رئال مادرید

توجه : این اطلاعات بر اساس اطلاعات موجود تا اوایل سال 2010 میلادی جمع آوری گردیده است.
نام کامل باشگاه : باشگاه فوتبال رئال مادرید ( Real Madrid Club de Fútbol )
تاریخ تأسیس : ۶ مارچ ۱۹۰۲ نام ورزشگاه : سانتیاگو برنابئو ( گنجایش: ۸۰٫۳۵۴ ) مدیرعامل : فلورنتينو پرز سرمربی : مانوئل پلگريني آدرس اینترنتی : realmadrid.com

مقدمه :

آنها را هرچه می‌خواهید بنامید:
سپیدها ، ققنوس‌ها ، واینکینگ‌ها
شاید تنها عده کمی از طرفداران بایرن مونیخ و منچستر یونایتد هستند که با تصمیم فیفا مبنی بر اعطای لقب « بزرگ‌ترین باشگاه تاریخ فوتبال » به رئال مخالف باشند.
ورزش زیبا و مهیج فوتبال تاكنون باشگاهی چون رئال مادرید از حیث تعداد قهرمانی و افتخار به خود ندیده است. شهر قدیمی و پر جمعیت مادرید، پایتخت كشور اسپانیا، مهد باشگاه های بزرگ است.
رئال و آتلتیكو دو باشگاه معروف و بزرگ این شهر زیبا به شمار می آیند. در شهر مادرید همگی طرفدار یكی از این دو تیم هستند و پیكارهای این تیمها در برابر یكدیگر از معروفترین دربی های اروپاست .
همواره ، هنگام بازی های رئال در ورزشگاه اختصاصی این تیم یعنی سانتیاگو برنابئو ، هواداران كثیری برای تماشا به استادیوم می روند و تیم محبوب خود را تشویق می كنند .
باشگاه رئال مادرید سه سال پس از تاسیس، در سال 1905 نخستین قهرمانی خویش را با به دست آوردن جام حذفی اسپانیا جشن گرفت. رئال 17 بار جام قهرمانی مسابقات حذفی اسپانیا را از آن خود كرده است كه آخرین آن در سال 1993 بود.
سفید پوشان مادریدی در سال 1923 به اولین جام قهرمانی لیگ باشگاههای كشورشان دست یافتند و از همان سال دوران اوج خود را آغاز نمودند. رئال با هنرنمایی بازیكنان بزرگ خویش در سالهای 1961 الی 1969 به هشت قهرمانی لیگ باشگاه ها رسید. پس از آن هم در طی دهه های 70 و80 و90 میلادی همچنان به عنوان یكی از قدرتهای اسپانیا به قهرمانی هایی نیز دست یافت. رئال تاكنون با 29 عنوان قهرمانی در لیگ اسپانیا، یكی از پرطرفدارترین تیمهای اسپانیایی به شمار می آید.
این باشگاه در كلكسیون افتخارات خویش جامهای متعدد اروپایی را نیز دارد، به طوریكه هنوز باشگاهی از نظر تعداد قهرمانی و كسب افتخار به رئال مادرید نرسیده است و از نگاه آمار، پر افتخارترین تیم باشگاهی جهان است.
طرفداران فوتبال به مردان رئال لقب "قوهای سفید" را داده اند و بسیاری از آنان در سراسر جهان، دیدارهای این تیم بزرگ را دنبال و پیگیری می كنند.
رئال مادرید 5 سال متوالی در سالهای 1960-1959-1958-1957-1956 به قهرمانی جام باشگاههای اروپا دست یافت. همچنین در سالهای 1966- 1998-2000-2002 ( دوره گذشته )، این جام اروپایی را به كلكسیون جامهای خویش اضافه نمود.
قوهای سفید در سالهای 1960-1968-2002 جام بین قاره ای را نیز مال خود كردند.
در سال2002، باشگاه رئال یكصدمین سال تاسیس خود را جشن گرفت و درهمین سال به قهرمانی سوپر جام باشگاههای اروپا دست یافت.
رئالی ها، به جز 9 جام قهرمانی باشگاههای اروپا، در سالهای 1986و1985 جام یوفا را فتح كردند.
باشگاه در طول حیات ورزشی اش،همواره از مربیان بزرگ و نامدار برای هدایت تیم استفاده نموده است. آنتونیو كاماچو (اسپانیا ) ،یوپ هاینكس (آلمان)، جان توشاك (ولز)، فابیوكاپلو (ایتالیا) ،گاس هیدینك (هلند) و... از مربیان طراز اول رئال به شمار می آیند كه هر یك زمانی رهبری تیم را بر عهده داشتند.
اما حضور ستارگانی چون فرانس پوشكاش و آلفردو دی استفانو به عنوان دو اعجوبه فوتبال جهان در تیم ، كارنامه درخشانی را در اواخردهه50 و اوایل دهه 60 میلادی برای رئال رقم زده است.

در حال حاضر ، رائول گونزالس مهاجم توانمند رئال محبوبترین چهره مادرید به حساب می آید.

تاریخچه

رئال با 9 قهرمانی اروپا و 30 قهرمانی که در کلکسیون افتخارات خود می بیند با بیشترین رای از نظر فیفا بهترین تیم در قرن 20 شد. تشکیلات این باشگاه خیلی پیچیده است.
فوتبال در پایتخت اسپانیا توسط استادان و دانشجویان و جمعی از افراد دانشگاه Oxbridge معرفی و موسسه‌ای برای فوتبال شبیه فدراسیون های امروزی در سال 1895 شکل گرفت.
در سال 1900 باشگاه جدید فوتبالی در مادرید و اسپانیول شکل گرفت. بعد از جدا شدن اسپانیول بار دیگر نتیجه شکل گرفتن تیم Sociedad Madrid FC شد. این باشگاه پس از سه بار تغییر و تحول و پیشرفت بالاخره با نام باشگاه فوتبال رئال مادرید (Real Madrid Club) ثبت شد. انتخاب رنگ پیراهن برای آنها مشکل نبود و به دلیل نفوذ انگلیسی هایی که در آن جا نقش داشتند رنگ سفید را برای تیم خود انتخاب کردند.
بعد از گذشت سال ها در لیگ بین المللی ، وقتی که رئال 4 قهرمانی (جام حذفی)del Rey's را ، داشت مادرید صاحب دو قهرمانی در دهه 1930 شد. اما بعد از آن دو جام مادرید دو دهه صبر کرد تا دوباره برای قهرمانی راهی پیدا کند.
در پایان آنها تصمیم گرفتند که در تیمشان تحول ایجاد کنند و چهره تیم را عوض کردند و به تیمی مدرن برای همیشه تبدیل کردند. با بازیکن هایی مانند Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Francisco Gento, Hector Rial, Raymond Kopa, José Santamaria در دهه 1950 موفقیت های این تیم دوباره آغاز شد.
دست یافتن رئال به اعتبار جهانی مقارن با زمانی بود که اسپانیایی‌ها در جام جهانی 1950 غوغا به پا کرده بودند. در این دوران، کشور به خاطر آشفتگی پس از جنگ‌های داخلی از قحط سالی در عذاب بود. گرچه صنعت توریسم تازه شکل گرفته بود اما وضع اقتصادی خراب به نظر می رسید. ژنرال فرانکو، خودکامه بزرگ اسپانیا بر آن بود که از پیروزی‌های رئال به عنوان ابزاری در جهت آشتی دادن غرب با حکومت دیکتاتوری‌اش استفاده کند. رئال به شدت از سوی فرانکو، ملقب به کادیو، حمایت می‌شد و در مقابل، بارسلونا، سمبل کاتالان‌ها مورد ظلم قرار می‌گرفت. پس از مرگ فرانکو شرایط تا حدودی تعدیل شد. گرچه شرایط مالی به‌رغم طبیعت ولخرج رئال همچنان در سطح عالی باقی ماند، اما قدرت گرفتن باشگاه‌های رقیب نظیر بارسلونا سبب شد که رئال از سال 1957 به بعد اقتدار مطلق سه‌ دهه‌ای خود را از دست بدهد. همان طور که تیم‌های بزرگ انگلیس تحت تاثیر افراد خاصی بوده‌ که پایه‌های مستحکم باشگاه را بنا نهاده‌اند، ارتقای رئال از سطح یک تیم محلی مادرید تا جایگاه رؤیایی فعلی در دنیا نیز مدیون یک نفر است. منچستر یونایتد مت بیزلی را داشت، لیورپول بیل شنکلی را و آرسنال هم هربرت چیمن را، رئال هم سانتیاگو برنابئو را داشت. بازیکن دهه سی رئال که از سال 1943 تا زمان مرگ ژنرال فرانکو در سال 1975 مدیر باشگاه بود. در آن زمان مادرید به خانه فعلی خود واقع در خیابان اصلی شهر مادرید «کاستیانا» نقل مکان کرد و پایه‌های یک باشگاه بین‌المللی شد تا با جمع‌آوری ستاره‌های فوتبال از سراسر دنیا بتواند افتخارات متعددی را نصیب خود سازد.
گرچه شاه آلفونسوی سیزدهم در سال 1920 نشان سلطنتی خود را به باشگاه بزرگ پایتخت اهدا کرده بود اما حرکت اصلی رئال دو دهه بعد با مدیریت کارآمد برنابئو آغاز شد. ژنرال فرانکو در 1947 همه اسپانیا را بسیج کرد تا با کمک‌های عمومی فراوان، استادیوم سانتیاگو برنابئو را افتتاح کنند. در ادامه آلفردو دی‌استفانو و فرانتس پوشکاش، ترکیبی از تکنیک‌ لاتینی و قدرت هجومی مجارهای جادویی، در کنار فرانسیسکو خنتو، اساس تیم طلایی رئال را شکل دادند. پس از پیروزی قدرتمندانه هفت بر سه در مقابل اینتراخت فرانکفورت در فینال جام باشگاه‌های اروپای 1960 در هیمدون پارک گلاسکو آنها پنج دوره نخست این رقابت‌هارا فتح کردند که این افتخار بزرگ به عنوان رکورد در جام باشگاه‌های اروپا به ثبت رسیده است. آنها سپس در فصل 62-61 مقابل بنفیکا شکست خوردند تا یک نایب قهرمانی اروپا را به دست آورده باشند. قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 66-65 به عنوان ششمین قهرمانی «ققنوس‌ها» نامیده شد. پس از مرگ برنابئو افتی سریع در باشگاه پدید آمد. دو جام یوفا در سال‌های 86 و 1985 و چندین قهرمانی لیگ در آن شرایط ناامیدکننده، نظر کسی را جلب نکرد. در این مدت باشگاه عرصه رفت و آمد 17 مدیر شد، که یکی پس از دیگر عزل شدند. ستاره‌های گرانقیمت خارجی که به طور دیوانه‌وار و بدون هدف خرید و فروش می‌شدند نیز بلای دیگر رئال بودند. بازیکنان اسپانیایی مادرید در دهه 1970 بسیار استوار بودند و ستاره‌های دهه هشتاد درخششی دوچندان داشتند.
امیلیو بوتراگئینو، گونسالس میشل، مارتین واسکس، در دهه نود که مدیر وقت باشگاه رومان مندوسا برای خرید ستاره‌هایی مثل روبرتو کارلوس، پردراک میاتوویچ، کلارنس سیدورف سرمایه‌گذاری کرد. لورنسوسانس چندان بلند پرواز نبود و تنها مک منمن انگلیسی و نیکلاس آنلکای فرانسوی را به مادرید آورد. ریخت و پاش‌های آنچنانی باشگاه که از دهه 1930 با شکستن رکورد نقل و انتقالات در جریان خرید «ریکاردوزامورا» دروازه‌بان افسانه‌ای بارسلونا،‌ سرآمد تمامی باشگاه‌ها شده بود، چیز چندان عجیبی نیست اما با نزدیک شدن به انتهای دهه نود، هرچقدر این ولخرجی‌ها فزونی یافت، پاداش‌های بیشتر و بیشتری را نصیب رئال ساخت. ابتدا پردراک میاتوویچ، با گلی که در فینال لیگ قهرمانان 1998 به یوونتوس زد، مادریدی‌ها چندان در حسرت هفتمین جام می‌سوختند که گویی برای نخستین قهرمانی انتظار می‌کشند.
رئال با استفاده از تاکتیک‌های دفاعی فابیو کاپلو موسوم به «کاتانا چیو» قهرمان لیگ در فصل 97-1996 را که در آن داور سوکر 24 گل و رائول 21 گل به ثمر رساندند، به دست آورد و دورانی جدید را آغاز کرد. حتی فرو ریختن اعتبار ملی اسپانیا در جام جهانی 97 هم رئال را سرافکنده نکرد. کاپیتان ایه رو محور اصلی تیم بود. او رهبری تیمی جوان متشکل از رائول، مورینتس، سالگادو و ایکرکاسیاس را برعهده داشت که پایه‌گذار ادامه قهرمانی‌های رئال شدند. پس از اینکه جان توشاک انگلیسی نتوانست در نیم فصل ابتدایی 2000-1999 رئال را به جایگاه مناسبی برساند، ویسنته دل بوسکه به عنوان مربی جدید معرفی شد.
حضور «مرد خانه» بر روی نیمکت سبب شد که رئال موقتا مشکلات را پشت سر بگذارد و در آستانه ورشکستگی با پیروزی والنسیا، آن هم با سه گل، دوباره قهرمان اروپا شود. قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان 2000 بر پیشرفت تیم ملی اسپانیا در یورو 2000 هم تاثیر زیادی گذاشت. فصل بعد لوئیس فیگو با رکورد 56 میلیونی یورویی از چنگ بارسلونا بیرون کشیده شد. این به معنای تحقق نخستین شعار تبیلغاتی فلورنتینو پرس، رئیس جدید و جاه‌طلب رئال بود که در انتخاباتی همانند انتخابات ایالات متحده با رسوایی بر لورنسوسانس پیروز شده بود. پرس رئال را با 185 میلیون یورو بدهی و در شرایط دشوار مالی تحویل گرفت و رؤیای افتخارات اروپایی در عالم واقعیت را با این حقیقت که رئال صاحب گنجی رؤیایی است توام کرد. آنها زمین تمرینشان در مرکز شهر مادرید را فروختند و بدهی‌هایشان را پرداختند، اما پرس به جای روش‌های صرف‌جویانه، زین‌الدین زیدان را هم به دنبال فیگو و با رکورد 64 میلیون یورو به برنابئو آورد.
رئال جشن تولد صد سالگی‌اش را با گل جادویی زیدان در فینال لیگ قهرمانان 2002-2001 در مقابل لورکوزن، نهمین قهرمانی، اروپا کامل کرد. تحقق شعارهای پرس ادامه یافتند آنها ثابت کردند که علاوه بر به دست آوردن جام، چگونه به دست آوردن آن همه برایشان اهمیت دارد. خرید رونالدو آخرین افتخاری بود که در کارنامه رئال ثبت شد ولی بعدا معلوم شد که آنها به دنبال افتخارات زیادی هستند. بنابراین دیوید بکام را خریدند. اما با ورود این دو عجوبه برزیلی انگلیسی فقط یک قهرمان لالیگا در این دو فصل به دست آمد.
از آن پس سایه بارسا بر سر رئال به شدت سنگینی میکند.

« معرفی اسطوره‌های ققنوس ها »

1. آلفردو دی ‌استفانو ( پیکان طلایی )

اگر فوتبال باشگاهی را دنیایی متفاوت از فوتبال ملی بدانیم، آلفردودی‌استفانو در رده‌بندی بهترین فوتبالیست‌های قرن بعد از پله قرار داشت، او به دلیل مصدومیت فرصت خودنمایی در جام‌های جهانی نیافت اما پنج بار پیاپی رئال را قهرمان اروپا کرد و نخستین بازیکنی بود که دو بار پیاپی توپ طلایی را صاحب شد. او در سه باشگاه معتبر دنیا نظیر ریورپلاته، بارسلونا و رئال مادرید بازی کرد. اما مساله ملیت او بسیار مبهم است. او در سال 1926 در یک خانواده ایتالیایی در بوینوس آیرس متولد شد و بعدها از آرژانتین به اسپانیا رفت و تبعه این کشور شد. او بهترین گلزن تمامی رقابت‌های اروپایی محسوب می‌شود. دی‌استفانو امروز رئیس افتخاری باشگاه به شمار می‌رود. دوره حضور وی در رئال به عنوان بازیکن (1966-1954) و به عنوان مربی (83-1982) و (91-1990) می‌باشد.

2. فرانتس پوشکاش « گلزن رؤیایی »

پوشکاش نابغه چپ پای مجار که از نوجوانی عضو سواره نظام مجارستان شده بود، در 18 سالگی نخستین بازی ملی‌اش را مقابل اتریش انجام داد و پس از یک دهه رویایی در کنار مجارهای جادویی، چشم فوتبال دوستان را خیره کرد.
در سال 1958 به دلیل اشغال کشورش توسط روس‌ها به اسپانیا رفت و تبعه این کشور شد و عصر طلایی رئال را در کنار دی‌استفانو خلق کرد. او در 80 بازی ملی 83 گل به ثمر رساند. پوشکاش در سال 1996 بازنشسته شد و مربیگری رئال را به عهده گرفت و در 39 بازی اروپایی، 35 پیروزی را برای رئال به ارمغان آورد. دوران حضور در رئال به عنوان بازیکن (66-1959) و به عنوان مربی (68-1966).

3. هوگو سانچس ( اعجوبه مکزیکی )

سانچس درخشش خود را با کسب عنوان آقای گل جام جهانی جوانان در 17 سالگی آغاز کرد. او چهار سال برای اتلتیکو گلزنی کرد و سرانجام با پیوستن به رئال باشکوه‌ترین دوران زندگی‌اش را آغاز کرد. سانچس پنج بار آقای گل لالیگا شد و با قیچی برگردان بی‌نظیرش، که از میانه میدان برای رئال به ثمر رساند، بهترین گل سال 1990 را زد. دوران حضور در رئال (1992-1985).

4. امیلیو بوتراگئینو ( ملقب به ال بوتره )

امیلیو از آغاز تا پایان برای رئال بازی کرد. او از 17 سالگی به عضویت کارسیا، تیم پایه‌ای رئال درآمد و با این تیم توانست در فینال جام حذفی مقابل تیم اصلی رئال بایستد. او در 341 بازی همراه رئال توانست 217 گل به ثمر برساند و هفتمین گلزن برتر تاریخ باشگاه محسوب شود. سرانجام وقتی که در سال 1995 بازنشسته شد، برای اینکه به بارسلونا نپیوندد به مکزیک رفت و سه سال در آنجا بازی کرد.

5. خوزه آنتونیو کاماچا:

او که سابقه هدایت سپیدها را داشت بعد از ناکامی اسپانیا در یورو 2000 به پرتغال رفت و در تیم بنفیکا به فعالیت خود ادامه داد. او پس از شکست‌های تلخ رئال و اخراج کوئیروز، به دعوت پرس پاسخ مثبت داد و هدایت این تیم افسانه‌ای را به دست گرفت.
رئال مادرید پس از او ناکامی های فراوانی را تجربه کرد تا اینکه به دست مطمئن و کار بلد مردی از برزیل به نام واندرلی لوکزامبورگو سپرده شد.

بازیکنان

رئال در یک نگاه :

نام رسمی: رئال مادرید
سال تاسیس: 1902
رئیس باشگاه: فلورنتینوپرس
استادیوم: سانتیاگو برنابئو (78 هزار نفری)
زمین تمرین: سینداد دپورتیوا
اسامی مستعار: سپیدها، ققنوس‌ها، وایکینگ‌ها و کهکشانی‌ها
اسطوره همیشگی: آلفردو دی‌استفانو
هوادارن ویژه: ژنرال فرانکو (دیکتاتور اسبق اسپانیا) خوان کارلوس (پادشاه فعلی اسپانیا)

افتخارات داخلی :

قهرمانی لالیگا: 29 بار، اولین بار در سال (32-1931) و آخرین بار در فصل (2003-2002)
قهرمانی جام حذفی: 17 بار، اولین بار (5-1904) آخرین بار در فصل (93-1992)

افتخارات اروپایی :

قهرمان جام قهرمانی اروپا: (لیگ قهرمانان 9 بار)، اولین بار در فصل (56-1955)، آخرین بار در فصل (2002-2001)
قهرمان جام یوفا: 2 بار در سال‌های (86-1985) و (85-1984)
قهرمان جام بین قاره‌ای: 3 بار در سال‌های (2000-1960)
منابع تحقیق :
ویکی پدیا
تبیان
مجله فوتبال
Ehsansabet.persianblog.ir