یهودیت

یهودیت در دنیای قبل از اسلام خود را ملت برتر می‌دانست و سیادت و تقدم بر سایر اقوام را حق مسلم خود می‌پنداشت، خود را اهل کتاب و سایر اقوام آن روز را امی، بی سواد و وحشی می‌نامید و به دنیای آن روز فخر می‌فروخت.

کتاب مقدس یهودیت

منظور از «کتاب مقدس» یهودیت عهد عتیق (تورات) و عهد جدید (انجیل) است. تعداد نویسندگان کتاب مقدس یهودیت به چهل تن مى‌رسد و تدوین آن 1600 سال طول کشیده است. کتاب مقدس یهودیت داراى 66 سفر است که در عهدین تقسیم شده است.

عهد عتیق

عهد عتیق، در بین یهودیان به تورات معروف است. تورات واژه‌اى عبرى به معناى قانون است. همچنین گفته مى‌شود واژه «تورات» برگرفته از «ثورات» یا دوره‌هاى تاریخى ملازم با زندگى بنى‌اسرائیل در گذشته است.

تورات داراى 39 سفر است که به سه بخش تقسیم مى‌شود:

قانون: این بخش، اسفار پنج‌گانه موسى‌ (ع) را در بر مى‌گیرد که عبارتند از: سفر پیدایش، خروج، لاویان، اعداد، و تثنیه. این بخش در سال 1500 قبل از میلاد نوشته شده است.

انبیاء: شامل سفر یوشع بن نون، داوران، کتاب اول سموئیل، کتاب دوم سموئیل، کتاب اول پادشاهان، کتاب دوم پادشاهان و انبیاء (اشعیاء، ارمیاء، حزقیال و پیامبران دوازده‌گانه) مى‌باشد.

مکتوبات: عبارتند از: مزامیر، امثال، ایوب، غزل سلیمان، جامعه راعوث، مراثى، استر، و باقى اسفار.

شایان ذکر است که «ملاکى» جزو آخرین نویسندگان عهد عتیق است و آخرین سفر عهد عتیق را به خود اختصاص داده که «سفر ملاکى» نامیده مى‌شود. این امر مربوط به حدود سال 400 قبل از میلاد مى‌باشد، ولى براى اولین بار در سال 1494 میلادی در میلان به چاپ رسیده است.

ترجمه هاى کتاب مقدس یهودیت

اساساً زبان اصلى تورات، عبرى و زبان اصلى عهد جدید، یونانى بوده است. کتاب مقدس یهودیت به تعداد زیادى از زبان‌هاى جدید و قدیم دنیا ترجمه شده است عبارتند از: ترجمه سبعینیه (ترجمه هفتادى)، سریانى، مصری، قبطى، لاتینى، عربى قدیم و عربى جدید.

خاندان و تبارنامه یهودیت

یهودیت نسب خود را به جد بزرگشان، سام بن نوح مى‌رسانند. به همین دلیل، به خود لقب «سامى» مى‌دهند.

آنان همچنین به «عبرانیان» معروف هستند، یا به دلیل انتساب‌شان به یکى از اجداد ابراهیم، عابر، یا به دلیل این‌که آنان از رود اردن یا از اور کلدانیان در عبور نموده‌اند. آنان همچنین ملقب به نام جدشان، یعقوب، هستند که خداوند به او عنایت کرده، او را «اسرائیل» نامید و بر همین اساس، بر نوادگان وى «اسرائیلى» گفته مى‌شود. نیز به دلیل انتساب‌شان به یهودا، یکى از اسباط دوازده‌گانه یهود، به «یهود» متصف هست هرچند این نام بر پرشمارترین طایفه یعقوب اطلاق شده است.

زمانى که ابراهیم‌ (ع) وارد فلسطین شد، همسرش ساره، اسحاق و همسر و کنیز مصرى‌اش، هاجر، اسماعیل را به دنیا آورد که اصل و تبار عرب‌ها و ملت‌هاى دیگر به او برمى‌گردد. یعقوب، از فرزندان و یوسف از نوادگان اسحاق هستند که یوسف به اسماعیلیان فروخته شد و از او نسل با عظمتى پا به عرصه وجود گذاشت که حضرت موسى ‌(ع) نیز از آن جمله است. وى به همراه قوم خود، فرزندان یوسف، به دلیل ترس از حمله فرعون، از مصر فرار کرد و به سوى فلسطین بازگشت. دیگر فرزندان یعقوب نیز عبارتند از: راوبین، شمعون، جاد، یهودا، سّاکار، زبولون، یوسف، منسّى، بنیامین، اشیر، دان و نفتالى، که طایفه بنى‌اسرائیل را تشکیل مى‌دهند. یهودیان از زمان پیدایش یهودیت تاکنون، خود را به یکى از این اسباط منتسب مى‌دانند.

پراکندگى جغرافیایى اسباط یهودیت

زمانى که یهودیان به رهبرى یوشع بن نون وارد فلسطین شدند، پس از سرشمارى، سرزمین فلسطین و اطراف آن، بین آنان تقسیم شد.

راوبین و جاد و نیم سبط منسّى بخش واقع در شرق اردن را، که از جنوب بحر المیّت تا شمال جبل الشیخ گسترش و امتداد یافته است، تصاحب کردند.

سبط یهودا نیز در بخش جنوبى، که طول آن از بئر السبع تا شهر قدس و عرض آن از دریاى مدیترانه تا بحرالمیّت کشیده شده بود، ساکن شدند.

سبط شمعون بین فرزندان سبط یهودا پراکنده شد. در شمال سبط یهودا سبط بنیامین بود.

در شمال سبط بنیامین، سبط یوسف بود که اکنون به «جبل نابلس» در وسط فلسطین معروف است.

شمال سبط یوسف، نیم سبط منسّى و یسّاکار در سرزمینى که اکنون به «مرج بن عامر» و سرزمین «باشان» معروف است، ساکن شدند. این مکان عبارت است از: سرزمین حوران، جولان و لجاه. در شمال یسّاکار، اشیر ساکن شد که تا امروز به «سرزمین بشارت» معروف است. در شرق سبط اشیر، سبط نفتالى مسکن گزید و امروزه سرزمین او به «صفد» و «مرجعیون» معروف است. هنگامى که سبط زبولون، بین اشیر و یسّاکار، یعنى در شهر ناصره امروزى مسکن گرفتند، سبط جاد، در یافا و اطراف آن و نیز در دشت حوله ساکن شدند.

اعیاد یهودیت

یهود غالباً در اعیاد، گاو، گوسفند، بز، کبوتر و فاخته ذبح مى‌کنند. این کار به عنوان کفاره گناهان مردم صورت مى‌گیرد. پیش از ذبح، خاخام لغزش‌ها و گناهان مردم را بازگو مى‌کند، سپس قربانى، ذبح و سوزانده مى‌شود تا خداوند بوى آن را استشمام کند و روح و خاطرند گردد و از گناهان قوم خود درگذرد.

اعیاد یهودیت عبارتند از

روز شنبه: چون خداوند در شش روز دنیا را آفرید و در روز هفتم به استراحت پرداخت و به دلیل آن‌که یهود برگزیده خداست، بنابراین، استراحت آنان به دلیل استراحت خداوند است. عید روز شنبه، داراى مراسم و مناسک خاصى است که خداوند پاى‌بندى به آن‌ها را خواستار شد نسبت به حفظ این روز تأکید نموده است.

عید فصح یا روز خروج: این عید، اولین عید سالانه یهود است. در این روز، یهود روزگار بردگى خود در برابر مصریان و رنج و عذاب آن دوران را یادآورى مى‌کند و براى فراموش نکردن آن دوره، خداوند به آنان امر کرد تا همانند روزهاى خروج از مصر، نان فطیر بخورند.

عید هفته‌ها: این جشن، پنجاه روز بعد از دومین روز عید فصح برگزار مى‌شود. یکى از آداب آن این است که باید این مراسم در سرزمین یهود برگزار شود؛ جایى که منظور یهود از آن، «فلسطین» امروزى است.

روز کیپور: در این عید، به دلیل یادبود نزول رحمت خداوند بر آنان، به مدت هفت روز در صحرا ساکن مى‌شوند.

روز کفاره: این عید، روز دهم اکتبر است و یهودیت براى کفاره گناهان خود، در این روز قربانى مى‌کنند.

یهودیت اعیاد دیگرى نیز دارد؛ از جمله مى‌توان «سبْت زمین»، «سال یوبیل» و اول هر ماه را نام برد.

فرقه‌هاى یهودیت

فرقه‌گرایى یهودیت ناشى از ثبات و آرامش یهود در قبل و بعد از میلاد و نیز سرگرم شدن آنان به خود و نزاع بر سر پست‌هاى دینى است. در نتیجه این امر، دو مکتب پدید آمدند: یکى در بابل که «مکتب شرقى» و دیگرى در طبریه که «مکتب غربى» نام گرفت. پیدایش این دو مکتب، نقش زیادى در انقسام یهود به فرقه‌هاى مختلف با ویژگى‌ها و مشخصات و عقاید خاص داشت. این فرقه‌ ها از لحاظ ظاهر، به چهار و از لحاظ محتوا، به پنج گروه تقسیم مى‌شوند:

الف) فرقه های یهودیت از لحاظ ظاهر: محافظه‌کاران یا بنیادگرایان، ظاهرگرایان، مماشات‌کنندگان و استقلال‌طلبان

ب. فرقه‌هاى پنج‌گانه مشهور یهودیت از لحاظ محتوا: فریسیان یا عزلت‌طلبان، سامریان، افراطیان یا جلیلیان، صدوقیان و اسنیان

منبع: سایت ستاره