نگاهی به زندگی فیض کاشانی

به هر گلی اگرم ناله و نوائی هست
به جان تو اگرم جز تومدعائی هست

مگو مگو زکجاآمدی ، کجا رفتی
ببین ببین که بجز سایه توجائی هست

مگو مگو به جهان آشنا که راداری
ببین ببین به جهان جز تو آشنائی هست

مرا به غیرهوای تو و رضای تو نیست
هوای دیگر اگرهست و مدعائی هست

هوا بسر نرسانم ، به مدعا نرسم
چه مدعا ، چه هوا ، جز تو روی و رائی هست

زخاک درگه تو روم به جای دگر
کجاروم بجز این آستانه جائی هست

مقابل گل رویت نشینم و نالم
چو عندلیب که در گلشنش نوائی هست

وصال دوست چو خواهی بساز باغم دوست
چو گنج باشد ناچار اژدهائی هست

اگر جهان همه بیگانه شد ز « فیض » چه باک !
چو التفات نهان تو آشنائی هست .
 

و همچنین می سراید:

گفتم  : که روی خوبت ، از من چرا نهان است
گفتا : تو خود حجابی ، ورنه رخم عیان است !

گفتم : که از که پرسم ، جانانشان کویت
گفتا : نشان چه پرسی ، آن کوی بی نشان است !

گفتم : مراغم تو ، خوشتر زشادمانی
گفتا : که در ره ما ، غم نیز شادمان است !

گفتم که سوخت جانم ، از آتش نهانم
گفت آنکه سوخت او را ، کی ناله یا فغان است !

گفتم : فراق تا کی گفتا که تا توهستی !
گفتم : نفس همین است گفتا سخن همان است !

گفتم : که حاجتی هست ، گفتا بخواه از ما!
گفتم : غمم بیفزا ، گفتاکه رایگان است !

گفتم : زفیض بپذیر ، این نیم جان که دارد
گفتا : نگاه دارش ، غمخانه تو جان است !
 

و می فرماید:

خوشا آن سر که سودای تو دارد
خوشا آن دل که غوغای تو دارد

ملک غیرت برد ، افلاک حسرت
جنونی را که شیدای تو دارد

دلم در سر تمنای وصالت
سرم در دل تماشای تو دارد

فرود آید بجز وصل تو هیهات
سر شوریده سودای تو دارد

دلم کی بازماند ، چون به پرواز
هوای قاف عنقای تو دارد

چو مرغی می تپم بر حاصل هجر
که جانم عشق دریای تو دارد

دل و جان را کنم ماوای آن کو
دل و جان بهرماوای تو دارد

نهم در پای آن شوریده سر ، کو
سر شوریده در پای تو دارد

فدایت چون کنم ، بپذیر جانا
چرا کین سرتمنای تو دارد

چگونه تن زند از گفتگویت
چو در سر فیض هیهای تو دارد
 

        ای تو ما را راحت جان الغیاث              دردها را جمله درمان الغیاث

        قائم آل پیامبر (ص) دستگیر               بی توأم افتان و خیزان الغیاث

        کار شرع از دست شد بیرون خرام            تازه کن آئین ایمان الغیاث

        عالمی گردید مالامال شرّ                   از جفا و جور و طغیان الغیاث

        خون ما خوردند این دجّالیان                 مهدی و هادی دوران الغیاث
 

منبع: مرکز مطالعات شیعه