مدّتی است دلم پرآشوب است.
انگار انتظار همیشگی‌اش حال و هوای دیگری به خود گرفته. انگار آشفتگی، جلوهی تازهای از خودش را دارد به دلم نشان می‌دهد.
نشستهام توی خلوت تنهاییِ خودم و دلم و سراغ آن مهمان مهربان را میگیرم؛ سراغ همان مولایی که زمین و زمان انتظارش را میکشند: «پس چرا نیامد؟»
انگار یکی از ته دلم جوابم را می‌دهد. انگار سرزنشم میکند: «آمد. با کولهبار مهربانی و لطف همیشگی‌اش آمد. در زد. با انگشتهای مهربان مولاییاش درِ دلت را زد. نگاهی کرد. توی دلت همهمهای برپا بود. شلوغ و پُرهیاهو. پُر از محبوبهای جورواجور. جایی برای آمدن و نشستن مهمان تازهای نبود. نگاهی کرد و رفت!»
با چشمهای غم‌زده زل میزنم به دیوار روبهرو: «ای وای! یعنی آمد و رفت؟! یعنی این آرزوی همیشگی را از دست دادم؟!»
باز هم آن صدا از ته دلم جواب داد: «برمیگردد! باز هم میآید. مهربانی او پایان ندارد. مگر نمیدانی؟»
از جا میپرم: «باید خانهی دلم را خالی کنم! چقدر کارم ناشایست بود! مهمان به این بزرگواری را به خانهای دعوت کردم که آمادگی مهمانداری نداشت!»
غبارروبی دلم را از همین امروز شروع میکنم.
3/ آذر / 96
منبع: مجله باران
