادیث امامان معصوم (ع) تاءکید فراوان بر عفّت بطن و شکم شده چه نتایج گرانقدری دارد.[5]...
دوری از غضب خداوند
از منظر پیشوای ششم (ع) افراد سست عنصر و بی کار و بی تفاوت،- که در پی کسب لقمه حلال و پاک نباشند- مورد خشم و غضب الهی هستند؛ چنان که می فرماید:إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یبْغِضُ کثْرَةَ النَّوْمِ وَ کثْرَةَ الْفَرَاغِ؛[6]
خداوند متعال زیاد خوابیدن و بیکار بودن را دشمن می دارد.
پی نوشت ها:
[1] مجموعه ورام، ج 1، ص 8.
[2] بحارالأنوار، ج 100، ص 13.
[3] همان، ص 12.
[4] الحکم الزاهرة، ص 482.
[5] زندگینامه حضرت آیت اللّه کوکبى تبریزى: ص 64، نشر دفتر معظم. قم. 1383 ش.
[6] الکافى، ج 5، ص 84، باب کراهیة النوم و الفراغ.
منبع: حوزه نت
