مَنْ رَضِی عَنْ نَفْسِهِ کثُرَ السَّاخِطُ عَلَیهِ. [1]
کسی که خود پسند باشد، دشمنانش زیاد می شوند.
از قدیم گفته اند: کس نگوید که دوغ من ترش است
این دوغ، کنایه از هر چیزی است که به نوعی ملک انسان و وابسته به او به شمار می آید و ترش بودن، کنایه از عیب داشتن و اقرار به آن است.
افرادِ از خود راضی، حاضر نیستند نقص و عیبی را در خویش بپذیرند و خود را منزه و پاک و پیراسته از هر عیبی می دانند. آیا این گونه افراد، می توانند به محبوبیت برسند؟ هرگز!
کسی که چهره و صدا و خط خویش را زیباترین و بهترین می پندارد،
کسی که خود را بیش از دیگران لایق احترام و توجه می داند،
کسی که از این و آن عیبجویی می کند، ولی تحمل یک انتقاد را ندارد،
کسی که چشم به خیر و احسان این و آن دوخته، اما خیرش به کسی نمی رسد،
کسی که خود را بهترین، خالص ترین، بی ریاترین و داناترین افراد به حساب می آورد،
و. . . بسیاری از اینگونه کسان، گرفتار همان خودپسندی و از خود راضی بودن اند. پیامد طبیعی و قهری چنین خصلتی، گرفتار شدن در دام انزوا و افتادن به دامن تنهایی و بالاتر از آن منفور شدن و از چشم ها افتادن است.
از خود راضیان، هاله ای از ناخرسندی در پیرامون خویش به وجود می آورند. حرمت نهادن به دیگران، عزت می آورد.
پی نوشت ها:
[1] غررالحکم ج5 ص306
منبع: حوزه نت
.jpg "ارواح آدمیان در عالم برزخ چند گروهند؟")
