در گذشته، ماهیگیران از چراغ‌های نفتی یا مشعل استفاده می‌کردند. ماهیگیران امروزی از لامپ‌های الکتریکی استفاده می‌کنند که با ژنراتور‌های دیزلی کار می‌کنند. اما در تایوان، تعداد کمی از ماهیگیران با آتشی این سنت باستانی را زنده نگه داشته اند که با استفاده از موادشیمیایی، عمدتا سولفور، در انتهای شاخه بامبو ایجاد می‌شود و هزاران ماهی ساردین را به سطح آب می‌کشاند.
قبلا، هر شب حدود سیصد قایق در جستجوی ساردین در ساحل شمال شرقی تایوان قایقرانی می‌کردند، اما اکنون فقط سه قایق از این روش سنتی استفاده می‌کنند. حدود ۳۰ ماهیگیر باقی‌مانده که از این قایق‌ها استفاده می‌کند، یک بازه فصلی سه ماهه از مه تا جولای فرصت دارند تا با استفاده آتش، ماهی ساردین صید کنند.
در این دوره، ماهیگیران شبی شش ساعت در دریا می‌گذرانند. اگر شب خوبی برایشان باشد، بین سه تا چهار تن ساردین صید می‌کنند که بیش از ۴۵۰۰ دلار قیمت دارد. جوانان تمایلی به ادامه این روش سنتی ندارند، چون کار پرزحمتی است و درآمد ثابتی ندارد. آنها ترجیح می‌دهند در کشتی‌های ماهیگیری مدرن کار کنند که از لامپ‌های الکتریکی برای جذب ماهی‌ها استفاده می‌کنند. در نتیجه فقط افرادی که بالای ۶۰ سال سن دارند، از روش آتش برای صید استفاده می‌کنند.
برای تشویق ماهیگیران محلی به ادامه این روش سنتی، دولت کمک‌هزینه کمی می‌دهد اما برای جبران سود رو به کاهش ماهیگیری با آتش کافی نیست.
چند سال پیش دولت فستیوال سالانه ماهیگیری با آتش سولفوریک را در جینشان، تایوان به راه انداخت تا به ترویج این روش و افزایش آگاهی درباره کاهش آن کمک کند. اکنون قایق‌های تفریحی، گردشگران مشتاق و عکسایان ر با خود نزدیک این قایق‌هاس سنتی می‌برند و فرصت دیدن یک منظره تماشایی را برایشان فراهم می‌کنند.
منبع: سایت برترینها
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
