یک کودک ممکن است نسبت به صدا حساسیت داشته باشد (هنگامی که قهوه را آسیاب می کنید، گریه کند) تا حدی که، کمی احساس درد کند. در هر دو حالت بالا، مشخص است کودک چیزهایی را که در محیط است، در یک روش معینی که دیگران ادراک می کنند، ادراک نمی کند. کودکان مبتلا به اوتیسم/ ممکن است:
• و در زمانهای مشخصی «ناشنوا» بشوند و نسبت به صداها یا صحبت کردن ها بدون پاسخ بمانند، و در زمانهای دیگر، حساسیت بالایی را نشان دهند و دچار اغتشاش و سردرد بشوند. واکنش آنها به صداهایی نظیر مخلوط کن، ماشین چمن زنی، و سایر موارد، به نظر میرسد راحت نیست و دستهایشان را بر روی گوشهایشان می گذارند و گریه می کنند و فریاد می زنند.
• فقط مقدار کمی غذا می خورند، که معمولا مزه می کنند شیرین باشد و بافت ملایمتری داشته باشد. حساسیت زیادی به بوهای قوی یا هر چیز بودار مشابه، حتی مواردی از قبیل قوطی های خالی کنسرو، فنجانهای پلاستیکی، یا پوشیدنیها نشان می دهند.
• ممکن است در مورد لباسی که می پوشند خیلی احساس ناراحتی کنند، فقط آستین کوتاه یا آستین بلند را ترجیح دهند، حتی در هنگامی که درجه حرارت هوا نوع دیگری را ایجاب می کند. لباس مورد علاقه شان را بارها می پوشند. اغلب آنها در خصوص برچسبهای لباسشان احساس ناراحتی می کنند.کودکان مبتلا به اوتیسم / PDD ممکن است شرایط زیر را داشته باشند:
• معمولا به حروف علاقه ای غیر معمول نشان می دهند، حتی در طفولیت؛ برای مثال، ۱۸ تا ۲۴ ماهگی. به اسباب بازیهای ساختنی و پازلها بسیار علاقه دارند.
• برای پیدا کردن اشیا، حافظه خوبی دارند یا مکانهایی را که قبلا دیده اند، به خاطر می آورند. مواردی را که اتفاق افتاده یا عادتها را، به خاطر می آورند. برای تماشای تلویزیون، بازی کردن با یک بازی رایانه ای، یا سایر مواردی که به خود سرگرمی و فعالیت مستقل منجر می شود، یک دامنه توجه بسیار خوبی دارند.
• ممکن است در ترسیم کردن / نقاشی کردن، خیلی خوب عمل کنند (معمولا پس از ۵ یا ۶ سالگی).
نشانه‌های این اختلالها در طی اولین سه سال زندگی بروز می یابد، اگرچه بیشتر در ۲ تا 2.5 سالگی مشخص می شود. کودکان مبتلا به نشانه های مشخص تر، یا تعدادی نشانه های بزرگتر، مشخص مبتلا به اوتیسم یا اوتیسم نوزادی شناخته می شوند. در بعضی موارد، به طور غیررسمی در «متن کتاب» یا به طور کلاسیک اوتیسم اطلاق می شود.
کودکان مبتلا به PDD - NOS (اختلالهای فراگیر تحولی، به گونه دیگر تصریح نشده است) بعضی ویژگیهای اوتیستیک را دارند، نه خیلی زیاد و نه به شدت کودکان مبتلا به اوتیسم کلاسیک. PDD - NOS اساسا شامل هیچ یک از موارد بالا نمی شود، اما این کودکان تا حدی بعضی رفتار زبان، حس و رفتار اجتماعی غیر معمول را نشان میدهند که از جهات دیگر نمی توانند به عنوان ناتواناییهای یادگیری یا اختلال زبانی، تعریف شوند.
علاوه بر نشانه هایی که در زیر مطرح شده است، کودکان مبتلا به سندروم آسپرگر معمولا یک علاقه موضوعی مناسب دارند (از قبیل نقشه ها یا آدرسها) که حیطه های بازیها و گفتگوهایش را مشخص می کند، حتی وقتی مناسب نباشد (کودک مبتلا به سندرم آسپرگر، در ۸ سالگی ممکن است آدرس منشی را سؤال کند و به احتمال زیاد حتی ماهها بعد آن را به خاطر آورد). آنها ممکن است برای یادآوری واقعیتها و اطلاعات، استثنائا یک حافظه خوب داشته باشند.
سندروم رت مشخصا ویژه دختران است. آن عمومیت ندارد و به وسیله واپس روی مهارتها پس از ۱ یا ۲ سالگی، مشخص می شود. یک نشانه کلیدی، فقدان مهارتهای دستی است، که کودکان مبتلا اغلب در شستن دستها یا انجام حرکت اجباری، خود را ملزم می دانند.
اختلال فروپاشی دوران اولیه کودکی کاملا نادر است، که در شکل واپس روی بیشتر مهارتهای قبلا تحول یافته، بروز می یابد. این کودک اغلب در بیشتر حیطه ها اختلال شدید دارد، که علت آن مشخص نیست. در اینجا سطوح متفاوتی از قابلیتها و انتظارها برای یک کودک مبتلا به ASD / PDD اختلال طیف اوتیسم مطرح است. اجرای آزمون رسمی مشکل است. این کودکان برای بروز دادن» علایق خود بخصوص برای دیگران بویژه برای غریبه ها، بسیار بی میل هستند. کودکان مبتلا از نوع خفیف تر، در ارزیابی های هوشی نمره هایی در حد طبیعی یا بالاتر از طبیعی دارند. ما می دانیم مغز آنها تحت تأثیر قرار گرفته است، اما اینکه به چه میزانی و به چه شیوهای آسیب دیده، سخت است که کمیت آن با عدد مشخص شود و از کودکی به کودک دیگر متفاوت به نظر می رسد.
شرایطی که با بالاترین سطح طیف اوتیسم مرتبط است PDD - NOS (اختلالهای فراگیر تحولی که به گونه دیگری تصریح نشده است)، سندروم آسپرگر، (کنشگری سطح بالای اوتیسم )، اختلالهای زبانی معنایی - عملی، اختلال یادگیری غیر کلامی، پرخوانی خواندن زودرس) هستند. اینها با اختلالهایی کمتر یا نشانه هایی با شدت کمتر نسبت به اوتیسم کلاسیک، مرتبط می شوند. بنابراین، ممکن است در کودکی از لحاظ کلامی تا سن مدرسه یا سن بلوغ، تشخیص داده نشوند. بعضی متخصصان به مقداری نبوغ علمیه برای آنهایی معتقدند که در گذشته به عنوان شخصیتهای ضد اجتماعی یا غیرعادی، مورد توجه قرار می گرفتند که در واقع یک شکل خفیف از اوتیسم یا PDD را دارند. گاهی اوقات کودکان مبتلا به این اختلالهای با بعضی انواع دیگر از ASD / PDD یک ارتباط نزدیک دارند. در موارد دیگر، ممکن است از آغاز به عنوان «اوتیستیک» تشخیص داده شوند، اما چنین است که نشانه هایشان شدت کمتری دارد و بهبود می یابد. از آنجا که بسیاری از معیارهای تشخیصی و بحثهای درمانی برای این اشکال خفیف تر، فقط در منابع تخصصی یکپارچه سازی در دهه ۱۹۹۰ مشخص گردید، متخصصان اغلب این علایم را متوجه نمی شوند یا آنها را اشتباهی تشخیص می دهند، زیرا به کار بردن هر یک از این برچسبهای PDD خفیف تر، مستلزم دقتهای متفاوتی است. اگر متخصصی برای اینکه چگونه این اختلالها را تشخیص دهد تربیت نشده باشد، آن کودک ممکن است به عنوان کسی که مشکلات هیجانی دارد یا ناتوانی یادگیری عمومی تر دارد، تشخیص داده شود. از آنجا که درمان PDD از درمانی که برای مشکلات هیجانی یا ناتواناییهای یادگیری به کار می رود متفاوت است، رسیدن به تشخیصهای دقیق، مهم است.
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390
