قرآن یکی از صفات مؤمنان را امانت داری می داند و می فرماید:
وَ الَّذِینَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ[1]
آنان که امانت ها و پیمان خود را رعایت می نمایند.
این حقیقت به صورت خاصی در سرگذشت حضرت موسی و شعیب علیهما السلام در قرآن مطرح شده است. هنگامی که حضرت موسی علیه السلام به دنبال مبارزه ای سخت با طاغوتیان زمانش، ناچار به ترک مصر شد و به سرزمین مدین در شام هجرت کرد، دست تقدیر او را با خانواده شعیب پیامبر- پیر مدین- آشنا ساخت. یکی از دختران شعیب به پدرش پیشنهاد کرد که موسی را برای چوپانی گوسفندان و اداره امور اقتصادی خانواده برگزیند. او که پرورش یافته خاندان وحی بود در پیشنهاد خود روی دو اصل قدرت و امانت تکیه کرد که قرآن آن را با لحن موافق بازگو کرده است:
یا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَیرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِی الْأَمِینُ[2]
ای پدرم! او را استخدام کن، چرا که بهترین کسی است که استخدام می کنی، هم نیرومند و هم در خور اعتماد است.
بدون شک قدرت در اینجا تنها به معنای نیروی جسمانی و زور بازو نیست، بلکه هرگونه توانایی در مدیریت را به تناسب کار، شامل می شود و امانت نیز منحصر به امین بودن در حفظ اموال نیست و هر پست و مقامی نیز مصداقی از مفهوم وسیع امانت محسوب می گردد. مثلًا اسرار هر تشکیلاتی، امانت آن تشکیلات است که باید در حفظ آن کوشید.
امام علی علیه السلام فرمودند:
کسی که امانت دار نیست، دین ندارد.[3]
امام علی علیه السلام در نامه ای به یکی از فرماندارانش از مسئولیت و مقام، تعبیر به امانت نموده و می فرمایند:
پُست و مقامی که به دست تو افتاده، شکاری در چنگال تو نیست بلکه امانتی است که بر گردنت سنگینی می کند.[4]
پی نوشت ها:
[1] مؤمنون/ 8
[2] قصص/ 26
[3] غررالحکم، ح 1108
[4] نهجالبلاغه، نامه 53
منبع: حوزه نت
.jpg "معرفی خوشنویسان معروف قرآن کریم")
