ما چه خیلی لاغر باشیم و بخواهیم چاق شویم و چه خیلی چاق باشیم و بخواهیم لاغر شویم، بایست رژیم غذایی داشته باشیم؛ یعنی بایست برنامه‌‌ی غذایی خودمان را اصلاح کنیم. اتّفاقاً در رژیم‌های غذایی، خیلی اوقات، دکتر تجویز می‌کند که خیلی چیزها را بخوریم.
پس رژیم، در واقع یک برنامه است؛ برای این‌که هم نظم داشته باشیم و هم درست استفاده کنیم.
حالا جالب است که بدانیم رژیم مصرف رسانه‌ای چیست؟
رژیم مصرف رسانه‌ای، یعنی چگونه از رسانه‌ها درست و به اندازه استفاده کنیم که آسیب‌هایش به حدّاقل و بهره‌وری ما به حدّاکثر برسد.
بیایید کمی این مسئله را بازتر کنیم. در رژیم غذایی می‌گویند برخی چیزها مثل زهر و کثافات را به هیچ عنوان نبایست خورد؛ چون امکان دارد صدمات جبران‌ناپذیری ببینیم. در بحث رسانه هم، برخی از بازی‌های رایانه‌ای، فیلم‌ها یا انیمیشن‌ها ممنوع است و ممکن است صدمات جبران‌ناپذیری به روح ما بزنند؛ البتّه چون اثرش را بلافاصله نمی‌بینیم، متوجّه نمی‌شویم و خیلی وقت‌ها، زمانی می‌فهمیم که کار از کار گذشته است!
درباره‌ی رسانه بایست اطلاع داشته باشیم که هر چیز چه عملکردی دارد و برای ما چه فایده یا ضرری دارد؛ مثلاً خیلی‌ها می‌گویند چیپس و پفک و نوشابه و سوسیس و کالباس ضرر دارد؛ ولی آیا با خوردن این‌ها می‌میریم؟! آیا بلافاصله سرطان می‌گیریم؟! خیر! این‌ها یکی از عواملی هستند که در استفاده‌‌ی بیش از حدّ آن‌ها، زمینه‌های سرطان را فراهم آورده، به پیدایش یک‌سری از بیماری‌ها در بدن ما کمک می‌کنند و عملکرد بدن را دچار مشکل می‌سازند. در رسانه‌ها هم برخی از آهنگ‌ها، برخی از برنامه‌های تلویزیونی یا ماهواره‌ای و... شاید به ظاهر مشکلی نداشته باشند و در کوتاه مدّت برای ما مشکلی نسازند، ولی می‌توانند ریشه‌های تفکّرات آیندهی ما بشوند.
حال این‌جا مهم است که شما چه محتوایی از رسانه‌ها دریافت می‌کنید و خوراک روح شما چیست! شما می‌توانید محتویّات سالم دریافت کرده، به انسان بهتری تبدیل بشوید و ممکن است محتویّات نامناسبی دریافت کرده، تأثیرات بدی بپذیرید.
قابل توجّه کسانی که می‌گویند مگر این برنامه‌ها چه تأثیری دارد، لازم است یادآوری کنم، زمانی اگر کسی شلوارش پاره بود، خجالت می‌کشید وارد اجتماع بشود؛ امروز افرادی هستند که هزینه‌‌ی بیش‌تری پرداخت می‌کنند تا یک شلوار پاره‌‌ی نو بخرند و با افتخار، با شلواری پاره در خیابان راه می‌روند!
یکی از کارکردهای مهمّ رسانه، تغییر ذائقه‌هاست. امروز شلوار پاره کم‌کم دارد به عرف جامعه تبدیل می‌شود و مردم در برابرش موضع خاصّی ندارند. این یک درد است؛ این یک مریضی است که همه‌‌ی ما، که درگیر رسانه هستیم، دچارش شده‌ایم.
حالا می‌فهمم که چیپس و پفک و نوشابه چقدر خوب است که فقط به جسم ما ضرر می‌زند و کاری به روح ما ندارد؛ ولی رسانه‌ها با روح و روان ما کار دارند و آیندهی ما را می‌سازند و امروز دشمن تمام همّتش را گذاشته تا از طریق جنگ روانی وارد منازل ما شده، بدترین تفکّرات را به ما القا کند و متأسّفانه موفّقیّت‌هایی هم داشته است؛ موفّقیّت‌هایی که در جامعه به وضوح شاهد آن هستیم.
در جنگ نرم، به راحتی نمی‌توان دوست را از دشمن تشخیص داد. اسلحه‌اش قلم است و تیزتر از تیر تفنگ! مراقب باشید که در جنگ نرم کشته نشوید که اگر کشته شدید، جسم‌تان سالم است و پروار، ولی روح‌تان می‌رود به قعر جهنّم و بدون این‌که متوجّه باشید، خودتان به افسر جنگ نرم دشمن، در خانواده‌‌ی خودتان تبدیل شده‌اید.
خوشا به حال آنان که در جنگ سخت هشت ساله‌‌ی دفاع مقدّس، به خاطر ایستادگی بر باورهای‌شان، جسم‌‌شان به خاک و خون کشیده شد؛ ولی روح‌شان پرواز کرد و به بهشت رفت.
حواس‌مان به میزان استفاده از رسانه، نحوه‌‌ی استفاده از رسانه و محتویّات دریافتی از رسانه‌ها باشد و ما حاکم رسانه باشیم و نگذاریم رسانه‌ها، زندگی ما را مدیریّت کنند تا با مدیریّت رسانه، آسیب‌های رسانه را به حدّاقل و بهره‌وری‌مان را به حدّاکثر برسانیم.
به نظرتان وقتش نرسیده سراغ سواد رسانه بروید و رژیم مصرف رسانه‌ای خودتان را شروع کنید؟!
منبع: مجله باران
