آشنایی با شهریار تبریزی

 

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند
تا به جائی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب
ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین

سروران ، پروانگان شمع رخسارش ولی
چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق
می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی
خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا
با کدامین سرکند ، مشکل دو تا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند
عزّت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

بعد از اینش صحنه ها و پرده ها اشک است و خون
دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم "شهریار"
کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

 

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را                                         که به ما سوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین                                          به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند                                              چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ                               به شرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن                                        که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من                                  چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

به جز از علی که آرد پسری ابولعجائب                                     که علم کند به عالم  شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد زمیان پاکبازان                                    چو علی که می تواند که  بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت                                 متحیرم چه نامم شه ملک لا فتی را

به دوچشم خونفشانم هله ای نسیم رحمت                                   که زکوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت                                    چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان                                 که زجان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چو نای هر دم زنوای شوق او دم                              که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی                                       به پیام آشنایی بنوازد آشنا را

   زنوای مرغ یاحق بشنو که در دل شب                                غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا